ΕΙΣ ΩΤΑ ΜΗ ΑΚΟΥΟΝΤΩΝ
«Ένας, ένας το διαλάμε κι αραιώνουμε» λέει ένα άσμα. Κι άλλο ένα, «άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη». Είναι η μοίρα των μικρών κομμάτων ιδιαίτερα αυτών που απευθύνονται σε κάποιο υψηλότερο επίπεδο. Οι διανοούμενοι που πλαισίωναν αρχικά το Ποτάμι λάκισαν ένας ένας αναλογιζόμενοι το μέγεθος του τολμήματος.
Σε μια Ελλάδα των μνημονίων και σε μια Ευρώπη των εθνικισμών το να χρησιμοποιείς νηφάλιο λόγο είναι πολιτική αυτοκτονία. Γιατί ο Έλληνας θέλει να ταυτιστεί με το κόμμα που ψηφίζει. Κάνει τούμπες ο αρχηγός; Κάνει κι αυτός. Πετάει- πετάει ο γάιδαρος. Στα ύψη κι αυτός πιασμένος από την ουρά του γαϊδάρου.
Τι να κάνει ο έρμος ο ψηφοφόρος στο Ποτάμι; Να παριστάνει τον διαιτητή και να δίνει πότε δί-καιο στη Ν.Δ και πότε στον Σύ.ριζ.α; Δεν ήξεραν εκεί τόσοι διανοούμενοι τον νόμο της παγκόσμιας έλξης που λέει ότι το μήλο θα πέσει στη Γη κι όχι η Γη στο μήλο; Τι περίμενε; να αποστατήσουν οι Συριζαίοι; Γιατί αυτοί ήθελαν τσόντα όχι σοβαρό κόμμα. Βέβαια και του κ. Θεοδωράκη και του κ. Λεβέντη τους έπεφταν τα σάλια για μια συνεργασία (δηλαδή κάποια υπουργεία) αλλά χαζός ήταν ο Αλέξης να αφήσει τον Πάνο που έγινε ρεζίλι των σκυλιών για να τον στηρίζει κόντρα στα πιστεύω του;
Έτσι διάλεξε να δημιουργήσει με τη Φώφη το Κιν.Αλ. Όμως τώρα κατάλαβε ότι εκεί ήταν ξένος, αφού στα γεννητούρια πλάκωσε όλο το παλαιολιθικό Πα.σο.κ; Και λένε οι Γραφές «και έσται η εσχάτη πλάνη μείζων της πρώτης», που θα πει ότι έκανες μια πατάτα μην την αντικαθιστάς με μια τηγανιά. Να καθίσεις και να παλαίψεις και να περάσεις τις απόψεις σου. Ναι αλλά αν οι άλλοι είναι μπετόν και τον βλέπουν σαν πτωχό συγγενή; Εδώ δεν έχουμε απάντηση. Αλλά ο λαός λέει «καλά δεν (τους) ήξερες, δεν ρώταγες;»
Τώρα, κι επειδή το να μπει στην επόμενη βουλή θα είναι το όγδοο θαύμα, άρχισαν τα λοξοκοι-τάγματα. Δύο βουλευτές καλοβλέπουν τον Σύ.ριζ.α, άλλοι δύο τη Ν.Δ και τον έρμο τον Σταύρο που είχε πάρει ψηλά τον αμανέ, τον βλέπουμε να παίρνει πάλι το δισάκι του ψάχνοντας για κανένα σταυρό ενώ θα μονολογεί σαν τον κότσυφα του Αισώπου: «δεν με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη, Σταύρο με λένε, μονάχα Σταύρο»…