Του Γιάννη Κορομήλη
Ο Μίκης Θεοδωράκης, ένας χαρισματικός μουσικοσυνθέτης κι ένας ελεύθερος, πάνω απ΄όλα, άνθρωπος είναι γνωστός σ΄όλο τον αναπτυγμένο και αναπτυσσόμενο κόσμο, για την υπέροχη μουσική του. Και τα τραγούδια του, πολλά από τα οποία έγιναν κλασσικά και άλλα έκαναν γνωστά στο ευρύτερο κοινό ποιήματα μεγάλων και «δύσκολων» ποιητών μας όπως των δύο (Γ. Σεφέρη και Οδ. Ελύτη) τιμηθέντων με Νόμπελ αλλά και άλλων. Ήταν και είναι κομμουνιστής ή Αριστερός, αν το προτιμάτε, όμως πάντα κρατούσε για τον εαυτό του την προσωπική του ελευθερία λόγου και πράξεων. Γνώρισε φυλακές και εξορίες πήρε μέρος σε μάχες και κινητοποιήσεις. Μα όταν έκρινε ότι έπρεπε – όφειλε- να εκφράσει δημόσια την γνώμη του το έπραττε χωρίς να λογαριάσει συνέπειες.
Γενικά θα λέγαμε πως δεν «μιλάει» πολύ. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που η ηλικία του βρίσκεται σο ψηλότερο σκαλί. Την περασμένη εβδομάδα δημοσιοποίησε τις απόψεις του για την σημερινή κυβέρνηση και τις προθέσεις της, όπως αυτός τις αντιλαμβάνεται και τις ερμηνεύει. Φυσικά δεν διεκδίκησε ποτέ το αλάθητο. Πατάει καλά στα πόδια του. Διαβάζοντας κανείς τα όσα έγραψε με τίτλο τον καινοφανή όρο «Μαδουρισμός», μπορεί να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει μαζί του. Βλέπετε καθένας μας έχει τη δική του οπτική γωνία. Όμως λίγοι θα τα αγνοήσουν (οι φανατικοί). Σε πολλούς, όπως και στον υποφαινόμενο, θα δημιουργηθεί προβληματισμός. Θα αναρωτηθούν: λες να΄χει δίκιο; Αυτό το ενδεχόμενο στάθηκε η αιτία να γραφούν όσα ακολουθούν. Και τούτο γιατί αν έχει δίκιο- κάτι που δεν μπορούμε εκ των προτέρων να απορρίψουμε- τότε θα πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά όλους μας και πρώτα απ΄όλους τους πολιτικούς μας. Διότι ο Μίκης θεωρεί δεδομένο κάτι πολύ επικίνδυνο, ότι δηλ. η κυβέρνηση της χώρας μας πήρε το δρόμο του «Μαδουρισμού». «… Δηλώνω- γράφει- ότι είμαι βέβαιος ότι (…) η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη αρχίσει να κινείται στα βήματα του Μαδουρισμού…». Στην αρχή μάλιστα του κειμένου του δίνει και τον ορισμό του όρου, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων.
Γράφει συγκεκριμένα: «Ο Μαδουρισμός είναι η καινούργια έμπρακτη τακτική για τη διαιώνιση της κυβερνητικής εξουσίας με «νόμιμα» μέσα». Ως παλιός κομμουνιστής ήξερε, και γνώρισε «από πρώτο χέρι», από τον εμφύλιο πόλεμο, την «κατάληψη της εξουσίας δια της βίας», όπως διδάσκουν οι «πατέρες» του Μαρξισμού- Λενισμού. Ο Μαδούρο είναι σημερινός πρωθυπουργός της Βενεζουέλας διάδοχος, με «δαχτυλίδι» από τον προκάτοχο του Τσάβες, ο οποίος είχε επιχειρήσει στρατιωτικό πραξικόπημα κατάληψης της εξουσίας απέτυχε, φυλακίστηκε και αργότερα εκλέχθηκε από το λαό. Επιχείρησε να αποκτήσει έκτακτες εξουσίες αλλά ο λαός δεν το ενέκρινε.
Ο Μαδούρο θέλει να παραμείνει στην εξουσία παρά τα γεγονός ότι έχασε πλέον την πλειοψηφία, και στη Βουλή και στην κοινωνία, στο λαό. Αυτά δεν τα σέβεται ο Μαδούρο, ούτε την αντιπολίτευση και το λαό που βρίσκονται στους δρόμους, ούτε το ότι απώλεσε τη «δεδηλωμένη» στη Βουλή. Αγωνίζεται με όλα τα μέσα, θεμιτά και αθέμιτα, «νόμιμα» και μη να παραμείνει στην εξουσία. Η εξουσία «uber alles» (πάνω απ΄όλα) , κι από το λαό και απ΄τη δημοκρατία, κι απ΄τη Βουλη. Ο αυταρχισμός σ΄όλο του το μεγαλείο.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο διατηρεί πάντα, και με τον Τσάβες και με το Μαδούρο φιλικές έως «αδελφικές» σχέσεις. Κι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην Αντιπολίτευση ο εκ των κορυφαίων στελεχών του, Ν. Παππάς επισκέφτηκε τη Βενεζουέλα για «εμπορικούς»- μας είπε- λόγους. Ο κ. Τσίπρας ως πρωθυπουργός αλλά και πριν γίνει, επισκέφτηκε όχι μόνο τους Τσάβες και Μαδούρο αλλά και το θανόντα «μεγάλο επίσης δημοκράτη», το Φιντέλ Κάστρο. Οι επισκέψεις αυτές από μόνες τους, δεν δικαιολογούν την άποψη ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί τα βήματα του Μαδουρισμού». Δίνουν ωστόσο το δικαίωμα να ψάξει κανείς περισσότερο το θέμα.
Συνεχίζεται