Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Μετά μου λες, να πάμε παρακάτω!
– Παρακάτω; Που παρακάτω; Σου είπα εγώ να πάμε παρακάτω; Πότε; Τι παρακάτω είναι αυτό;
– Μπροστά ρε!
– Α, για να σου πω, με μπερδεύεις! Αποφάσισε! Παρακάτω ή μπροστά; Διότι το μπροστά, άντε λες να πάω , είναι στο ίσιωμα, το παρακάτω όσο να πεις μια κατηφόρα την έχει δεν την έχει; Και αν αυτό το παρακάτω, τζουπ, σε εμφανίζει έναν γκρεμούλη; Τι κάνεις; Γυρνάς πίσω; Και αν δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω; Τι κάνεις; Αφήνεσαι να πέσεις στον γκρεμό; Δηλαδή; Έχετε γεια βρυσούλες κάμποι, βουνά, ραχούλες;
– Να δούμε μπροστά, ρε, να προχωρήσουμε, να δούμε φως, να δούμε έστω καμιά χαραμάδα στο βάθος του τούνελ. Ή μπα; Άδικος κόπος;
– Που να ξέρω; Άχνα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει! Και να σου πω και κάτι, εμπιστευτικά; Αυτό που λένε για την αφρικάνικη κόκκινη σκόνη, νομίζω ότι μας ψεκάζουν! Βάζουν πιο δυνατή δόση. Έτσι για να μας έχουν υπνωτισμένους! Μεταξύ μας, ε; Μην το πεις πουθενά!
– Χαζός είμαι; Που να το πω; Για να με πάρουν με τις πέτρες! Το ψέκασμα είναι στον εγκέφαλο μας! Και μη σου πω ότι μας αρέσει κιόλας! Διότι έτσι βρίσκουμε τις δικαιολογίες που μας βολεύουν!
– Δεν με πιστεύεις έ;
– Εμ, κοντά στο νου κι η γνώση! Εδώ συμβαίνουν σημεία και τέρατα και εμείς αγναντεύουμε τη σκόνη και τα ριάλιτι στην τηλεόραση να μας κοιμίζουν εις ύπνον βαθύ!
– Δηλαδή;
– Ρε, εδώ κοτζάμ βουλευτής έριξε ένα σιχτίρισμα για τη Βουλή που από δω παν κι οι άλλοι! Μιλάμε για χοντρό σιχτίρισμα! Βρίσιμο κανονικό! Τι συμπέρασμα βγάζεις εσύ μετά από αυτό;
– Άμα κάτοικος τη Βουλής βρίζει το σπιτικό του τι να πούμε κι εμείς; Ρε, μήπως τους ψεκάζουν κι αυτούς;
– Κι αυτός λες να ξέφυγε από το ψέκασμα;
– Και μίλησε τοιουτοτρόπως;
– Εμ, τι να υποθέσει κανείς; Λες να υπάρχουν και ληγμένοι ψεκασμοί;
