Σφήνες του Αφεντούλη
Εντάξει, αναγνώστες μου. Αντικρίζοντας τον τίτλο, διόλου απίθανο κι εμείς να σκεφτόμασταν, όπως εσείς, ότι κατόπιν της λιτότητας ετών και υπό το φθινοπωρινό, «κλαύ’ τα, Χαράλαμπε!», μελαγχολικό σκηνικό των ημερών, όλα τα είχε η «Ψωροκώσταινα» – «Νεοπτωχόσταινα», επί το ακριβέστερο, κατ’ άλλους, μιας κι ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, ουδέποτε αποδέχθηκε τον μεταπολιτευτικό πλουτισμό. Κουμπαρά των εταίρων – δανειστών αποτελέσαμε, δυστυχώς, ώστε ευκαιρίας, συγγνώμη, κρίσης δοθείσης, να επιστρέψουμε σε «ασημικά» όσα έπρεπε να έχει αποταμιευμένα το «γουρουνάκι»! – και τα μυθολογικά, εξ αφορμής των, διά σπάθης Αχιλλέα, παθημάτων του γιου του Ηρακλή, Τηλέφου, αποφθέγματα έλλειπαν.
Τέλος διευκρινίσεων, που σε καμιά περίπτωση, όμως, η πένα μας, η ακριβοδίκαιη πλην ευαίσθητη, για να μην ξεχνιόμαστε, πένα μας, έχει δικαίωμα να ενστερνιστεί, προσπερνώντας τις περί του πότε και πού θα βρεθεί ηγεσία ν’ αποσείσει την επιτροπεία έγνοιες του μη έχοντος δυνάμεις να αντέξει άλλες θυσίες, χαμηλοσυνταξιούχου, «Μήτσου», αμφιβάλλει κανείς;
Δεν νομίζω(!), οπότε τώρα, που με το ξεκαθάρισμα της θέσης μας έναντι του παρόντος, ελπίζουμε να πειστήκατε πως οι προβληματισμοί του ανυπόμονου χρήζουν περαιτέρω έρευνας, καιρός να μπούμε στο ψητό αναζητώντας διαφωτιστική βιβλιογραφία.
Αν υπάρχει σχετική, βέβαια, ένεκα που οι συνήθως λεπτεπίλεπτοι ειδήμονες, φοβούμενοι επαπειλούμενα «τσιμπήματα», σιγά μην καταπιαστούν με ακανθώδη ζητήματα, όπως το εν λόγω.
Έτσι, πάλι καλά που υπήρξε «χοντρόπετσος», τι γράφω ο άνθρωπος(!), Σουρής να αφήσει σκαλοπάτι κατάλληλο για να οικοδομήσουμε την τόνωση ηθικού του «Μήτσου», συστήνοντας:
Άγρια φορολογία είναι η μόνη σωτηρία.
Κρίμα μπροστάρης ευγενής
στους πιστωτές να κλαίγεται,
για τους ανοικονόμητους που έπληξε η κρίση,
έχοντας πρώτο μέλημα,
παρότι δεν συμφέρει,
το δυνατόν σκληρότερη,
λιτότητα να φέρει.
Τι, μην πιστεύεις, «Μήτσε» μου, πως η φορολογία είν’ εύκολη υπόθεση και μια
κοινοτοπία.
Γνώση βαθιά χρειάζεται
να δίνει η Ρωμιοσύνη,
στους ξένους που της δίνανε
τα δάνεια να φτωχύνει.
Αδύνατον, βρε «Μήτσε» μου, να πένεσαι, όπως – όπως, επέμβαση πολιτική χρειάζεται και κόπος,
ισχυριστήκαμε, το λοιπόν, αναγνώστες μου, εξαντλώντας μέχρις εσχάτων το ταλέντο μας στις παραφράσεις, προκειμένου να τονώσουμε τον αδύναμο, αλλά πού;
«Μπούυυρδεεες!!!» πετάχτηκε, ως άλλη Σαπφώ Νοταρά, η κυρία «Μήτσαινα», αναγνώστες μου, κατόπιν παραινέσεως του ασυζητητί απορρίψαντος τα ακλόνητα επιχειρήματά μας συζύγου, αληθώς υποθέτουμε, και το χειρότερο;
Ακολούθησε ο έμμετρος αντίλογος αυτού, με τον ίδιο άδοντα:
Παράπονα ενός φτωχούλη υπόψη Αφεντούλη.
Πότε φόροι, πότε «κόφτες», πότε άρχοντες ιππότες,
έχω καταλάβει ήδη το πολιτικό παιχνίδι.
Όλο ίδια και τα ίδια, λαϊκίστικα τερτίπια,
άλλο αρχηγός μπροστάρης κι άλλο θυσιών τελάλης.
Στο ‘πα μια και στο ‘πα δύο, στο ‘πα χίλιες δέκα δύο,
βρε δεν είναι εδώ το Σούλι, είν’ ο «γάμος του Κουτρούλη».
Στο χορό κάθε ομορφούλης, να εμπνέεται ο Ρασούλης,
που ‘χει γράψει το τραγούδι, διασκευή τού καημενούλη,
εις επήκοο Αφεντούλη, να τα «ψάλλει» αρμοδίως,
πριν μας γίνουν πεπρωμένο τα Μνημόνια ισοβίως.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Το ψάξιμο νέου στιλ ηγεσίας, κατά τις προδιαγραφές του ανυπόμονου, δεν το γλιτώνουμε, τελεία και παύλα.
Παράγραφος ακροτελεύτια. Επειδή παρόμοιες εισηγήσεις δεν εκπονούνται βιαστικά, τα ξαναλέμε όταν θα έχουμε προετοιμαστεί κατάλληλα, κι ως τότε;
Υπομονή, αναγνώστες μου, το είπαμε, κι ο καιρός θα δείξει!…
-Ω-