Γράφει η Δέσποινα Χ. Ποικιλίδου
Ζωγράφος – Λογοτέχνης
Η ανάγκη να προμηθευτώ κάποια χρειαζούμενα από το παρακείμενο μάρκετ, με οδήγησε να περάσω μέσα από την παλιά μου γειτονιά.
Την προσφυγική γειτονιά των παιδικών μου χρόνων.
Φτωχά τα σπίτια και άβολα, λίγο καλύτερα από της Ειδομένης… Λασπόνερα στους δρόμους που τους περπατούσαμε με λαστιχένια σοσόνια!…
Εξι εφτά χρονών παιδάκια όλο κι όλο και νοιώθαμε όλο το κρύο και τη ζέστη στο πετσί μας.
Και ν’ αταν μόνο αυτό.
Ητανε και ο φόβος, γιατί η Ελλάδα, αυτή η όμορφη πατρίδα ήταν σε κατοχή.
Γερμανική κατοχή.
Ο εχθρικός στρατός να κυκλοφορεί τριγύρω και να απαγορεύεται να βγαίνει φως από το παράθυρο.
Θυμάμαι βάζαμε κουβέρτες ή κουρελούδες στα παράθυρα για να μη φαίνεται το φως από την γκαζόλαμπα.
Φόβος από το βλέμμα του γείτονα, τον «φίλον» τον συμπατριώτη. Αλλοτριώθηκε το φρόνημα των Ελλήνων και κάποιοι έγιναν γκεσταπίτης ενώ άλλοι που πίστευαν πως ο κομμουνισμός θα μας σώσει, φύγανε στα βουνά.
Κάποιος γείτονας αριστερός, που δεν τον άρεζε και πολύ η δουλειά και δεν έκανε διώροφο σπίτι, κοιτούσε με φθόνο τη μητέρα μου κι έλεγε πως αν έρθουν στα πράγματα εκείνοι τότε η μάνα μου θα κατέβαινε από το διώροφο προσφυγικό σπίτι της ( σιγά το σπίτι) και θα ανέβαινε η συνονόματη γυναίκα του…
Αγρια κατάσταση. Από τη μια ο φόβος του γερμανού κατακτητή και από την άλλη το μοχθηρό βλέμμα του συμπατριώτη!
Ετσι είχαν τα πράγματα τότε.
Όμως, τα παιδιά είναι παιδιά. Παίζαμε, θυμάμαι, κρυφτούλι ή κουτσό, στις γειτονιές και βάζαμε σε μια μελιτζάνα τέσσερα ξυλαράκια, και της δέναμε στο κοτσάνι ένα σχοινάκι να νάτο το γαϊδουράκι….
Αμ το άλλο; Παίρναμε το μπουμπούκι της παπαρούνας, το ανοίγαμε στη μέση και νάσου μια όμορφη κοπέλα με την πράσινη κάπα και το κόκκινο φόρεμά της !…
Και σας το λέω μετά λόγου γνώσεως πως το ίδιο χαιρόμασταν κι εμείς όσο και τα σύγχρονα παιδάκια με την … μπάρμπη.
Θύμισες… και τι δεν μου θύμισε εκείνο το πέρασμα από την παλιά μου γειτονιά, με τις ανθισμένες πασχαλιές στις αυτές και τα νόστιμα βερίκοκα που κρέμονταν από τα κλαδιά των δέντρων, μέσα στους ευρύχωρους κήπους.
Μια έτσι να έκανες και γέμιζες τις χούφτες σου. Νόστιμες και μυρωδάτες, βιολογικές, μια τέτοια γεύση που δεν υπάρχει πλέον.
Και κλέβαμε καμιά φορά από τον γειτονικό κήπο και φώναζε η νοικοκυρά πως θα μας δείρει αν μας πιάσει κι εμείς γινόμασταν άφαντοι.
Όλα ωραία και όλα καλά, σε συνδυασμό με την παιδική αθωότητα. Δεν υπάρχει!…
Τώρα όλα άλλαξαν. Τίποτε δεν θυμίζει την παλιά μου γειτονιά.
Τα προσφυγικά σπίτια ξαναχτίστηκαν. Εγιναν διώροφα και πάνω. Τα οικόπεδα μοιράστηκαν. Κάποια δόθηκαν αντιπαροχή, καλύπτοντας, όλα τα περιθώρια δόμησης.
Στον κήπο με την μωβ πασχαλιά προστέθηκε και η μπουτλέγια, με τα φορτωμένα κάτασπρα κλαδιά να υποκλίνονται στον κάθε περαστικό!
Πόσο άλλαξαν οι καιροί!…
Στη γωνιά του πατρικού μου σπιτιού που τώρα πια χτίστηκαν καινούργια σπίτια, εκτός από απέναντι γειτονικό που τώρα πωλείται, υπήρχε μια μικρή γεφυρούλα να διευκολύνει την κυκλοφορία πάνω από τα κανάλια για να τρέχουν τα όμβρια ύδατα.
Εκεί συνάντησα μια φίλη που αγόρασε σπίτι στην παλιά μου γειτονιά. Κοντοσταθήκαμε πάνω στη γέφυρα και της διηγήθηκα κάποια περιστατικά της εποχής εκείνης.
Στο απέναντι μπαλκόνι είδα τις δύο γειτόνισσές μου. Πήγα κοντά τους και θυμηθήκαμε τα περασμένα.
Τώρα άλλαξαν όλα. Τίποτε δεν θύμιζε την παλιά μου γειτονιά.
Όπως κι όλοι εμείς. Τότε ξεκινούσαμε το ταξίδι της ζωής μας. Τώρα το ταξίδι όπου νάναι τελειώνει. Και είναι τόσο σύντομο…
Και είναι τόσο πρόσκαιρο, που αν δεν είχαμε την μακαρία ελπίδα πως κάποια μέρα θα βρεθούμε στην αιωνιότητα, δεν έχει καν νόημα η ζωή μας.
Και που ήρθαμε στον κόσμο αυτό, τι έγινε; Και αν δεν ερχόμασταν πάλι τι θα γινόταν. Θα έχανε η Βενετιά βελόνι;
Κάποιοι πέρασαν λίγο καλύτερα. Ε, και; Μετρημένες είναι οι μέρες όλες. Ούτε μία παραπάνω από όσες σου δόθηκαν άνωθεν, ούτε μια ώρα παραπάνω δεν μπορείς να αγοράσεις, παρόλα τα χρήματα που μάζεψες, σε όποια γειτονιά και αν έζησες, σε όποιο πύργο και σε όποιο τσαντίρι.
Και τώρα φίλε μου, θέλω να σου πω, αν δεν το κατάλαβες ήδη πως, στην επίγεια αυτή ζωή μας, γράφουμε πανελλήνιες εξετάσεις, και ανάλογα με τον βαθμό που θα πάρουμε, θα περάσουμε ή όχι στην αιωνιότητα, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Καλή μας επιτυχία λοιπόν…