Αρχιμ. Ιωακείμ Οικονομίκος, Ιεροκήρυξ.
Συμπληρώνονται σήμερα 107 χρόνια από την Τρίτη εκείνη της 16ης Οκτωβρίου του 1912, όταν ο Ελληνικός Στρατός εισήλθε στην πόλη μας και την απελευθέρωσε από τον Οθωμανικό ζυγό, ύστερα από πεντακόσια περίπου χρόνων σκλαβιάς. Χάρη σε εκείνους τους αγωνιστές και ήρωες, μπορούμε πλέον να αναπνέουμε τον αέρα της ελευθερίας, με μόνο σκοπό να ευγνωμονούμε τον Θεό και να θυμόμαστε τους ήρωες, οι οποίοι αποτελούν τα πρότυπα για όλους μας. Αλλά πια ήταν τα γεγονότα πού οδήγησαν στους Βαλκανικούς Πολέμους και στην απελευθέρωση της Κατερίνης;
Ο ατυχής πόλεμος του 1897, έδωσε την ευκαιρία στην Ελληνική Πολιτεία να ωριμάσει ακόμα περισσότερο. Ο Μακεδονικός Αγών βρίσκεται σε έξαρση. Στις 13 Οκτωβρίου 1904, σκοτώνεται ο Παύλος Μελάς ο αρχηγός του Μακεδονικού Αγώνος στο χωριό Στάτιστα της Καστοριάς σημερινό Μελάς. Ο θάνατος του Παύλου Μελά, έκανε την “ψωφιοσύνη” κατά τον Ίωνα Δραγούμη της Ελληνικής Κυβερνήσεως και λάβει νέες πρωτοβουλίες, ώστε να οδηγηθούμε στους Βαλκανικούς Πολέμους.
Το κίνημα των Νεοτούρκων πού ξεκινά στην Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι του 1908, βάζει ένα “τέλος” στον Μακεδονικό Αγώνα, λέγοντας ότι όλοι οι λαοί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μπορούν πλέον να ζούν κάτω από την σκιά του Σουλτάνου με την υπογραφή του Συντάγματος. Στις 18 Ιουνίου του 1912, τα Χριστιανικά Κράτη της Βαλκανικής, οι χριστιανικοί λαοί του χώρου, δηλαδή Έλληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι και Μαυροβούνιοι, υπογράφουν μια Συμφωνία, όπου σύμφωνα με τον λόγο του τότε Πρωθυπουργό Ελευθερίου Βενιζέλου στην Ελληνική Βουλή την 1η Οκτωβρίου του 1912 “τα τέσσερα χριστιανικά κράτη της Ιλλυρικής ηνώθησαν δια να αποσπάσουν εκ του τουρκικού ζυγού τους τυραννισμένους ομοεθνής τους”. Οι Αλβανοί που ήταν μουσουλμάνοι πήγαν με την Οθωμανική πλευρά. Μια παρένθεση. Σε αυτήν την προσπάθεια πουθενά οι Σκοπιανοί “μακεδονές”. Εάν υπήρχαν τότε γιατί δεν υπογράφουν και αυτοί την Συμφωνία ανάμεσα στα υπόλοιπα χριστιανικά κράτη;
Στις 4 Οκτωβρίου 1912, η Οθωμανική Αυτοκρατορία κηρύσσει τον πόλεμο στην Σερβία και την Βουλγαρία. Με την Ελλάδα δεν ασχολείται γιατί πίστευε ότι η Ελλάς θα κρατούσε μια ουδετερότητα. Στις 5 Οκτωβρίου όμως η Ελλάς κηρύττει τον πόλεμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Επικεφαλής του Ελληνικού Στρατού ο Αρχιστράτηγος και Διάδοχος του Ελληνικού Θρόνου Πρίγκηπας Κωνσταντίνος.
Στις 6 Οκτωβρίου 1912, ο Ελληνικός Στρατός με τον Διάδοχο Κωνσταντίνο, περνά τα σύνορα της Μελούνας στον Τύρναβο και εισέρχεται στην Ελλασώνα, όπου είναι και η πρώτη πόλη πού των Νέων Χωρών πού ελευθερώνεται. Στις 9 Οκτωβρίου έχουμε την περίφημη μάχη του Σαρανταπόρου, όπου ανοίγει ο δρόμος για την απελευθέρωση της Δυτικής Μακεδονίας. Ο Ελληνικός Στρατός με επικεφαλής την 7η Μεραρχία και αρχηγό τον Συνταγματάρχη Πεζικού Κλεομένη Κλεομένους κατευθύνονται μαζί με τα Σώματα Ελλήνων Προσκόπων με αρχηγό τον Μακεδονομάχο Κωνσταντίνο Μαζαράκη – Αινιάν προς την Κατερίνη.
Το πρωί της 14ης Οκτωβρίου του 1912 ημέρα Κυριακή, η 7η Μεραρχία μετά την μάχη της Πέτρας περνά από το Καρακόλι και σταθμεύει στην Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή των Εισοδίων της Θεοτόκου Πέτρας Ολύμπου όπου και διανυκτερεύει. Την επομένη 15 Οκτωβρίου ημέρα Δευτέρα, αναχωρεί από το Μοναστήρι γύρω στις 08:45 με σκοπό να ελευθερώσει την Κατερίνη. Γύρω στις 14:00 το μεσημέρι μια ομάδα του 20ου Συντάγματος και ενώ προπορεύονταν για την Κατερίνη, έξω από το χωριό Κολοκούρι δέχεται σφοδρή επίθεση από τον Τουρκικό στρατό πού αριθμούσε 2000 άντρες, με επικεφαλής τον Σουκρή Μπέη. Η μάχη είναι σκληρή και ο Ελληνικός Στρατός αρχίζει να υποχωρεί. Τότε ορμά ο Αντισυνταγματάρχης Δημήτριος Σβορώνος από την Κεφαλλονιά, αλλά τα βλήματα των Τούρκων τον πλήττουν θανάσιμα. Η Μάχη κράτησε μέχρι πού έπεσε το σκοτάδι.
Στις 03:00 τα ξημερώματα της 16ης Οκτωβρίου ημέρα Τρίτη, φτάνει η διαταγή από το Γενικό Στρατηγείο, η 7η Μεραρχία να προχωρήσει πρός την Κατερίνη και από εκεί πρός τον Γιδά. Τα ξημερώματα της Τρίτης 16ης Οκτωβρίου 1912, ο Ελληνικός Στρατός εισέρχεται εντός της Κατερίνης μέσα σε ένα κλίμα χαράς και ενθουσιασμού. Η 7η Μεραρχία παρήλασε από τον δρόμο πού σήμερα φέρει το όνομά της. Η υποδοχή έγινε στον Κισλά το σημερινό πάρκο εκεί πού σήμερα είναι τα κανόνια, κατάλοιπα της μάχης της Κατερίνης, από τον Επίσκοπο Κίτρους Παρθένιο Βαρδάκα, τον Κοινοτάρχη Μουχαρέμ Ρουστέμ και άλλους Προκρίτους. Στις 09:00 το πρωί, εψάλει η πρώτη Δοξολογία επί τη απελευθερώσει στον παλαιό Ναό της Θείας Αναλήψεως, ενώ μετά την Δοξολογία, μέσα κλίμα συγκινήσεως, ο Κίτρους Παρθένιος και όλος ο λαός, κήδεψε τον ήρωα Αντισυνταγματάρχη Δημήτριο Σβορώνο. Ο τάφος του βρίσκεται μέχρι και σήμερα στον Ναό της Αγίας Αικατερίνης, αλλά δυστυχώς λίγοι γνωρίζουν σε ποιο σημείο είναι. Η Κατερίνη από τότε μαζί με όλη την Μακεδονία αναπνέει τον αέρα της ελευθερίας.
Οι Βαλκανικοί πόλεμοι του 1912 – 1913 απέδειξαν ότι αυτά τα χώματα ήταν και θα παραμείνουν ελληνικά – ρωμαίϊκα, και εμείς είμαστε οι μόνιμοι και νόμιμοι κάτοικοι αυτών των περιοχών της Μακεδονίας, της Θράκης και της Ηπείρου. Εμείς, 107 χρόνια μετά, δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανένα όχι μόνο να διεκδικήσει, αλλά εάν χρειαστεί, ο Θεός να φυλάξει, να δώσουμε και το αίμα μας για να υπερασπιστούμε αυτά τα χώματα από κάθε ένα πού τα επιβουλεύεται ή και παραχαράσσοντας την ιστορία. Όλοι μας έχουμε ιερή υποχρέωση να θυμόμαστε αυτές τις επετείους. Εάν τις ξεχάσουμε, τότε είμαστε καταδικασμένοι να εξαφανιστούμε. Αλλά τέτοιο δικαίωμα δεν το έχουμε, γιατί όπως γράφει και στην είσοδο του Μουσείου του Μακεδονικού Αγώνος, αυτό του μεγάλου μας Ποιητού Κωστή Παλαμά:
“χρωστάτε,
και σ’ όσους ήρθαν, περάσαν
θα ‘ρθούνε θα περάσουν,
κριτές θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι οι νεκροί”.
Χρόνια πολλά και πάντα ελεύθεροι.
Αρχιμ. Ιωακείμ Οικονομίκος.
Ιεροκήρυξ.
Ακολουθήστε το Ολύμπιο Βήμα στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις με καθημερινή ενημέρωση
