Γράφει, ο Θόδωρος Δημητριάδης
Ας πούμε ότι ο γιος έγραψε καλά και πέρασε σε μια σχολή.
Πανηγύρια, χαρές, συγχαρητήρια, κεράσματα κλπ.
Ο γιος έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει – η φοιτητική ζωή είναι ευχάριστη.
Οι γονείς όμως;
Ας δούμε ένα πιθανό σενάριο, τι τους περιμένει από εδώ και πέρα:
– Ενοίκιο, έπιπλα, εξοπλισμός, βιβλία, βοηθήματα.
– Εισιτήρια πήγαινε – έλα.
– Κοινόχρηστα, λογαριασμοί, φαγητό, ρούχα κλπ.
– Ατομικά έξοδα, χαρτζιλίκι, φραπεδάκια, τσιγαράκια, κινητό κλπ.
Πέντε χρόνια x 1.200 το μήνα = 72.000 ευρώ
Δύο χρόνια μεταπτυχιακό, πρακτική, στρατιωτικό, άλλα 28.800 ευρώ.
Σύνολο: 100.800 ευρώ.
Και μετά από όλα αυτά, όταν θα έχουν αρχίσει να ασπρίζουν τα μαλλιά των γονιών απ’ τις θυσίες, αγωνίες και στερήσεις, ο γιος θα είναι άνεργος με το πτυχίο κορνιζωμένο στον τοίχο.
Κι αφού περάσουν 1-2 χρόνια στο ψάξιμο δουλειάς, μικρές αγγελίες, 100 βιογραφικά, κανένα “μέσον”, κλπ. – εννοείται ότι όλο αυτό το διάστημα οι γονείς θα συνεχίσουν να πληρώνουν – μια ωραία πρωία ο γιος θα πάρει τα μάτια του και θα φύγει στη Σουηδία για να βρει δουλειά εκεί.
Και μια άλλη ωραία πρωία θα τα φτιάξει εκεί με κάποια σουηδέζα συνάδελφο, θα παντρευτούν, θα κάνουν κι ένα-δυο παιδάκια Σουηδόπουλα, με ξανθά μαλλιά, που θα μιλάνε σπασμένα ελληνικά, θα μείνουν εκεί για πάντα – όπου γη και πατρίς – και κάθε καλοκαίρι με την άδεια θα πηγαίνουν για διακοπές στη Ρόδο για ηλιοθεραπεία να ζεσταθεί το κοκαλάκι τους.
Και θα περνούν και 1-2 μέρες από το πατρικό σπίτι να δουν και τα γεροντάκια, τον παππού και τη γιαγιά, που έμειναν έρμοι και μόνοι, με τα αρθριτικά και την ψωροσύνταξη, που δε θα φτάνει ούτε για τη συμμετοχή στα φάρμακα…
Γράφει, ο Θόδωρος Δημητριάδης