– Κάτι δεν μυρίζει;
– Δηλαδή;
– ΤΙ δηλαδή; Απλά μιλάω! Ήρεμα μιλάω! Αν και δεν ξέρω για πόσο! Απλά ελληνικά! Κάτι παράξενο μυρίζει, κάτι αιωρείται στον αέρα, κάτι βρωμάει, κάτι σε χτυπάει στα νεύρα, μια, δεν ξέρω γω, νευρικότητα να αιωρείται στον αέρα κι όποιον πάρει ο χάρος!
– Τι; Είναι δηλητηριώδης η μυρωδιά;
– Α! Καλά! Καιρός είναι να αρχίζεις να γράφεις μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας! Το έχεις!
– Ναι, δίκιο έχεις, το σκεφτόμουν κι εγώ!
– Α, πάγαινε ρε!
– Ε, τι να σου πω, εσύ δουλεύεις εμένα κι εγώ δουλεύω εσένα. Άκου μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας!
– Κι όμως αγαπητέ! Αν το καλοσκεφτείς, περνάμε ιστορικές στιγμές επιστημονικής φαντασίας που θα τις κατανοήσουμε πολύ αργότερα, τώρα απλώς τις βλέπουμε, προσπαθούμε να πιάσουμε την μυρωδιά τους, μπας και αντιληφθούμε γιατί όλη αυτή επιστημονική φαντασία, και στο κάτω κάτω ρε φίλε από πού εμφανίστηκε; Έτσι χωρίς τίποτα;
– Καλά, όλο αυτό από που βγαίνει;
– Καλά δεν διαβάζεις; Από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις; Άστα! Οδηγός προαστιακού έτρωγε ενώ βρισκόταν σε κίνηση, – όχι αυτός, το τρένο – ! Και φαντάσου τώρα, όχι δεν θέλω να φανταστώ, στον Σύριζα εμφύλιος πόλεμος, στο ΠΑΣΟΚ είναι πιο ήρεμα τα πράματα, μητέρα κλείδωσε την κόρη της γιατί ανέβαζε γυμνές της φωτογραφίες και στη συνέχεια έβγαινε ραντεβού μαζί τους, το χαμένο παιδί σε αυτό που γυρνάει – δεν ξέρω πως το λένε – και γυρνούσε, γυρνούσε γυρνούσε, άσε μωρέ δεν θέλω, οδηγός σε κάποιο κτελ οδηγούσε κι έβριζε, βρισίδι να ακούσεις… Μην το συζητάς. Είναι και η ανακοίνωση των τραίνων που λέει ότι είναι μεμονωμένο περιστατικό, και που το ξέρεις ρε φίλε ότι είναι μεμονωμένο περιστατικό, και παλιότερα όχι πολύ μακριά – πάλι μεμονωμένο περιστατικό ήταν αλλά…
– Σταμάτα. Σταμάτα, με έλιωσες, δεν μπορώ άλλο,
– Να μπορέσεις! Αν ψάξεις θα βρεις κι άλλα, κι άλλα και θα ακούσεις στα κανάλια ιστορίες για σίγουρες αποφάσεις πλήρους δικαιοσύνης υπέρ όχι του θύματος, ποιος είναι ο θύτης, ούτε κι εγώ ξέρω, όλα ένα γαϊτανάκι που γυρίζει γυρίζει, γυρίζεις κι εσύ, και σου έρχεται μια μυρωδιά βαριά, δυσνόητη κι απόκοσμη να τραγανίζει τα ρουθούνια σου και να λες φταίει το σύστημα!
– Αχ! Αυτό το σύστημα!
– Και να αναρωτιέμαι και πάλι, εγώ κι εσύ είμαστε στο σύστημα; Όχι; Ναι; Θα γίνουμε ποτέ;
– Δηλαδή αυτό που βρίζεις αυτό θες να γίνεις;
– Είναι θέμα επιβίωσης φίλε μου!
– Φτου σου ρε!
– Αν δεν είσαι σύ, θα είναι κάποιος άλλος, δίνεις τη θέση σου στον άλλον! Και εσύ βγαίνεις χαμένος, άρα ποιος συντηρεί αυτόν τον υπέροχο πύργο που όλοι θέλουμε να γκρεμίσουμε, αλλά και όλοι θέλουμε να καμαρώνουμε…
