Σαν σήμερα, πριν από 62 χρόνια, στις 22 Μαΐου 1963, ο Γρηγόρης Λαμπράκης έπεφτε νεκρός στη Θεσσαλονίκη, θύμα ενός παρακρατικού μηχανισμού που τον στοχοποίησε για τη δράση του υπέρ της ειρήνης, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Γιατρός, αθλητής και βουλευτής της ΕΔΑ, ο Λαμπράκης έγινε σύμβολο ενός ευρύτερου κινήματος που αγωνίστηκε ενάντια στον μιλιταρισμό, τον φασισμό και τον αυταρχισμό. Το όνομά του έγινε κραυγή ελπίδας: “Ζει!”
Η μνήμη του δεν είναι απλώς ιστορική υποχρέωση — είναι και πολιτική πρόκληση. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, το μήνυμα της ειρήνης που υπερασπίστηκε με τη ζωή του αποκτά δραματική επικαιρότητα. Η Ευρώπη, αντί να θωρακίζει την ειρήνη και να επενδύει στην ευημερία των λαών, επανεξοπλίζεται με πρωτοφανείς ρυθμούς. Το καθεστώς Μητσοτάκη πιστό στο δόγμα του «rearm Europe» συνεχίζει να δαπανά ολοένα και περισσότερους εθνικούς πόρους σε όπλα και εξοπλισμούς . Οι πολεμικές συγκρούσεις – από την γενοκτονία στην Γάζα, την Ουκρανία μέχρι τη Μέση Ανατολή και αλλού – αποκαλύπτουν την επικίνδυνη διολίσθηση προς μια νέα εποχή γεωπολιτικής έντασης και στρατιωτικοποίησης.
Την ίδια στιγμή, οι κοινωνίες μας καλούνται να διαλέξουν πλευρά: με την ειρήνη και την ευημερία ή με την πολεμική προπαγάνδα και τον φόβο. Με τη δημοκρατία ή με τη βία των εξοπλισμών. Το κίνημα ειρήνης, που γεννήθηκε μέσα από θυσίες όπως αυτή του Λαμπράκη, δεν είναι ένα παρελθόν ξεχασμένο. Είναι μια φωνή που πρέπει να ακουστεί ξανά, πιο δυνατά από ποτέ.
Ας τιμήσουμε τον Γρηγόρη Λαμπράκη όχι μόνο με λόγια, αλλά και με στάση ζωής. Με την υπεράσπιση της ειρήνης ως θεμελιώδους δικαιώματος κάθε ανθρώπου. Για να μην χρειαστεί ποτέ ξανά να φωνάξουμε «Ζει!» επειδή κάποιος πλήρωσε με τη ζωή του το θάρρος να ελπίζει.
