Του Γιάννη Κορομήλη
Για τα κόμματα -που δημιουργήθηκαν με καλές προθέσεις και που πολλά πρόσφεραν στους λαούς ως θεσμός, αλλά στην πορεία αυτονομήθηκαν και μετεξελίχθηκαν σε βάρος, στην καλύτερη περίπτωση, και δυνάστης, στη χειρότερη- η άποψη της στήλης ήταν και παραμένει: εξετέλεσαν το ρόλο τους, έδωσαν ότι καλό είχαν να δώσουν και ήρθε η ώρα της «αποχώρησης», της κατάργησης τους δηλαδή. Εξάλλου η Δημοκρατία, όπως επινοήθηκε από τους αρχαίους προγόνους μας, λειτούργησε χωρίς κανέναν επιθετικό προσδιορισμό (προεδρευόμενη, λαϊκή, φιλελεύθερη, λαϊκίστικη, σοσιαλιστική κ.α) και χωρίς κόμματα. Αυτά προέκυψαν πολύ πολύ αργότερα.
Σήμερα, και αρκετές δεκαετίες πριν, το κακό που έκαναν τα κόμματα σε όλες τις χώρες και περισσότερο σε μας τους Νοτιοευρωπαίους, είναι μεγαλύτερη από το καλό. Στο θέμα έχουμε αναφερθεί πολλές φορές και το αναδείξαμε από κάθε πλευρά του ώστε περαιτέρω ανάλυση του παρέλκει. Επαναλαμβάνουμε μόνο πως θα ήταν ασύγκριτα καλύτερο, για τους πολίτες και τη Δημοκρατία να καταργηθούν τα κόμματα και να δημιουργηθούν νέοι θεσμοί (υπάρχουν και έχουν προταθεί κάποιοι). Όμως υπάρχει ένα σοβαρότατο πρόβλημα: Ποιος θα τα καταργήσει, δεδομένου ότι, κατά το Σύνταγμα, οποιαδήποτε αλλαγή γίνεται μέσω του κοινοβουλίου, από τους βουλευτές και τα κόμματα. Να περιμένουμε να αυτοκαταργηθούν θα ήταν αφέλεια.
Βρισκόμαστε δηλαδή σε μια θέση αδυναμίας εμείς οι πολίτες. Σαν εκείνη των ποντικιών της γνωστής ιστορίας. Την επαναλαμβάνουμε εν συντομία και γιατί αποδίδει άριστα την κατάσταση μας σε σχέση με τα κόμματα και για κείνους που τυχόν δεν το ξέρουν. Εκατοντάδες ποντίκια ζούσαν άνετα σε μα εγκαταλελειμμένη πολυκατοικία ώσπου τα ανακάλυψε δυναμική και υπερδραστήρια γάτα που τα αποδεκάτιζε. Σε συνέλευση τους τα ποντίκια αποφάσισαν ομόφωνα (πλην ενός) να κρεμάσουν ένα κουδούνι στη γάτα ώστε όταν πλησιάζει να απομακρύνονται και να γλυτώνουν. Ο διαφωνών, ένας σοφός γεροπόντικας τους είπε: «Καλή ιδέα, δε λέω, αλλά ποιος θα κρεμάσει το κουδούνι στη γάτα»; Και τα ποντίκια κατέβασαν το κεφάλι τους.
Είναι φανερό λοιπόν πως δεν έχουμε δημοκρατικό τρόπο να καταργήσομε τα κόμματα. Ίσως όταν έρθει η ώρα τους , να βρεθεί κι ο τρόπος. Τώρα πάντως, μας αρέσει δεν μας αρέσει, μ΄αυτά πρέπει να λύσουμε τα προβλήματα μας. Τα οποία μάλιστα είναι τεράστια και επείγοντα. Τα δυο συγκυβερνώντα δεν θέλουν με τίποτα να εγκαταλείψουν την εξουσία ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της χώρας και του λαού. Με τις κρατούσες τουλάχιστον συνθήκες. Κατά συνέπεια ή θα συνεχίσουν να κυβερνούν και το κακό για τη χώρα θα μεγαλώνει ή θα εξαναγκαστούν σε παραίτηση. Προτιμότερο το δεύτερο ασφαλώς, αλλά ποιος θα τους εξαναγκάσει; Μια απάντηση θα ήταν: ο λαός. Θεωρητικά στέκεται, στην πράξη όμως πάσχει.
Ο λαός μας δεν έχει ούτε την κατάλληλη κουλτούρα, ούτε την απαιτούμενη παιδεία, αλλά ούτε και την απαραίτητη ηγεσία. Πέραν του γεγονότος ότι προσαρμόζεται εύκολα σε οποιεσδήποτε καταστάσεις. Ικανότητα που του εξασφάλισε ζωή χιλιάδων ετών. (Είμαστε ένας από τους τρεις μακροβιότερους λαούς της γης!), Έχυσε πάρα πολύ αίμα τον 20ο αιώνα, έκλαψε και υπέφερε τα πάνδεινα, ώστε να αποστρέφεται τη βία και τις αιματηρές συγκρούσεις.
Μια άλλη λύση θα ήταν η παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Όμως ο σημερινός πρόεδρος, αν και δεξιός σ΄όλη του τη ζωή δεν δείχνει καμία διάθεση αντιδικίας με την «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση. Ίσως, ως αστός, να δεσμεύτηκε. Ίσως να πιστεύει πως «όλα βαίνουν καλώς». Ίσως και να θεωρεί σημαντικό πράγμα το είναι κάποιος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας (χωρίς αρμοδιότητες βέβαια), κάτι πολύ συζητήσιμο. Η παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας θα ήταν μια λύση, στο δράμα που ζούμε. Όμως δεν φαίνεται πιθανή. Τι μας απομένει λοιπόν;
Μας απομένουν τα άλλα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου» της αντιπολίτευσης. Η μεγάλη ευθύνη για τα όσα επώδυνα σήμερα συμβαίνουν στη χώρα μας, αλλά και για τα όσα προκύψουν, βαρύνει ασφαλώς την κυβέρνηση. Αυτή έχει τον πρώτο και κυρίαρχο λόγο. Ωστόσο, μικρότερη βέβαια, αλλά υπαρκτή είναι και η ευθύνη- όχι ίση για όλα- των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Αυτή την ευθύνη τους αλλά και την υποχρέωση τους προς την κοινή μας πατρίδα πρέπει να την αναλάβουν. Και να τη φέρουν σε πέρας. Θα το κάνουν;
Συνεχίζεται