Είναι η πρώτη συνεργασία του διεθνώς καταξιωμένου Έλληνα σκηνοθέτη και δασκάλου με το Εθνικό Θέατρο και ασφαλώς αποτελεί μία από τις σπουδαιότερες στιγμές στην πρόσφατη ιστορία του ελληνικού θεάτρου
Από το Δημήτρη Ροντήρη το έτος 1954 ίσα με την τελευταία διετία που καθοδηγεί την τραγωδία στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, ανάλογο σκηνοθετικό ρόλο των έργων Αγαμέμνων, Χοηφόροι, Ευμενίδες επιτέλεσαν οι Τάκης Μουζενίδης, Γιάννης Κούκκος, Ιώ Βουλγαράκη, Λίλλυ Μελεμέ και Γεωργία Μαυραγάνη.
Η θεατρική παράσταση «Ορέστεια» ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο αρχαίο θέατρο Δίου, κάνοντας μάλιστα πρεμιέρα στην τελετή έναρξης του φετινού 54ου Φεστιβάλ Ολύμπου, το Σάββατο 5 Ιουλίου 2025.
Με αφορμή την πεντηκοστή τέταρτη διαδρομή του σημαντικού πολιτιστικού θεσμού της Πιερίας, ο Θεόδωρος Τερζόπουλος σε χαιρετιστήρια αναφορά, επισημαίνει:
«Συντοπίτισσες και Συντοπίτες. Εύχομαι καλή επιτυχία στο Φεστιβάλ Ολύμπου, αυτόν το μοναδικό φάρο πολιτισμού της Πιερίας.
Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι στην εποχή μας ο πολιτισμός και ο ανθρωπισμός βάλλονται άγρια.
Σας εύχομαι δύναμη και καλή συνέχεια στο έργο σας».
Το σκηνοθετικό σημείωμα της «Ορέστειας»
Ο σκηνοθέτης Θεόδωρος Τερζόπουλος σημειώνει για την θεατρική παράσταση της τριλογίας του Αισχύλου:
«Γιατί η Ορέστεια συνεχίζει να ασκεί τρομακτική έλξη; Μια πιθανή απάντηση θα μπορούσε να είναι επειδή στον άνθρωπο υπάρχει η ανάγκη για μια βαθύτερη σχέση με τον Μύθο. Ο μύθος της Ορέστειας είναι επικίνδυνος, ανήκει στον κόσμο του ανοίκειου και του παράξενου, προκαλεί τον τρόμο, επειδή αποκαλύπτει το ατίθασο, το βίαιο και τους νόμους του βάθους που δεν μπορούν να δαμαστούν. Η Κλυταιμνήστρα μας καλεί να σπάσουμε μαζί τον καθρέφτη, για να γεννηθεί από τα θραύσματά του μια νέα εφιαλτική εικόνα, που ωστόσο θα διατηρεί τις σκοτεινές ρίζες του μύθου.
Πρόθεσή μας είναι η μελέτη του βάθους του μύθου της Ορέστειας και η αναζήτηση του απρόβλεπτου, του ασυνήθιστου, του παράδοξου. Τα πρόσωπα προσφέρουν τα σώματά τους στο θυσιαστήριο του ανοίκειου, θέτουν διαρκή ερωτήματα και διλήμματα. Η αισθητική της παράστασης προκύπτει από τη δυναμική σχέση του Σώματος με τον Μύθο, τον Χρόνο και τη Μνήμη. Θέτουμε ξανά το θεμελιώδες οντολογικό ερώτημα «περί τίνος πρόκειται», ένα ερώτημα που δεν επιδέχεται οριστικές απαντήσεις, αλλά διαρκώς μας ενεργοποιεί προς την κατεύθυνση της ολοένα βαθύτερης έρευνας της ρίζας του ήχου, της λέξης, των πολλαπλών διαστάσεων του ανθρώπινου αινίγματος και της ανακατασκευής ενός νέου Μύθου».
