Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Συνήθως γράφουν νεκρολογίες για τρανούς και σπουδαίους που κάτι έκαναν σ’ αυτή τη ζωή ή για άλλους που υπηρέτησαν κάποιο σκοπό, ιερό κατά τη γνώμη τους.
Εμείς θα γράψουμε για ένα απλό κορίτσι του λαού που απλά έκανε ότι πρέπει να κάνει κάθε άνθρωπος με την παρουσία του στη γη. Ομόρφυνε τον κόσμο. Τον ομόρφυνε κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σε κάθε γειτονιά που πήγαινε γέμιζε το σπίτι της λουλούδια κι ακολουθούσε η γειτονιά. Όμως το πιο όμορφο λουλούδι ήταν η ίδια αφού το γέλιο της αντηχούσε γάργαρο και γέμιζε χαρά την ατμόσφαιρα.
Ήταν από μια αγροτική οικογένεια που όμως είχε μια ευγένεια λες κι ήταν άρχοντες από ανέκαθεν. Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι μοίρα των ανθρώπων είναι ο χαρακτήρας τους. Μ’ αυτόν γεννιέται κάποιος και μ’ αυτόν αποχαιρετά τον κόσμο. Κι εδώ ήταν προικισμένη με χαρίσματα που δεν βρίσκονται εύκολα. Είχε μια τετράγωνη λογική που σε συνδυασμό με την καλοσύνη της, αντιμετώπιζε όλες τις δυσκολίες. Επί πλέον απέπνεε μια εμπιστοσύνη που άνθρωποι άγνωστοι της εμπιστευόταν βαθιά κρυμμένα μέσα τους μυστικά. Τώρα ξέρουν ότι τα πήρε μαζί της. Μπορεί σαν γυναίκα να συζητούσε πολλά και διάφορα αλλά ήξερε που να σταματήσει. Άλλωστε η όλη προσωπικότητα και η σπάνια αξιοπρέπεια την καθοδηγούσαν σε όλη τη ζωή της. Ήταν κυρία με όλη τη σημασία της λέξης. Και σαν κυρία έφυγε. Πήγε να συναντήσει την μοναχοκόρη μας, ένα άλλο λουλούδι που τόσο νωρίς το χάσαμε.
Σοφία ας είναι ελαφρό το χώμα που σε σκεπάζει κι ευχαριστώ για τα σπάνια χρόνια που μου χάρισες.
Κώστας Δαλακιουρίδης