Στην ανατολή του 21ου αιώνα υπήρχε μια έντονη δυσπιστία στην ικανότητα της επιστήμης και της τεχνολογίας να δώσουν λύσεις στα υπαρξιακά και ηθικά προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου, που δεν περιορίζονταν μόνον στους κύκλους των διανοουμένων, αλλά ήταν διάχυτη στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα των λεγομένων μεταβιομηχανικών κοινωνιών και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, που γύριζαν την πλάτη τους στην τεχνοκρατική νοοτροπία της επιστήμης.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο δυσπιστίας και αμφισβήτησης υπήρξε μια έντονη αναβίωση θρησκευτικότητας με την στροφή μιας μεγάλης μερίδας νέων ιδίως ανθρώπων στην αναζήτηση επίλυσης μεταφυσικών και πνευματικών προβληματισμών μέσα από την διδασκαλία μιας θρησκείας. Έτσι παρατηρήθηκε το φαινόμενο αναβίωσης και αναθέρμανσης των γνωστών μεγάλων θρησκειών, καθώς και της πρωτοφανούς ανάπτυξης νέων ιδεολογικών ρευμάτων σχετιζομένων με τον μυστικισμό, την αρχαιολατρία και την φυσιολατρία.
Η ευνοϊκή εκείνη συγκυρία της θρησκευτικής πνευματικής αναγέννησης, που είχε δημιουργήσει το μεταμοντέρνο πνευματικό υπόβαθρο, φάνηκε ότι οι ιθύνοντες της Εκκλησίας δεν το είχαν πάρει στα σοβαρά. Την στιγμή που οι νέοι μας έψαχναν μια γνήσια πνευματικότητα, που θα τους έδινε νόημα στη ζωή, καταφεύγοντας στα Μοναστήρια ή τις διάφορες εξωεκκλησιαστικές οργανώσεις και σέκτες, οι εκκλησιαστικοί μας ηγέτες «περί άλλα μεριμνούσαν κα ετύρβαζαν».
Αντί η Εκκλησία με βάσει το πνεύμα των πατερικών κειμένων, της αγάπης, της ενσυναίσθησης, της ελευθερίας και της ταπείνωσης να προσπαθήσει να προσεγγίσει τους νέους και να έχει ένα εποικοδομητικό διάλογο μαζί τους , ασχολήθηκε κυρίως με τα διοικητικά και διαχειριστικά προβλήματα της ως «οργανισμού». Έτσι έχασε την μοναδική ευκαιρία να έχει κοντά της όλους εκείνους τους νέους που έψαχναν και αρκετοί ακόμη ψάχνουν να βρουν έναν γνήσιο πνευματικό καθοδηγητή που θα τους συμπαρασταθεί στην αντιμετώπιση των πνευματικών τους ανησυχιών.
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΔΗΜΗΝΑ – ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ
