Ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, μπουχτισμένος ή απαυδημένος στο πιο λόγιο, με την από τηλεοράσεως αυθάδεια, την ώρα που ολάκερη σχεδόν η υφήλιος βρίσκεται σε συναγερμό, ως γνωστόν, σκάρωσε τον τίτλο, προσπαθώντας να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, για μία εισέτι, αν όχι ύστατη, φορά, Θεός φυλάξοι!
Ένα το κρατούμενο, λοιπόν, κι ακολουθεί υπόθεση εργασίας όπου πρωταγωνιστεί…
Ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, μπουχτισμένος ή απαυδημένος στο πιο λόγιο, με την από τηλεοράσεως αυθάδεια, την ώρα που ολάκερη σχεδόν η υφήλιος βρίσκεται σε συναγερμό, ως γνωστόν, σκάρωσε τον τίτλο, προσπαθώντας να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, για μία εισέτι, αν όχι ύστατη, φορά, Θεός φυλάξοι!
Ένα το κρατούμενο, λοιπόν, κι ακολουθεί υπόθεση εργασίας όπου πρωταγωνιστεί…
Η ελιά.
Ναι, η ελιά, η αθάνατη ελιά, αναγνώστες μου. Βλέπετε, από τη μακραίωνη ιστορία της, όλο και μπορούμε να αντλήσουμε ορμήνιες αποφυγής τού ζοφερού μέλλοντος που προοιωνίζεται το ανοικονόμητο παρόν μας κι ο νεοδημοκράτης μικροσυνταξιούχος, «Μήτσος», να μην άδει: «Σαν πας στην Καλαμάτα κ.λπ. κ.λπ.», καθόσον το κρίσιμο ποιητικό ερώτημα: «Ξεύρεις τον τόπο που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα, που κοκκινίζει η σταφυλή και θάλλει η ελαία;» δεν αναφέρεται μόνο στη Μεσσηνία του Αντώνη Σαμαρά.
Εντάξει, μετά το εσωκομματικό εκλογικό φιάσκο της 22ης Νοεμβρίου, ο φιλελεύθερος δικαιούται να βρίθει αγανακτήσεως, όσο να πείτε. Και βρίζει με το δίκιο του, επαυξάνουμε, βλέποντας ανερυθρίαστους κάτι κομματικούς (σ.σ. όχι όλοι, βέβαια) να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα στα κανάλια αλλά το «ραντάρ» της στήλης έπιασε ίχνη και πέραν της Συγγρού.
Έτσι, δεν θα επιτρέψουμε να μας βγάλουν το λάδι κάποιοι άλλοι που επιχαίρουν με το πάθημα της ΝουΔου κι απλωνόμαστε στην πολιτική σκηνή για να ερευνήσουμε…
Το λιόδεντρο.
Καλά διαβάσατε και δεν εννοούμε, ασφαλώς, κανένα σονέτο, με τον Λορέντζο Μαβίλη να μοιρολογεί:
Στην κουφάλα σου φώλιασε μελίσσι,
γέρικη ελιά, που γέρνεις με τη λίγη
πρασινάδα που ακόμα σε τυλίγει,
σα νάθελε να σε νεκροστολίσει!
Όχι, χαρές μου. Σιγά μην πιάσουμε τα νηπενθή, με μουσική υπόκρουση τίποτα ορατόρια, τέτοιες δύσκολες ώρες.
Τι μας περάσατε, δηλαδή; Δημόσια, κατά τους εκάστοτε κυβερνώντες, ραδιοτηλεόραση, που θεωρούσε κρατική η αντιπολίτευση, μέχρι να τη «μαυρίσει», ο Αντώνης, υπό τις εύλογες αντιδράσεις των αγωνιστριών Ζωής και Ραχήλ, πού χάθηκαν αυτές οι ψυχές;
Δεν νομίζω(!) κι ευτυχώς που οι καλοί συριζαίοι, μόλις βρέθηκαν στο κουβέρνο, επαναλειτούργησαν την ΕΡΤ, δίνοντας την ευκαιρία στον «Μήτσο» να απολαμβάνει κλασική μουσική, διερωτώμενος, εναγωνίως: «Ποιανού τη σύνταξη έκοψαν πάλι και τον σηκώνουν τον μακαρίτη, Θεός σχωρέσ’ τον;».
Όμως, ξεστρατίσαμε, δυστυχώς, και προ του κινδύνου να μας κατηγορήσετε ότι μιμούμαστε την πρακτική των κουβέρνων που στρέφουν την κοινή γνώμη εκτός θέματος, για να ψηφίσουν σκληρά μέτρα στη ζούλα, ξαναπιάνουμε την έρευνα που άγνωστο πως κατάφερε να ανακαλύψει…
Παράσιτα.
Μπαίνουμε στο ψητό, επί τέλους, και ιδού ο «Μήτσος» να παραφράζει τον Μυτιληνιό θυμόσοφο «Άχθο Αρούρη», απαγγέλλοντας:
Στην κουφάλα σου φώλιασαν μελίσσι,
ιδεολόγοι, καταστροφής κολίγοι,
έρμη ελιά, είν’ η ζωή σου λίγη,
αν δεν βρεθεί μπροστάρης να τους κυνηγήσει!
Πώς σε λυπάμ’ ελιά δυστυχισμένη,
σαν να μην έφταναν παράσιτα και δάκοι,
όποιος λαϊκιστής προκάνει σε βυζαίνει.
Σταγόνα δεν αφήνουν πια για τον κοσμάκη,
δύστυχη ελιά. Κατάντησες ρημάδι,
τσούρμο οι επιτήδειοι σού βγάζουνε το λάδι.
Εδώ, κατεβάζουμε το κρατούμενο, μιας και τα όποια «παράσιτα» μαραίνουν την Ελλάδα επειδή τα ώτα ημών παραμένουν ανοιχτά στον λαϊκισμό αυτών. Το είπαμε, κι αν δεν αγνοήσουμε τα όποια «ευώδη» σιμά είναι το «έχετε γεια βρυσούλες».
Θα το άδουμε; Όχι, ελπίζω!…
-Ω-