Που μιλάνε για αδιέξοδα, σύγχυση και μοναξιά. Σπάνια θα ακούσεις κάποιον να σιγανοτραγουδάει κάτι ευχάριστο και αισιόδοξο.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Εντάξει, προβλήματα, χωρισμοί, φτώχεια και πίκρα υπήρχαν πάντα, και στο παρελθόν. Μεγάλοι τραγουδιστές, όπως ο Καζαντζίδης, τραγούδησαν τον πόνο, τα βάσανα, την ξενιτιά και τις στερήσεις:
– Το τελευταίο βράδυ μου απόψε το περνάω…
– Συννεφιασμένη Κυριακή μοιάζεις με την καρδιά μου που έχει πάντα συννεφιά…
– Μέσα στο τραίνο που με πάει στην ξενιτιά κλαίω τη μοίρα μου χωρίς παρηγοριά…
Εντούτοις, υπήρχαν και τραγούδια ευχάριστα, μελωδικά για τον έρωτα και την ελπίδα, που τα τραγουδούσε ο κόσμος με αισιοδοξία, όπως π.χ με την Νίνου, την Βουγιουκλάκη, την Μοσχολιού, την Μαρινέλλα, τον Μητσιά κ.α.
– Πήρα τους δρόμους μια βραδιά και τους γνωστούς ρωτούσα, για το κορίτσι μου που αγαπούσα στην Ελευσίνα μια φορά…
Ακόμα και η Σωτηρία Μπέλλου τραγούδησε τέτοια μελωδικά τραγούδια:
– Μην κλαις και μη λυπάσαι που βραδιάζει, εμείς που ζήσαμε φτωχοί, του κόσμου η απονιά δεν μας πειράζει, θα έλθει και για μάς μια Κυριακή…
Τα παλιά τραγούδια ήταν πιο απλά, πιο ρυθμικά. Τα άκουγες και σε παρακινούσαν να τα τραγουδήσεις κι εσύ:
– Αθήνα, χαρά της γης και της αυγής μικρό γαλάζιο κρίνο…
– Όμορφη Θεσσαλονίκη, τα μαγικά σου βράδια νοσταλγώ…
– Έχω ένα μυστικό που όλα τα ομορφαίνει…
– Έπιασε βροχή στο δρόμο μα εγώ δεν βραχηκα, σαν πουλί στην αγκαλιά σου μπήκα και ζεστάθηκα, κι αν με χτύπησε το αγιάζι, το σακάκι μου κι αν στάζει, σου το λέω δεν με νοιάζει αφού είμαστε μαζί…
– Εις τον αφρό εις τον αφρό της θάλασσας η αγάπη μου η αγάπη μου κοιμάται, παρακαλώ σας κύματα μη μού την εξυπνάτε…
– Πάμε στο Φάληρο έχει αστροφεγγιά, με μια μικρή βαρκούλα πάμε τα δυο στη ζούλα για ρομάντζα και φιλιά…
– Το ‘θελα κι εγώ σαν τρελή, το ‘θελες κι εσύ πιο πολύ
κι έγινα παιδί μου για πάντα δική σου
Όμως ούτε το ‘χα σκεφτεί ούτε το ‘χα ονειρευτεί
πόσο ευτυχισμένη θα είμαι μαζί σου
Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά μου χαϊδεύεις μετά τα μαλλιά
κι όλη μέρα γελάς λόγια λες τρυφερά
και γεμίζεις το σπίτι χαρά
Πόσο χαίρομαι που μ’ αγαπάς
πάντα κάπου τα βράδια με πας
και τις νύχτες ρωτάς αν κι εγώ σ’ αγαπώ
αλλ’ αυτά δεν μπορώ να τα πω