«Ποίηση»
ΣΧΟΛΙΚΑ ΘΡΑΝΙΑ
Μου μίλησαν,
Πιο πολύ για Αβραάμ,
Παρά για Σωκράτη.
Πιο πολύ για Χριστό,
Παρά για Διόνυσο….
……………………………………….
Αλήθεια, ποιητή μου;
Όμως σ’ αυτά τα σχολικά θρανία προ καιρού, καθίσαμε και όλοι εμείς. Και όλους εμάς μας μίλησαν πιο πολύ για τον Σωκράτη, τον σοφό πρόγονο μας, που του δώσανε να πιει το κώνειο, γιατί εισήγαγε καινά δαιμόνια.
«Ποίηση»
ΣΧΟΛΙΚΑ ΘΡΑΝΙΑ
Μου μίλησαν,
Πιο πολύ για Αβραάμ,
Παρά για Σωκράτη.
Πιο πολύ για Χριστό,
Παρά για Διόνυσο….
……………………………………….
Αλήθεια, ποιητή μου;
Όμως σ’ αυτά τα σχολικά θρανία προ καιρού, καθίσαμε και όλοι εμείς. Και όλους εμάς μας μίλησαν πιο πολύ για τον Σωκράτη, τον σοφό πρόγονο μας, που του δώσανε να πιει το κώνειο, γιατί εισήγαγε καινά δαιμόνια.
Και ο μεγάλος αυτός δάσκαλος της σοφίας και της σύνεσης, σαν νομιμόφρων πολίτης, υπάκουσε τους νόμους της πολιτείας και ήπιε το κώνειο χωρίς καμιά αντίρρηση. Από τότε ο Σωκράτης έγινε σημείο αναφοράς, ανά τον κόσμο. Χύθηκε πολύ μελάνι, γράφτηκαν πολλά βιβλία και ακόμα γράφονται τραγούδια που αναφέρονται στον Σωκράτη, τον σούπερ σταρ. Και όλοι εμείς νοιώθουμε περήφανοι διότι είμαστε απόγονοί του.
Από την άλλη, στα σχολικά θρανία μας μίλησαν λίγο και για τον Αβραάμ και μάθαμε πως είναι ο γενάρχης αναρίθμητων λαών, που ακόμα και σήμερα παρά ποτέ, οι απόγονοί του κυκλοφορούν έξω απ’ τις αυλές και τις πόρτες μας.
Ο άνθρωπος αυτός, πριν από πολλούς αιώνες, σε γεροντική ηλικία, πήρε μια θεϊκή υπόσχεση πως θα γίνει πατέρας πλήθους εθνών, διά μέσου των δύο υιών του, του Ισαάκ και του Ισμαήλ. Και αυτό το πλήθος των εθνών τη σήμερον ημέρα είναι εναντίον όλων και όλοι εναντίων αυτών.
Τι λες, φίλε μου ποιητή, δεν θα έπρεπε στα σχολικά μας θρανία να μας μιλούσαν και γι’ αυτόν τον γενάρχη; Από ότι βλέπω εσύ, θα ήθελες η μόρφωση να είναι μονομερής και κατευθυνόμενη. Άλλωστε αυτή δεν περιορίζεται μόνο στα θρανία, αλλά όπως μας είπε και ο σοφός πρόγονός μας, «γηράσκω αεί διδασκόμενος»….Όρεξη νά’ χεις.
Εξάλλου, το χειρότερο από όλο αυτό το συγκριτικό σου πλεονέκτημα είναι το παράπονο ότι σου μίλησαν πιο πολύ για το Χριστό παρά για τον Διόνυσο. Δεν το βλέπω…Έλα τώρα, πες μου τι σου είπαν για τον Χριστό; Έμαθες στ’ αλήθεια ποιος είναι ο Χριστός; Τίποτε δεν έμαθες. Γιατί αν σου μιλούσαν στα σχολικά θρανία όσο θα έπρεπε, θα γνώριζες πως αυτός ο Χριστός είναι ο μονογενής Υιός του Θεού του Δημιουργού των πάντων, «όσα είναι εν τω ουρανώ άνω ή όσα εν τη γη κάτω ή όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης», Έξοδος κ’4. Είναι αυτός τον οποίον «απέστειλε ο Θεός στον κόσμο, διά να μην απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν αλλά να έχει ζωήν αιώνιον».
Σου τα είπαν όλ’ αυτά, ποιητή μου στα σχολικά θρανία; Αμφιβάλλω. Διότι αν σου μιλούσαν όσο θα έπρεπε γι’ Αυτόν θα τον γνώριζες σαν προσωπικό σου Σωτήρα, διότι αυτός άφησε τον ουράνιο θρόνο του και ήρθε να θυσιαστεί για σένα και για μένα, και πίστεψέ με, πλήρωσε πολύ ακριβά τα λύτρα πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά, για την σωτηρία μας, και εξόφλησε τον μισθό της δικής μας αμαρτίας που είναι ο θάνατος. Και τώρα ελεύθεροι πια από τα δεσμά της, διεκδικούμε την βασιλεία και την δικαιοσύνη Του, προσδοκώντας να γίνουμε συμπολίτες των αγίων και οικείοι του Θεού.
Για όλα αυτά σου μίλησαν φίλε μου ποιητή; Αλλά εσένα αυτά σε αφήνουν παγερά αδιάφορο. Εσύ φλέγεσαι να μάθεις για τον Διόνυσο. Βέβαια….
Έλα λοιπόν μαζί να τον συναντήσουμε ανοίγοντας τις σελίδες της εγκυκλοπαίδειας ή εσύ αν θέλεις μπορείς να τον βρεις και στο διαδίκτυο.
Διόνυσος. Ο νεώτερος αλλά και ο δημοφιλέστερος από τους θεούς του Ολύμπου. Η θεϊκή του υπόσταση εκφραζόταν με δύο αντίθετους τρόπους: με την καλόκαρδη και πολυθόρυβη χαρά που επικρατούσε στις γιορτές του, και με την μανία της καταστροφής. Γι’ αυτό και η λατρεία του αντανακλούσε την αντίθεση αυτή, που έβρισκε την έκφρασή της σε οργιαστικές θορυβώδεις μορφές ή σε σιωπηλές τελετές που θύμιζαν τον θάνατο.
Σύμφωνα με την πιο διαδεδομένη εκδοχή ο Διόνυσος ήταν γιος του Δία και μιας κοινής θνητής, της Σεμέλης, κόρης του βασιλιά των Θηβών. Ακολουθώντας την δόλια συμβουλή της Ήρας, η Σεμέλη ζήτησε όταν ήταν έγκυος, από τον Δία να παρουσιαστεί μπροστά της με όλη του την μεγαλοπρέπεια.
Ο Ζεύς εμφανίστηκε ανάμεσα σε κεραυνούς και αστραπές στην ερωμένη του, η οποία κάηκε από τη φωτιά. Ο Ζεύς απέσπασε από τα σπλάχνα της τον Διόνυσο κι έκανε να ξεπηδήσει από το έδαφος ένας κισσός για να προστατεύσει το παιδί από τις φλόγες…….Όταν μεγάλωσε ο Διόνυσος ανακάλυψε το αμπέλι και το κρασί και περιπλανήθηκε στον κόσμο διδάσκοντας στους ανθρώπους την καλλιέργεια του αμπελιού. Πήγε σε πολλές χώρες της Αφρικής και της Ασίας, συνοδευόμενος παντού από τους πιστούς ακολούθους του, τους σάτυρους και τις μαινάδες.
Στον Διόνυσο απέδιδαν επίσης οι αρχαίοι την εφεύρεση του αρότρου. Όποιος δεν δειχνόταν ευνοϊκός στον Διόνυσο και δεν δεχόταν τη λατρεία του, γνώριζε τη φοβερή εκδίκησή του: ο βασιλιάς των Θηβών, Περσεύς, που είχε απαγορεύσει τη λατρεία του Διόνυσου ,κομματιάστηκε από τη μητέρα του Αγάβη. Ο βασιλιάς της Θράκης, Λυκούργος, που έδιωξε από τη χώρα του τον Διόνυσο και αιχμαλώτισε τους σατύρους και τις μαινάδες του, τρελάθηκε. Οι Τυρρηνοί πειρατές που απήγαγαν από κάποια ακτή τον Διόνυσο, βρέθηκαν στη θάλασσα όπου μεταμορφώθηκαν σε δελφίνια, κ.λ.π, κ.λ.π….
Μέσα στην πτώση των παραδοσιακών αξιών και τη γρήγορη διαδοχή των πολιτικών κινημάτων, ο άνθρωπος αισθάνεται την ύπαρξή του να σαρώνεται σε μία δίνη καταστροφής και προσπαθεί να τη στερεώσει σε μία εσχατολογική ελπίδα. Εμπιστεύεται όμως σε πολιτικές αντιλήψεις, που δεν ξεπερνούν τα όρια των προηγούμενων μύθων αναβιώσεως και συνεπώς δεν θα μπορέσει να βρει σε αυτές ικανοποίηση των νέων αναγκών του.
Από εδώ προέρχεται η γρήγορη παρακμή αυτών των μυστηρίων και η αντικατάστασή τους από τον χριστιανισμό, ο οποίος στο έργο της ανανεώσεως και της σωτηρίας, δεσμεύει τον άνθρωπο με όλες τις νοητικές ικανότητες και συγκεντρώνει την ανανέωση στο πνεύμα, δίνοντας στους εξωτερικούς τύπους λατρείας την αξία υπομνήσεως και μέσον σύνδεσης του Θεού με την καρδιά του ανθρώπου.
Μέχρι εδώ, φίλε μου ποιητή το ταξίδι της γνώσης. Συνέχισε να ερευνάς τις γραφές αν θέλεις να μάθεις περισσότερα. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ. Βγάλε όμως τα σωστά συμπεράσματα. Μην συγκρίνεις τα ασύγκριτα. Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα….Προ παντός.
Προτού γράψω αυτόν τον αντίλογο, είχα σοβαρούς ενδοιασμούς αν έπρεπε να το κάνω.
Όμως δύο συνεχόμενα εδάφια από τις παροιμίες: κς’ 4-5,επιτέθηκαν στην μνήμη μου:
4. Μη αποκρίνου εις τον άφρονα κατά την αφροσύνην αυτού, διά να μη γίνεις και συ όμοιος αυτού.
5. Αποκρίνου εις τον άφρονα κατά την αφροσύνην αυτού, διά να μη είναι σοφός εις τους οφθαλμούς αυτού.
Καλό ταξίδι φίλε μου στον ατέλειωτο χώρο της γνώσης.
Συγνώμη που αποκρίθηκα.
Τα συμπεράσματα δικά σου…..