Του Γιάννη Κορομήλη
Ο Μίκης Θεοδωράκης δηλώνει βέβαιος ότι ο απώτερος στόχος του Αλ. Τσίπρα («με ή χωρίς τον Ιβάν Σαββίδη») είναι η εγκαθίδρυση «μια καινούργιας εξουσίας με εκείνα «τα νόμιμα μέσα» που θα την μεταβάλουν σε διαρκή κι αμετάβλητη.Σε καθεστώς «Μαδουρισμού». Και πως ήδη «άρχισε να κινείται (ο ΣΥΡΙΖΑ) προς αυτή την κατεύθυνση. Οι δεκάδες χιλιάδες διορισμοί αποβλέπουν στον πλήρη έλεγχο του κράτους».
Το ερώτημα που προκύπτει είναι ασφαλώς το εξής: από πού αντλεί αυτή του τη βεβαιότητα ο Μίκης; Στο κείμενο του αναφέρει κάποιες ενδείξεις που από μόνες ους δεν μπορούν να στηρίξουν την βεβαιότητα του για τον «μεγάλο κίνδυνο που απειλεί τη δημοκρατία και τη χώρα». Δεν αποκλείεται να διαθέτει και άλλες ενδείξεις ή ακόμα και αποδείξεις, που όμως δεν μπορεί ακίνδυνα για το ίδιο ή ίσως δεν κρίνει σκόπιμο να τις αναφέρει. Για να ενισχύσει πάντως την αξιοπιστία του επικαλείται και κάτι προηγούμενο παρεμφερές. Γράφει συγκεκριμένα:
«… δυναμικός και αυθόρμητος είναι ο σημερινός επικεφαλής των ενόπλων μας δυνάμεων (ο κ. Καμμένος). Ο οποίος, ως φαίνεται, βρίσκεται υπό την επιρροή του κ. Τσίπρα. Δηλαδή του εγκεφάλου για την επιβολή του Μαδουρισμού στη χώρα μας. Το γεγονός αυτό με οδηγεί στην σκέψη ότι αρχίσαμε να παίζουμε με τη φωτιά. Και είμαι εγώ ο ίδιος, που με πλήρη ευθύνη επισημαίνω τον καινούργιο μεγάλο εθνικό κίνδυνο, όπως από ΤΟ Μάρτιο του 1967 προσπάθησα να προφυλάξω την πατρίδα μου από τον επερχόμενο κίνδυνο της Δικτατορίας. Τότε δεν με άκουσαν ούτε οι Αριστεροί, αλλά ούτε και οι Κεντρώοι και οι Δεξιοί. Οι σύντροφοι μου μάλιστα φρόντισαν να με απομονώσουν δυο εβδομάδες πριν τη Χούντα…».
Τα αναφερόμενα στο 1967 αληθεύουν. Αποτελούν δε ιστορία. Δείχνουν ασφαλώς και την καλή πληροφόρηση που διέθετε τότε (ίσως και τώρα) ο Μίκης όντας γνωστός και με διασυνδέσεις σ΄όλο τον κόσμο. Είναι ένα προηγούμενο που αυξάνει τις πιθανότητες να έχει δίκιο και τώρα με τους ισχυρισμούς για την «πορεία της χώρας προς το Μαδουρισμό». Ωστόσο εδώ δεν είναι λατινική Αμερική. Εδώ είναι Ευρώπη. Κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου (ο μεγάλος δάσκαλος του λαϊκισμού) που ερωτοτροπούσε με την Αριστερά διεθνώς, και τον οποίο ο κ. Τσίπρας μιμείται ακόμα και στις χειρονομίες αλλά και «στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», θαύμαζε (έτσι έλεγε) τον μακαρίτη, δικτάτορα τότε της Λιβύης Καντάφι!. Παράλληλα μας παρουσίαζε ως πρότυπο προς μίμηση την … Αλβανία του Εμβέρ Χότζα, που ψωμολυσσούσε!
Αλλά, δόξα τω Θεώ, εκείνος δεν επιχείρησε τότε να μας κάνει Αλβανία. Τώρα κι ο κ. Τσίπρας δείχνει ανάλογες τάσεις και στάσεις. Με επίκεντρο όχι τη γειτονική Αλβανία ή την κοντινή Λιβύη, αλλά τη μακρινή λατινική Αμερική. Συχνές οι επισκέψεις του (ενίοτε και με … το πρωθυπουργικό αεροπλάνο) στην Κούβα, στη Βενεζουέλα, στην Αργεντινή. Ενδεχόμενα θαυμάζει (το γιατί δικό του θέμα) τις χώρες αυτές αλλά το να φτάσει να προσπαθήσει να κάνει στην Ελλάδα, μια χώρα μέλος της ΟΝΕ, της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ καθεστώς α λα Βενεζουέλα ή Κούβα δηλαδή δικτατορικό, χωρίς ή με καμουφλάζ νομοτυπίας και δημοκρατίας φαίνεται κάπως υπερβολικό για την εμβέλεια και τα δεδομένα του κ. Τσίπρα τουλάχιστον.
Κάνει λοιπόν λάθος ο κ. Θεοδωράκης, λόγω ενδεχομένως και του προχωρημένου της ηλικίας του (ζωή νάχει); Ούτε κι αυτό μπορεί κάνεις να το δεχθεί a priori. Δεν είμαστε προφήτες. Ο Φιλόστρατος ( στα ες Τυανέα Απολλώνιον VIII, 7) έγραφε: «θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνομένων, σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται». Που θα πει: Διότι οι θεοί γνωρίζουν τα μελλούμενα, οι άνθρωποι αυτά που γίνονται και οι σοφοί από τα μελλούμενα εκείνα μόνο που πλησιάζουν ναρθούν, τα προσερχόμενα.
Για αυτούς τους τελευταίους γράφει υπέροχα ο μεγάλος Καβάφης (ο Έλληνας ποιητής που θαυμάζεται όσο κανένας άλλος στις προηγμένες χώρες): Η ακοή των σοφών « κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών /ταράσσεται. Η μυστική βοή /έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων./ Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις εις την οδον/ έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί». Μήπως ο Μίκης ανήκει στους σοφούς;
Συνεχίζεται