Η επόμενη εκλογική αναμέτρηση αναμένεται σε πέντε χρόνια. Χρόνος μεγάλος.
Οι εκλογές αυτές επιβεβαίωσαν την εμπιστοσύνη των Πιεριέων στην Αντιπεριφερειάρχη Πιερίας Σοφία Μαυρίδου, η οποία είναι από τους μακροβιότερους σε αυτή τη θέση – εκλέχτηκε για πρώτη φορά το 2010, και απεδείχθη χαλκέντερη έχοντας στα χέρια της την τύχη του νομού στην κρίσιμη δεκαετία της οικονομικής κρίσης, και στον Δήμαρχο Δίου Ολύμπου Βαγγέλη Γερολιόλιο που με τη σοβαρότητα και τη στιβαρότητα της διοίκησης του κέρδισε το στοίχημα της επανεκλογής.
Για την εκλογή στο Δήμο Κατερίνης του Γιάννη Ντούμου και Πύδνας Κολινδρού Χρήστου Κομπατσιάρη, δύο νέων προσώπων, ο χρόνος και οι περιστάσεις θα δείξουν την ικανότητα και την αξία τους.
Είναι σίγουρο ότι και οι τέσσερις αιρετοί γνωρίζουν τις δυσκολίες του έργου που θα επιτελέσουν το οποίο οι παρούσες συνθήκες καθιστούν δυσκολότερο. Στην εύθραυστη κλιματικά και γεωπολιτικά περιοχή μας τίποτα δεν είναι σίγουρο.
Η προηγούμενη τετραετία έδειξε ότι βαδίζουμε χωρίς όραμα. Χωρίς κεντρικό σχεδιασμό. Αποσπασματικά ακούστηκαν διάφορες προτάσεις, οι οποίες όμως αντιμετωπίζουν τη δυσκολία εφαρμογής καθώς βρίσκονται σε αναζήτηση πόρων για την υλοποίησή τους.
Ο Νομός και κατ’ ακολουθία οι Δήμοι χρειάζονται προοπτική ανάπτυξης σχεδιασμένη, κοστολογημένη και χρονολογικά υλοποιήσιμη.
Και ίσως θα πρέπει αυτή η πενταετία να είναι η απαρχή ενός κεντρικού σχεδιασμού ανάπτυξης του Νομού, επιμερισμένου στους τρεις Δήμους, σχεδιασμό επιστημονικό που ξεπερνάει τις τοπικές δυνατότητες, που θα φέρει άλλα αποτελέσματα.
Μέχρι εδώ φτάσαμε με τις δικές μας δυνατότητες, τα δικά μας μυαλά. Τώρα πρέπει να κάνουμε το επόμενο βήμα.
Τα παραδείγματα διεθνώς άπειρα. Οι πρακτικές ατέλειωτες. Καιρός να σκεφτούν καλά οι νεοεκλεγμένοι τοπικοί άρχοντες τι πόλεις και τι νομό θέλουν να παραδώσουν σε πέντε χρόνια, και με βάση το συνολικό σχέδιο ανάπτυξης που θα προτείνουν, τι υλοποίησαν και τι απομένει στους επόμενους.
Σίγουρα δεν είναι εύκολο το έργο τους. Τώρα αρχίσουν τα δύσκολα. Τα δύσκολα όσον αφορά την αντιμετώπιση της καθημερινότητας που είναι αδυσώπητη, αλλά και των αποφάσεων που πρέπει να ληφθούν ώστε να κάνει βήματα προς το μέλλον ο τόπος.
Θα τολμούσαμε να απαριθμήσουμε κάποια από τα χρονίζοντα θέματα του Νομού, ο οποίος είναι ευνοημένος γεωγραφικά καθώς διασχίζεται από μια κεντρική αρτηρία η οποία ενώνει τη Βόρεια με τη Νότια Ελλάδα. Πέραν αυτού όμως ουδέν. Οι υπόλοιπες οδικές αρτηρίες έμειναν στη 10ετία του 1950. Οι συνενώσεις με τους όμορους νομούς με τους οποίους έχουμε εμπορικές σχέσεις γίνονται μόνο δια της εθνικής οδού. Τόσο με το Νομό Λάρισας όσο και με το Νομό Κοζάνης δεν αξιωθήκαμε να κάνουμε ένα δρόμο αξιώσεων ώστε να χρησιμοποιηθεί και σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, που η Εθνική οδός κλείνει. Δεν συζητούμε για την παραλιακή οδό που θα ενώνει τις ακτές της Πιερίας απ’ άκρου σ’ άκρον και η οποία ανακοινώθηκε με τυμπανοκρουσίες και η οποία αν είχε κατ’ ελάχιστον προχωρήσει ίσως σήμερα δεν θα ήταν μακριά από την υλοποίηση.
Είναι γνωστό άλλωστε ότι με τα σημερινά δεδομένα ένα οδικό έργο που σχεδιάζεται σήμερα απαιτεί για την ολοκλήρωσή του σχεδόν 20 χρόνια, σύμφωνα με τα λεγόμενα εν ενεργεία αυτοδιοικητικού.
Σ’ αυτό το μεγάλο πρόβλημα της οδικής σύνδεσης εντάσσεται και η εξέλιξη του τουριστικού προϊόντος της Πιερίας. Κάποτε θα μας βαρεθούν και οι Βαλκάνιοι που αποτελούν τον κύριο όγκο των πελατών μας. Θα βαρεθούν τη μιζέρια μας. Στη Χαλκιδική ανοίγονται δρόμοι διάπλατοι κι εμείς έχουμε πρόβλημα με παρόχθια χόρτα που εμποδίζουν την ορατότητα.
Για να φτάσει κανείς στο Θεατράκι στο Κίτρος, αυτό τον ειδυλλιακό χώρο, πρέπει να περάσει από 40 κύματα.
Αυτά που αναφέρουμε είναι μερικά. Το έργο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι τεράστιο και κανένας δεν το παραγνωρίζει. Οι τοπικοί άρχοντες όμως κρατούν το μέλλον του τόπου στα χέρια τους και αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνούν.
Μαρία Κορομήλη
