Είδα την ταινία «Σόφι Σολ, οι τελευταίες μέρες» (2005) η οποία υπάρχει ελεύθερα στο διαδίκτυο. Το 1943, κι ενώ ο Χίτλερ συνεχίζει τον πόλεµο στην Ευρώπη, µια οµάδα φοιτητών στο Μόναχο βρίσκουν τον τρόπο ν’ αντιδράσουν δηµιουργώντας την αντιστασιακή οργάνωση “Λευκό Ρόδο”.
του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Βασικός πυρήνας της οργάνωσης είναι οι: Σοφί και Χανς Σολ , Κρίστοφ Προµπστ, Άλεξ Σµόρελ, Βίλι Γκραφ και o καθηγητής Φιλοσοφίας Κουρτ Χούµπερ. Με µια σειρά από φυλλάδια (6), που τα τυπώνουν σε χιλιάδες αντίτυπα, προσπαθούν να αφυπνίσουν τις κοιµισµένες συνειδήσεις των συµπατριωτών τους, που ακολουθούν τυφλά τις επιλογές του Χίτλερ και να δείξουν το αληθινό πρόσωπο του Ναζισµού.
Η «Γκεστάπο» (η µυστική κρατική αστυνοµία) δεν αργεί να φθάσει στα ίχνη τους. Στις 18 Φεβρουαρίου του 1943, η Σόφι Σολ και ο αδερφός της Χανς πηγαίνουν µε µια τσάντα γεµάτη µε αντίτυπα του έκτου φυλλαδίου στο Πανεπιστήµιο του Μονάχου και τα ρίχνουν, κατά τη διάρκεια των µαθηµάτων, στους διαδρόµους του κτιρίου. Τους βλέπει όµως ο φύλακας και έτσι συλλαµβάνονται από την αστυνοµία. Η Γκεστάµπο ανακρίνει σχεδόν ακατάπαυστα για τέσσερις µέρες τη Σοφί Σολ. Μετά από µια σύντοµη, θεαµατική δίκη στις 22 Φεβρουαρίου η Σοφί Σολ (22 χρονών), ο αδερφός της Χανς (25) καθώς ο Κρίστοφ Πρόµπστ (24), ο οποίος ήταν πατέρας 3 μικρών παιδιών, καταδικάζονται σε θάνατο (όλα στηρίζονται στα πρακτικά της Γκεστάπο, που αποκαλύφθηκαν πρόσφατα). Ο Αλέξανδρος Σμόρελ ήταν ορθόδοξος και αγιοκατατάχθηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία ως νεομάρτυρας που αντιστάθηκε στον Ναζισμό (είναι γνωστός ως ο άγιος του Μονάχου).
Βλέποντας την ταινία μου δημιουργήθηκαν μερικές σκέψεις. Σίγουρα πολλοί Γερμανοί είχαν εμπιστευτεί τυφλά τον Χίτλερ και θεωρούσαν σωστά όλα τα εγκλήματα που έκαμνε, όπως οι δολοφονίες των αναπήρων παιδιών της Γερμανίας. Ο πόλεμος, εισηγήθηκε ο Αδόλφος Χίτλερ, «είναι η καλύτερη περίοδος για την εξάλειψη όσων πάσχουν από ανίατες ασθένειες». Πολλοί Γερμανοί δεν ήθελαν να θυμούνται ότι υπάρχουν άτομα που δεν ανταποκρίνονται στο ιδεώδες τους περί μιας «ανώτερης φυλής». Τα άτομα με σωματικές και διανοητικές αναπηρίες θεωρούνταν «άχρηστα» για την κοινωνία, αποτελούσαν απειλή για τη φυλετική καθαρότητα των Αρίων και, εντέλει, δεν τους άξιζε να ζουν. Στις αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, άτομα με διανοητική καθυστέρηση, σωματικές αναπηρίες ή ψυχικές ασθένειες στοχοποιήθηκαν για εξολόθρευση στο πλαίσιο του προγράμματος που οι Ναζί ονόμασαν «T-4» ή πρόγραμμα «ευθανασίας».
Το «πρόγραμμα ευθανασίας» απαιτούσε τη συνεργασία πολλών Γερμανών γιατρών, οι οποίοι εξέταζαν τους ιατρικούς φακέλους των ασθενών σε ιδρύματα για να προσδιορίσουν ποια από τα ψυχικά ασθενή ή ανάπηρα άτομα θα έπρεπε να φονευτούν. Οι γιατροί επίσης επέβλεπαν τις δολοφονίες. Οι καταδικασμένοι ασθενείς μεταφέρονταν σε έξι ιδρύματα στη Γερμανία και την Αυστρία, όπου εκτελούνταν σε ειδικά κατασκευασμένους θαλάμους αερίων. Τα βρέφη με αναπηρίες και τα μικρά παιδιά δολοφονούνταν με ένεση που περιείχε θανατηφόρα δόση ή αφήνονταν να λιμοκτονήσουν. Τα σώματα των θυμάτων αποτεφρώνονταν σε μεγάλους φούρνους που ονομάζονταν κρεματόρια.
Παρά τις δημόσιες διαμαρτυρίες το 1941, οι ηγέτες των ναζί συνέχισαν κρυφά το πρόγραμμα αυτό καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Από το 1940 έως το 1945 δολοφονήθηκαν περίπου 200.000 άτομα με αναπηρίες. Το πρόγραμμα T-4 αποτέλεσε πρότυπο για την κατοπινή μαζική εξολόθρευση Εβραίων, Ρομά (Τσιγγάνων) και άλλων σε στρατόπεδα που διέθεταν θαλάμους αερίων, τα οποία οι Ναζί ίδρυσαν το 1941 και το 1942. Το πρόγραμμα επίσης χρησίμευσε ως τόπος εκπαίδευσης για τα μέλη των SS που επάνδρωσαν αυτά τα στρατόπεδα.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι όλοι οι Γερμανοί που συμμετείχαν στα εγκλήματα που γινόντουσαν με τις διαταγές του Χίτλερ συμφωνούσαν με αυτά. Τότε, γιατί συμμετείχαν ; Μα απλώς επειδή φοβόντουσαν γι αυτά που θα πάθαιναν οι ίδιοι αν αρνιόντουσαν. Αν υποθέσουμε ότι όλοι όσοι διαφωνούσαν έκαμναν αυτό που τους έλεγε η συνείδησή τους και αρνιόντουσαν να συμμετάσχουν, θα μπορούσε ο Χίτλερ και οι τυφλοί θαυμαστές του να κάνουν τα εγκλήματα που έκαναν ; Σίγουρα όχι, θα είχαν κάνει πολύ πολύ λιγότερα εγκλήματα.
Και όμως κάποιοι όπως τα παιδιά της αντιστασιακής οργάνωσης “Λευκό Ρόδο” όχι μόνο δεν συνεργάστηκαν με τους Ναζί αλλά και τους πολέμησαν. Δεν τους πολέμησαν με τα όπλα, τους πολέμησαν με τις λέξεις. Δυστυχώς δεν πολέμησαν έτσι και κάποιοι δικοί μας το 1946 αλλά πήραν τα όπλα και έχυσαν ποτάμι το αδελφικό αίμα για να βάλουν την Ελλάδα στον «Σοσιαλιστικό Παράδεισο» ενώ ο Ηγέτης τους, ο Στάλιν, το 1945 στην Γιάλτα είχε συμφωνήσει η Ελλάδα να ανήκει στην σφαίρα επιρροής της Αγγλίας.
Πολύ εύκολα τα λέμε αυτά στα λόγια αλλά ποιος από εμάς έχει την αντρεία να θυσιαστεί για να μην παραβεί την συνείδησή του ; « Έκνοον πρόσταγμα τυράννου δυσσεβούς, λαούς εκλόνησε, πνέον απειλής, καί δυσφημίας θεοστυγούς, όμως τρείς Παίδας ουκ εδειμάτωσε, θυμός θηριώδης, ου πύρ βρόμιον …». Ναι, δεν φοβήθηκαν οι Τρεις Παίδες των Εβραίων στην Βαβυλώνα τον θηριώδη θυμό του Ναβουχοδονόσορος και την κάμινο που τους περίμενε, γιατί αυτοί από μικρά παιδιά είχαν ανατραφεί με ευσέβεια. Εμείς σήμερα στην Ελλάδα με ευσέβεια ανατρέφουμε τα παιδιά μας ;
Η απορία μου είναι που βρήκαν την αντρεία και την τόλμη οι 7.000 υγειονομικοί και δεν υπέκυψαν στον εξαναγκασμό να εμβολιαστούν για τον Covid με την αναστολή εργασίας που τους επέβαλε η Κυβέρνηση για τόσους μήνες και πάντα με την πιθανότητα της οριστικής απόλυσης από το Δημόσιο ! Και κοιτάξτε μια περίεργη σύμπτωση όσον αφορά τον αριθμό. Όταν ο μεγάλος Προφήτης Ηλίας παραπονέθηκε στον Θεό και Του είπε ότι έμεινε μόνος του επειδή όλοι οι Εβραίοι φοβήθηκαν από τις απειλές του βασιλιά Αχαάβ και προσκυνάνε τα είδωλα, ο Θεός του αποκάλυψε ότι δεν έμεινε μόνος του, αλλά και 7.000 άλλοι δεν προσκυνάνε τα είδωλα.
