Συνομιλία ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, που μπορεί να ζουν στην ίδια πόλη, στην ίδια γειτονιά, στην ίδια πολυκατοικία, αλλά χάθηκαν στο πλήθος της απομόνωσής τους.
γράφει ο Βασίλης Μαγκλάρας
Λέξεις κλισέ που δεν λένε τίποτα. Φθαρμένες σε μια καθημερινότητα, που την αφήνουν να περνάει δίπλα τους, αδιαφορώντας ακόμα και για την ίδια τους την ύπαρξη. Άνθρωποι που επιπλέουν σε μια επιφάνεια που την προσπερνούν μέσα από τα «κλισέ» που τους καθιέρωσαν, χωρίς ν’ αναζητούν την κοινωνική τους υπόσταση. Χωρίς καν να διεκδικούν τα αυτονόητα της συνύπαρξης. Ένας κόσμος αγέλη, αποκομμένος στα τείχη που του επέβαλλαν, στις ανάγκες που τον αφόπλισαν, στην εξουδετέρωση της ανθρώπινης σχέσης του.
Σε αυτό το περιβάλλον έχουμε την αυταπάτη να πιστεύουμε ότι ζούμε στις ΑΞΙΕΣ του Δυτικού Πολιτισμού, απροβλημάτιστοι αν ζούμε, ή απλά είμαστε το λιπαντικό παραγωγής πλούτου, που δεν μας επιτρέπεται να τον αγγίξουμε. Ανθρώπινα εργαλεία στη «φίρμα» μια εργοδοσίας που είτε είναι Ιδιώτης, είτε είναι Δημόσιο, υπάρχουμε μόνο για να δουλεύουμε. Και μάλιστα το χείριστο στοιχείο εκδούλευσης του κοινωνικού ρατσισμού, να θεωρούνται ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΙ οι εργαζόμενοι, απέναντι στις στρατιές τω ν ανέργων, που τους προβάλλουν ως εν δυνάμει απειλή που επιβουλεύεται τη θεσούλα τους.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο εργασιακής ΑΠΕΙΛΗΣ εξασφαλίζει η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μας την ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΕΙΡΗΝΗ(!!!). Ολοκληρώνει δε την εξόντωση των χαμηλών εισοδημάτων, άλλοτε εκβιάζοντας με τις ανάγκες που αποτελούν το ελάχιστο κόστος διαβίωσης του κοσμάκη και άλλοτε ρυθμίζοντας τις τιμολογιακές Πολιτικές που τον εξαντλούν. Έτσι μια κοινωνία υποταγμένη, άβουλη, κακοποιημένη από τις ίδιες της τις επιλογές, δεν βλέπει τις αποστεωμένες οικονομίες του Ανατολικού παρελθόντος να την προσπερνούν. Δεν βλέπει τις Χώρες που κτυπήθηκαν από την Οικονομική Κρίση όπως κι’ αυτή, αλλά σήμερα έχουν κατακτήσει θέση στα υψηλότερα εισοδήματα της Ε.Ε. (π.χ. Ιρλανδία έχει κατά κεφαλήν ΑΕΠ 111.000 ενώ η Ελλάδα μόλις 25.000). Δεν βλέπει την τιμή της κιλοβατώρας που της έχει γίνει μόνιμο ηλεκτροσόκ. Δεν βλέπει, δεν βλέπει… Και πώς να δει…
Όταν ο κομματικός στραβισμός την κρατά έρμαιο της παθογένειάς της, δίνοντας ασυλία και άφεση αμαρτιών στους διώκτες της. Μια κοινωνία συμφιλιωμένη με ότι της συμβαίνει, παραδομένη στις τραγωδίες της απ’ όπου κι’ αν προέρχονται, είναι μια κοινωνία ΑΨΥΧΗ. Είναι μια κοινωνία χωρίς κτύπους καρδιάς, χωρίς αντανακλαστικά αντίδρασης, αποτελειωμένη στις προσταγές που την ορίζουν. Εθελοτυφλεί υπερασπιζόμενη την κομματική της ταυτότητα, που παραδοσιακά κληρονόμησε, διαιωνίζοντας με τον εγκλωβισμό της την οπισθοδρόμηση της Χώρας. Και παρά το ότι ομνύεται για τον πατριωτισμό της, κάνει πως δεν βλέπει την υποβάθμιση που ασκείται συστηματικά και ανεμπόδιστα από φίλους και συμμάχους εντός πολλών εισαγωγικών, σε ζητήματα κυριαρχίας, αξιοπρέπειας και σεβασμού της Χώρας μας.
Έτσι βλέπουμε την Ε.Ε. της οποίας είμαστε το 10ο μέλος της από τα 27 που ακολούθησαν, να κλείνει εξοπλιστικές συμφωνίες δισεκατομμυρίων με τον Αττίλα που κρατά υπόδουλο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας και του συνόλου της Ε.Ε. Κατά τα άλλα οι αξίες της Ε.Ε. περί Ανεξαρτησίας των Λαών και των Κυριαρχικών τους δικαιωμάτων παραπέμπονται «στο άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» και ας τους έχουμε δώσει στην κυριολεξία «γη και ύδωρ» στα οικονομικά τους σχέδια. Το γεγονός ότι η Τουρκία μας έχει αποκλείσει με τα Casus Belli, με τις γαλάζιες πατρίδες και τις απειλές μπεχλιβάνη, ουδόλως ενδιαφέρει την Υψηλή Πύλη των Βρυξελλών. Περισσότερο την νοιάζει η φιλία της με τον Ράμα για τις αποθήκες ψυχών που θέλουν να ξεφορτωθούν, ενώ γνωρίζουν ότι αυτές οι αποθήκες θα είναι το διακομιστηκό κέντρο μεταναστών για τον Τόπο μας.
Είναι προφανές πως μια ταπεινωμένη κοινωνία όχι μόνο δεν χαίρει εκτίμησης από τους φίλους της, αλλά δεν λογαριάζεται και από τους εχθρούς της. Και πώς να την πάρουν στα σοβαρά, όταν οι εργαζόμενοι δουλεύουν 39,8 ώρες την εβδομάδα (μέσος όρος στην Ε.Ε. 36 ώρες). Όταν οι αποδοχές των εργαζομένων είναι προ τελευταίες στην Ε.Ε. μόνο πάνω από τη Βουλγαρία. Αλλά μην χαιρόμαστε σε αγοραστική δύναμη είμαστε τελευταίοι, κάτω και από τη Βουλγαρία. Όταν είμαστε η Χώρα με τη μεγαλύτερη μακροχρόνια ΑΝΕΡΓΙΑ. Απλά μου γεννάται το ερώτημα πόσο περήφανος μπορεί να είναι ένας πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του με τέτοια «επιτεύγματα» ; Όσο για το πόσο περήφανος μπορεί να είναι ένας Λαός μ’ αυτούς τους κυβερνήτες, απαντούν οι δημοσκοπήσεις… Δεν υπάρχει σωτηρία, μόνο δικαιολογία. Φταίει ο Guardian και ο ξένος «παράγοντας» που μας αγνοεί και μας απορρίπτει διαρκώς. Τούτων δοθέντων ή έχουμε κάψει «φλάντζα κεφαλής» ή θα πρέπει να παραδεχτούμε τα λόγια της Μεγάλης Ελληνίδας Ελένης Γλυκατζή Άρβελέρ: Αν διευθύνουν οι ανίκανοι τότε φταίνε οι ικανοί.
Μαγκλάρας Βασίλης 25/5/25
magklarasVas@yahoo.gr
