Της υπερβολικής δηλαδή έμφασης στις σημερινές κοινωνικές σχέσεις συμπτωμάτων αλλοτρίωσης (στην προσωπική ζωή, στις συνήθειες, στις διαπροσωπικές σχέσεις, στη σχέση μας με το περιβάλλον κλπ.).
του Αντώνη Κάλφα
Η εύστοχη κριτική της, η καταγγελία του συμβατικού τρόπου θέασης από τον σύγχρονο άνθρωπο, οι μεταφορικές καλά καδραρισμένες εικόνες της, σκηνοθετούν αυτό που πριν από μισό αιώνα ο Γκυ Ντεμπόρ περιέγραφε στο επιδραστικό βιβλίο του «Η κοινωνία του θεάματος» (1967): «Το θέαμα δεν μπορεί να εννοηθεί ως κατάχρηση ενός κόσμου της όρασης, ως το προϊόν των τεχνικών μαζικής διάχυσης εικόνων.
Είναι μάλλον μια Weltanschauung [κοσμοθεώρηση] που έγινε πραγματική, που εκφράστηκε υλικά. Είναι μια θεώρηση του κόσμου που έγινε αντικειμενική».
Η Τζιτζιλή θεωρεί τον σημερινό άνθρωπο ετεροκαθοριζόμενο, παθητικό θεατή της εικόνας και των ιδεών του περιβάλλοντος εντός του οποίου αυτός δρα. Παράλληλα, διά της κριτικής ματιάς της, τον καλεί να αντιδράσει, να μετατρέψει την παθητική κατανάλωση σε επιθυμίας αλλαγής της στάσης του.
Εξάλλου, πάλι σύμφωνα με τον Ντεμπόρ, «η αλλοτρίωση του θεατή από το αντικείμενο της παρατήρησης (που είναι αποτέλεσμα της δικής του μη συνειδητής δραστηριότητας) εκφράζεται ως εξής: όσο περισσότερο παρατηρεί, τόσο λιγότερο ζει.
‘Οσο περισσότερο αποδέχεται να αναγνωρίζει τον εαυτό του εντός των κυρίαρχων εικόνων της ανάγκης, τόσο λιγότερο κατανοεί τη δική του ύπαρξη και τη δική του επιθυμία. Η εξωτερικότητα του θεάματος, σε σχέση με τον δρώντα άνθρωπο είναι εμφανής από το γεγονός ότι οι ίδιες του οι χειρονομίες δεν ανήκουν πλέον σ’ αυτόν, αλλά σε κάποιον άλλο που του τις αναπαριστά. Ιδού γιατί ο θεατής δεν αισθάνεται σε κανένα μέρος στο στοιχείο του, διότι το θέαμα είναι παντού».
