Όπως γράφαμε και χθες η χώρα χρειάζεται επειγόντως ριζικές αλλαγές, τολμηρές μεταρρυθμίσεις στο Σύνταγμα, στην Εκπαίδευση, στον εκλογικό νόμο κ.α. Τα κόμματα ούτε κατά το παρελθόν, αλλά ούτε και σήμερα έδειξαν κι ούτε πρόκειται να δείξουν τη διάθεση, τη βούληση να προχωρήσουν στις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις.
Όπως γράφαμε και χθες η χώρα χρειάζεται επειγόντως ριζικές αλλαγές, τολμηρές μεταρρυθμίσεις στο Σύνταγμα, στην Εκπαίδευση, στον εκλογικό νόμο κ.α. Τα κόμματα ούτε κατά το παρελθόν, αλλά ούτε και σήμερα έδειξαν κι ούτε πρόκειται να δείξουν τη διάθεση, τη βούληση να προχωρήσουν στις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις. Ασχέτως αν αυτό το ζητούν συνεχώς και φορτικά τα χρόνια της κρίσης οι εταίροι – δανειστές μας. Ως τρόικα ή ως κουαρτέτο. Και είναι λογικό. Αφού οι ριζικές αλλαγές επιβάλλουν πρωτίστως αλλαγές στα ίδια τα κόμματα.
Να ελπίζουμε ότι θα αποδεχθούν τα κόμματα, έστω και ένα από αυτά, να περιορισθεί η εξουσία τους, να γίνουν όντως δημοκρατικά με εσωκομματική δημοκρατία και διαρκή έλεγχο από το δήμο, το λαό, θα αποτελούσε αφέλεια. Τα είδα όλα. Την Αριστερά δεν είχαμε δει κυβερνώσα. Την ζούμε σήμερα, ένα χρόνο τώρα. Και αντικειμενικά κρίνοντας διαπιστώνουμε καθημερινά ότι είναι κι αυτή «μια από τα ίδια». Μπορεί και χειρότερη από τις προηγούμενες «αστικές κυβερνήσεις» της ΝΔ, του Πα.σο.κ ή και της ΝΔ- Πα.σο.κ – και λίγο από Αριστερά (ΔΗΜΑΡ).
Όλα τα κόμματα αυτά (που άσκησαν ή ασκούν διακυβέρνηση) ασφαλώς και γνωρίζουν ανέκαθεν το κακό που κάνουν στη χώρα ο λαϊκισμός, οι πελατειακές σχέσεις, η κομματικοποίηση του κράτους, η υπερκατανάλωση, ο ασυλλόγιστος και υπέρμετρος δανεισμός, ο διογκωμένος κρατικός τομέας κ.λ.π. Όμως πάντα μέχρι σήμερα, και πέρα από τις συνεχείς πιέσεις των δανειστών ανθίστανται πεισματικά να κάνουν τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει απλά και μόνο διότι πάνω απ’ όλα κι από το Έθνος κι από το λαό βάζουν το κομματικό, πολλές φορές και προσωπικό, συμφέρον.
Όλα τούτα τα βλέπει ο λαός γι αυτό σε όλες τις έρευνες της κοινής γνώμης η εκτίμηση των πολιτών στα κόμματα (αλλιώς η αξιοπιστία των κομμάτων) βρίσκεται στο Ναδίρ. Σε κατώτατα μονοψήφια επίπεδα.
Μετά από όλα αυτά νομιμοποιείται κανείς να διερωτηθεί: Αλλά αν τα κόμματα είναι το βασικό αίτιο της κακοδαιμονίας της χώρας μας ( κι όχι μόνο) τότε γιατί δεν τα καταργούμε; Η πρώτη δημοκρατία εξάλλου, η αθηναϊκή, δεν λειτουργούσε με κόμματα. Και ήταν, παρά τις παραλήψεις της ( δεν έδινε δικαιώματα πολίτη σε γυναίκες, δούλους, αγρότες κ.α.) ήταν δημοκρατία.
Οι σημερινές λεγόμενες δημοκρατίες, ουσιαστικά είναι τόσο ελλειπείς και κουτσουρεμένες ώστε άδικα μάλλον ονομάζονται έτσι. Εξάλλου πολλοί πραγματικοί δημοκράτες κατηγορούν διεθνώς τα κόμματα για το κακό που με τον ένα ή άλλο τρόπο, κάνουν στη Δημοκρατία.
Η Σιμόν Βέιλ έγραψε χαρακτηριστικά: «Αν εμπιστευόμασταν στο διάβολο την οργάνωση της δημόσιας ζωής, δεν θα μπορούσε να βρει τίποτα πιο χειρότερα από τα κόμματα». Προκειμένου, εννοείται να κάνει τη ζωή μας Κόλαση.
Μα αν είναι έτσι θα πείτε- που όντως είναι έτσι και χειρότερα – τότε γιατί τα κράτη δεν καταργούν τα κόμματα. Ή έστω γιατί δεν το κάνουμε εμείς οι Ελληνες μιας και εμείς επινοήσαμε και δώσαμε στον κόσμο τη Δημοκρατία; Η απάντηση είναι, ότι είναι σχεδόν αδύνατο να το κάνουμε. Αφού κατοχυρώθηκαν και συνταγματικά μας έχουν δεμένους χειροπόδαρα. Μοιάζουμε με τα ποντίκια του ανέκδοτου που μια πολύ δυνατή και πονηρή γάτα τα αποδεκάτιζε κυριολεκτικά. Κάλεσαν λοιπόν ποντικοσυνέλευση με θέμα πως θα γλυτώσουν από τη γάτα. Η συνέλευση αποφάσισε ομόφωνα (πλην ενός γεροπόντικα που διαφώνησε) να κρεμάσουν ένα κουδούνι στο λαιμό της γάτας. Έτσι όταν πλησίαζε στις φωλιές τους ή στις δουλειές τους να την ακούν που έρχεται και να εξαφανίζονται.
Διαφώνησε ο γεροπόντικας ρωτώντας σωστά τη συνέλευση: Ναι, αλλά ποιος θα κρεμάσει στη γάτα το κουδούνι; Κάπως συναφές είναι και το δικό μας πρόβλημα: Ποιός και πως θα καταργήσει τα κόμματα; Δύσκολο ερώτημα. Θα επιχειρήσουμε απάντηση στο αυριανό μας φύλλο.
Ακολουθήστε το “Ο.Β.” στο twitter και κάντε like στην σελίδα μας στο facebook και μάθετε πρώτοι όλα όσα συμβαίνουν!