– Λες και γίνονται επί τούτου!
– Επί τούτου; Πόσο επί τούτου;
– Όταν λέμε επί τούτου δεν υπάρχει ούτε λίγο επί τούτου, ούτε πολύ επί τούτου! Είναι όλο το ποσόν! Το εκατό τοις εκατό! Ούτε είναι λίγο, ούτε είναι πολύ! Είναι το βλέμμα που δεν βλέπει, δεν θέλει να δει, αδιαφορεί να δει και αφήνει το κάθε τι να τραβήξει το δρόμο του. Μην νομίζεις τον δικό του, ό,τι βρεθεί μπροστά του ακολουθεί και αυτό, όταν βρει κατηφόρα, πάει πιο γρήγορα, άλλες φορές κατρακυλάει, γίνεται καταρράκτης, όλα γίνονται λίγο πολύ και κάθε ώρα, κάθε μέρα, αδυνατεί το σύστημα, δεν υπάρχει και μένει μόνο κατ’ όνομα!
– Δεν καταλαβαίνω τι θες να πεις!
– Να πω ότι είσαι τυχερός που δεν καταλαβαίνεις;
– Γιατί είμαι τυχερός; Τι παράδοξα μου λες τώρα!
– Αποδεικνύεται ότι όσα περισσότερα καταλαβαίνεις και ξέρεις, είσαι τότε ένας ευτυχισμένος άνθρωπος διότι δεν βάζεις το μυαλό σου να χτυπιέται για να ταρακουνηθεί έστω και λίγο για να δεις την πραγματική εικόνα! Κάθε μέρα ο χρόνος κατρακυλάει και τα παίρνει μαζί του να κατηφορίσουν μαζί να τα νιώσουν κι άλλοι, μέχρι να αποδειχτεί ή να μην αποδειχτεί ποιος είναι αυτός που τρέχει, αυτός που κάνει βήμα σημειωτόν, αυτός που κοιμάται νυχθημερόν, και αφήνει την ενέργεια να πεθαίνει, να γεμίζει με αίμα την άσφαλτο, το χώμα, και άλλοτε το αφήνει να παγιδευτεί και να φυγαδευτεί σε ένα μακρινό βάθος και άλλοτε ίσως το παρασέρνει η βροχή, το διαλύει, και το εξαφανίζει κι εδώ! Έτσι πρέπει να είναι λοιπόν; Όχι, θα μου πεις! Όχι θα σου πω! Όσα όχι και να ειπωθούν, φαίνεται ολοκάθαρα, ότι το σύστημα αδρανεί, αδιαφορεί, και το σύστημα είμαστε εμείς όλοι, εσύ, εγώ, και αδρανώ επειδή ξέρω ότι κάπου, κάποια στιγμή θα ατονήσει το κυνηγητό, θα προσπεράσει, θα χαθεί και εγώ τρισευτυχισμένος θα ζήσω με ήσυχη την συνείδησή μου, θα συνεχίσω να τραγουδώ, να κοιμάμαι ξεκούραστος και να μπορώ να πηγαίνω διακοπές το καλοκαίρι ενώ εσύ όχι!
– Άρα είναι ένα κύκλος που δεν έχει αρχή και τέλος…
– Υπάρχει άραγε κύκλος με αρχή και τέλος; Μπορεί! Αν χαράξουμε κάθετα τον κύκλο για να σταματήσει η κυκλοφορία του αίματος!
