Ο καθένας υποστηρίζει όποια ποδοσφαιρική ομάδα προτιμά.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Για παράδειγμα, ο παππούς ως γηραιότερος είναι ΗΡΑΚΛΗΣ, ενώ τα παιδιά, ως πιο αντιδραστικά και ανυπάκουα είναι, ο μεν εγγονός ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ και από ψάρια τρώει μόνο γαύρο, η δε εγγονή είναι του “δημοκρατικού σοσιαλιστικού κεντροδεξιού τόξου”, δηλαδή με όποια ομάδα νικάει και βγαίνει πρωταθλήτρια και τρώει συνέχεια μακαρόνια με κιμά. Η γυναίκα μου, που δεν την ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο, υποστηρίζει την εθνική ομάδα και όποτε έχει κάποιο ντέρμπι απουσιάζει από την ολομέλεια και αποσύρεται στο πίσω δωμάτιο για να δει με την ησυχία της το σήριαλ στην δεύτερη τηλεόραση.
Ποτέ δεν συμφωνούμε σε κανένα θέμα, αλλά παρ’ όλα αυτά, όλες οι αποφάσεις παίρνονται απολύτως δημοκρατικά, διότι, ως γνωστό, στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Για παράδειγμα, τώρα την Σαρακοστή εξαιτίας της μεγάλης ακρίβειας κάνουμε φοβερή οικονομία και μαγειρεύουμε αλάδωτο σπανακόρυζο και νερόβραστες φακές. Τότε παρουσιάζονται αντιδράσεις και “εξαπολύονται σφοδρά πυρά” από την αντιπολίτευση.
Και όταν υποβάλλεται πρόταση μομφής, τότε τίθεται θέμα κομματικής πειθαρχίας και συσπείρωσης. Η γιαγιά, που ως γνωστό έχει πάντα κρυμμένα λεφτά αποθεματικό και στις δύσκολες καταστάσεις επιχορηγεί με έκτακτα επιδόματα από την σύνταξη, επεμβαίνει πυροσβεστικά, συνεργάζεται “επί της αρχής” λόγω του μπόνους των 50 εδρών, και χαρτζιλικώνει κρυφά τα εγγόνια έξτρα με 50 ευρώ, για να μη μείνουν νηστικά και να φάνε πιτόγυρο, χάμπουργκερ και πατάτες τηγανητές με κέτσαπ και κόκα κόλα!
