Πρέπει να κατανοήσουμε ότι βοηθώντας την ανακύκλωση, προσφέρουμε μία σημαντική υπηρεσία στην πατρίδα μας και κατά συνέπεια στους εαυτούς μας.
Γράφει ο Γρηγόρης Γκρέκας
Πέραν του γεγονότος δεν ξεχειλίζουν οι κοινόχρηστοι η οι ιδιωτικοί κάδοι, αφού το 90% των σκουπιδιών είναι ανακυκλώσιμα, αυτά τα υλικά είναι εισαγόμενα και βοηθάμε στον περιορισμό των εισαγωγών. Έλα καημένε θα πουν ορισμένοι από το δικό μου πλαστικό η αλουμίνιο θα σωθεί η κατάσταση; Η απάντηση είναι ότι ναι από την προσπάθεια όλων μας θα βοηθηθεί η οικονομία και στο τέλος-τέλος βάλε το λιθαράκι που σε αναλογεί, στο οικοδόμημα που θέλουμε να κτίσουμε.
———————————
Βρέθηκα σε μεγάλο παντοπωλείο ξένων συμφερόντων. Το κατάστημα είχε αρκετά Ελληνικά προϊόντα. Πατάτες συγκεκριμένα είχε από τουλάχιστον τρείς περιοχές, την Κύπρο και την Αίγυπτο. Οι τιμές ποικίλες. Βλέπω μία κυρία, ηλικιωμένη, συνταξιούχος προφανώς να παίρνει πατάτες Αιγύπτου. Κατά σύμπτωση αργότερα βγαίναμε μαζί από το κατάστημα. Δεν ξέρω αν προσέξατε της ψιθυρίζω, πατάτες Αιγύπτου πήρατε. Δεν πειράζει μου λέει, πειράζει της αντιτείνω γιατί αν το κάνουν όλοι αυτό, δεν θα παίρνετε καθόλου σύνταξη.
———————————-
Όλοι μας πρέπει να κάνουμε σύγκριση τιμών και να ψωνίζουμε εκεί που είναι φθηνότερα λαμβάνοντας υπ’ όψη την ποιότητα. Πρέπει δηλαδή να βοηθούμε τον ανταγωνισμό. Ορισμένοι η μάλλον αρκετοί συμπολίτες μας, το εκλαμβάνουν διαφορετικά, θεωρώντας υποτιμητικό να κάνουν θέμα για μικροποσά. Άλλοι πάλι καμώνονται πως είναι τόσο άνετοι οικονομικά, μπορεί και να είναι, που δεν τους ενδιαφέρει αν πληρώσουν και λίγα ευρώ παραπάνω. Αυτές οι σκέψεις είναι λάθος. Δεν είναι θέμα δηλαδή οικονομικής ευρωστίας, αλλά είναι ηθική υποχρέωση του καθενός, απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, να βοηθάμε τον ανταγωνισμό. Συγκρατούνται έτσι οι τιμές προς όφελος των οικονομικά αδύνατων συμπολιτών μας.
—————————————
Είναι λυπηρό το κατάντημα, αυτού του μεγάλου οργανισμού που ονομάζεται ΟΣΕ. Δεν μιλώ για το πρόσφατο τραγικό γεγονός, αλλά για τα τελευταία σαράντα χρόνια. Είχα μάλιστα γράψει πολλά σχετικά σχόλια και άρθρα τη δεκαετία του 2000, σε μία τοπική εφημερίδα που εκδίδαμε εδώ στη Λεπτοκαρυά. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς ειδικές γνώσεις ούτε πολύ μυαλό για να καταλάβει ότι αυτός ο οργανισμός δεν λειτουργεί καλά και αν δεν ήταν ο Σιδηρόδρομος ένα βασικό μέσο μεταφοράς του λαού, θα έπρεπε να είχε κλείσει προ πολλού. Βλέπεις στους σταθμούς, εκατοντάδες βαγόνια σε καθέναν από αυτούς, χιλιάδες συνολικά, να σαπίζουν. Σε πολλά από αυτά, βλέπω εκεί στη Θες/νίκη, έχουν φυτρώσει από κάτω δένδρα, τα οποία βγαίνουν μέσα από τα βαγόνια. Η σκουριά ποτίζει το υπέδαφος, θέτοντας σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία.
Σε κάποια βαγόνια μάλιστα, επάνω στην οροφή, απορίας άξιον πως βρέθηκαν εκεί, υπάρχουν 3-4 παλιά αυτοκίνητα που σαπίζουν κι’ αυτά εκεί τόσες δεκαετίες που δύσκολα θα μετρηθούν στα δάκτυλα του ενός χεριού. Δεν βρέθηκε τόσα χρόνια ένας Διευθυντής εκεί, να τηλεφωνήσει σε μία εταιρία ανακύκλωσης και τους πει να πάνε να τα πάρουν. Δεν βρέθηκε ένας υπουργός μεταφορών, να ταξιδέψει με αυτό το μέσο μαζικής μεταφοράς να δει τα βαγόνια στους σταθμούς, τις σωρούς σιδερικών που σαπίζουν, τις σωρούς ανταλλακτικών για τις γραμμές που σαπίζουν επίσης και να τους βάλει χέρι, να λύσει το πρόβλημα το οποίο εκτός των άλλων είναι και δυσφήμιση για τη χώρα.
Κατά τα άλλα συχνά τους ακούμε να μιλούν για το περιβάλλον με περίσσεια υποκρισία. Γιατί όμως απαξιώθηκε σ’ αυτό το βαθμό αυτός ο μεγάλος και ιστορικός οργανισμός; Αυτό συνέβη επειδή ιδιαίτερα μετά το 1981 έγινε κομματικό παραμάγαζο του ΠΑΣΟΚ, όπως και άλλες επιχειρήσεις του Δημόσιου τομέα. Κομματικοί διορισμοί, καμία αξιοκρατία κανένας έλεγχος. Πλήρης αδιαφορία! Τη δουλειά μας να κάνει. Τα ποσά που έχουμε πληρώσει για τα ελλείματά τους στο παρελθόν είναι δυσθεώρητα.
—————————————
Η γεωπολιτική θέση της χώρας μας συνεχώς επιδεινώνεται. Το τελευταίο επεισόδιο ήταν αυτό της Κάσου, όπου στείλαμε δύο πλοία ενώ οι Τούρκοι σε δική μας υφαλοκρηπίδα πέντε, για να μην κλιμακώσουμε. Συγγνώμη αλλά γιατί να μην κλιμακώσουμε. Αν δεν το κάνουμε σ’ αυτή την περίπτωση τι χειρότερο μπορεί να γίνει; Εδώ θίγονται τα ζωτικά μας συμφέροντα, οι άλλοι δημιουργούν τετελεσμένα και ψαλιδίζουν στο πεδίο τα κυριαρχικά δικαιώματα. Ο κάθε πρωθυπουργός προσπαθεί κάνοντας υποχωρήσεις, να κερδίσει χρόνο και να περάσει η θητεία του, όμως αυτό βλέπουμε ότι δεν μπορεί να γίνεται ες αεί, τα πράγματα δυσκολεύουν.
Πρέπει να συζητήσουν τι θα κάνουμε και πως θα αντιμετωπίσουμε αυτό το τεράστιο και άλυτο πρόβλημα. Είναι φανερό πως δεν είναι δυνατόν να συμφωνήσει κάποιος με τις παράλογες αξιώσεις της Τουρκίας. Το προβλήματα αυτά θα λυθούν με πόλεμο. Χρειάζεται να προετοιμαστούμε από την μία εφαρμόζοντας μία οικονομική πολιτική τέτοια που να μας επιτρέψει να εξοπλιστούμε καλύτερα και από την άλλη να αφήσουν κατά μέρους το πολιτικό κόστος και κοιτάξουν πως θα καταστήσουν ικανό το σπουδαιότερο όπλο που είναι το ανθρώπινο δυναμικό.
Να αυξηθεί η θητεία και να βελτιωθεί η εκπαίδευση. Οι νέοι μας που απολύονται και θα συμπληρώσουν τις ελλιπείς μονάδες στην πολεμική τους σύνθεση, δεν μας δίνουν την εντύπωση πως έχουν την κατάλληλη εκπαίδευση για κάτι τέτοιο.
