Γράφει ο Γιώργος Βαζάκας* – φιλόλογος
Γράφει ο Γιώργος Βαζάκας* – φιλόλογος
Μέρος Α΄
Όσο κι αν πολλοί από εμάς, όπως κι εγώ, μεγαλώσαμε τα τελευταία τριάντα με σαράντα χρόνια στην δήθεν «ισχυρή μας Ελλάδα», όσο κι αν μας πότισαν με υποσχέσεις, ότι ζούμε σε ασφαλή χώρα, όσο κι αν ακόμα και σήμερα οι πηγές πληροφόρησης μας καμπανίζουν με χρυσωμένα χάπια αλήθειας και κουτόχορτου, όσο τέλος μας κάνουν να έχουμε κοντή μνήμη αλλά και να είμαστε ανιστόρητοι, η ιστορική πραγματικότητα στέκεται αμείλικτη. Κομμάτια αυτής της πραγματικότητας θέλουμε σήμερα να παρουσιάσουμε, ευελπιστώντας να συνεισφέρουμε στην ιστορική αλήθεια, σε μια χρονική στιγμή που σύννεφα κινδύνων επελαύνουν ενάντια στην πατρίδα μας, κυρίως από την προαιώνια «φίλη» μας, την Τουρκία.
Αυτοί οι γείτονές μας, οι άσπονδοι «φίλοι» μας Τούρκοι πόσο τουλάχιστον τον τελευταίο καιρό, μα πόσο μας δημιουργούν ανησυχητικά προβλήματα!… Επιγραμματικά – θα το πούμε – ονειρεύονται αναβίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Θα ξετυλίξουμε το κουβάρι του άρθρου μας από το εξής γεγονός: Τον περασμένο Μάιο και μάλιστα στις 29 – αποφράδα ημέρα για μας τους Ρωμιούς, διότι « η Πόλις εάλω», η Κωνσταντινούπολη δηλ. κυριεύτηκε από τους Τούρκους – αλλά ημέρα θριάμβου για τους Τούρκους. Τότε λοιπόν ο σημερινός ηγέτης της Τουρκίας έστησε ένα «σόου» – καρικατούρα αναπαριστάνοντας την επανάκτηση από τον Μωάμεθ τον πορθητή και τον Σουλεϊμάν το μεγαλοπρεπή της Κων/πολης και την είσοδο τους στην Αγια – Σοφιά. Ο Ερντογάν μιμείται τους παλιότερους σουλτάνους, το κάνει για εσωτερική κατανάλωση θέλοντας παράλληλα να θυμίσει προς κάθε κατεύθυνση, ότι η Τουρκία παραμένει μια αναθεωρητική δύναμη και ότι η κατανομή των εδαφών, που έγινε στις δυο πρώτες δεκαετίες του 20ου αι. και που την αφορούσαν δεν έχει λήξει.
Φανερά η Τουρκία έχει μπει ήδη σε μια διαδικασία νέας αναθεώρησης εδαφικών δεδομένων βάσει του Δικαίου κατάκτησης. Κι αυτό το κάνει de facto, τη στιγμή που βλέπουμε τα τουρκικά στρατεύματα να κατέχουν εδάφη στη Συρία, τη Λιβύη, το Ιράκ, Την Κύπρο και να εγκαθίστανται και σε τουρκικές βάσεις ως την Αφρική. Είναι σαφές το μήνυμα, πού το πάει ο γείτονάς μας.
Σημειωτέον σ’ αυτή την επετειακή φιέστα – καρικατούρα «ανακατάληψης» της Κων/πολης, που μόλις αναφέραμε, όπως διαβάσαμε σε αμερικανικά ΜΜΕ, παρέστησαν όλοι οι μεγάλοι εκπρόσωποι των χωρών της Δύσης, σα να την υιοθετούσαν κι ως δική τους εθνική επέτειο. Κι αυτό γιατί η Τουρκία σήμερα διεκδικεί το ρόλο, που έπαιξε για τη Δύση και την αποικιοκρατία της η οθωμανική αυτοκρατορία ήδη από τον 15ο αι. και μετά, διευκολύνοντας την οικονομικά με τις Διομολογήσεις.
Βέβαια για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους η σημερινή Τουρκία είναι μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη, αλλά δεν παύει να είναι και μια ημιανεξάρτητη δύναμη, που υπακούει στα κελεύσματα του ΝΑΤΟ και των Αμερικάνων και δεν μπορεί να κάνει και διαφορετικά, τα όρια της είναι δεδομένα. Κι αυτό φάνηκε πρόσφατα στο οικονομικό της πρόβλημα. Παρόλα αυτά στο νομισματικό της πρόβλημα, που έκανε Swap* ( σουάπ), ήταν η Βρετανία και η Ιαπωνία, που για δικούς τους λόγους την συνέτρεξαν, αλλιώς δε θα μπορούσε να κάνει «σουάπ» στο νόμισμά της, ενισχύοντας την οικονομία της. Swap* είναι μια οικονομική σύμβαση ανταλλαγής, κατά την οποία ανταλλάσσονται χρηματικά ποσά σε διαφορετικά νομίσματα και σταθερά ποσά
Αυτές οι οικονομικές ενέργειες της Τουρκίας, θυμίζουν και στην Ελλάδα, θέλοντας και μη, τι σημαίνει και τι βαθμούς ελευθερίας έχει ένα κράτος , όταν έχει το δικό του νόμισμα, έστω και με τον τρόπο, που το έχει η Τουρκία και έτσι υποστηρίζει την οικονομία της. Κι αυτά δε μας τα αναλύουν τα ελληνικά ΜΜΕ, όταν μας εμφανίζουν την πτώση της τουρκικής λίρας και το «χαντάκωμα» δήθεν της τούρκικης οικονομίας.
Και δεν μας λένε επίσης, ότι όπως με την Τουρκία έτσι και συμβαίνει τώρα και με τη Βρετανία, που μετά το Βrexit παράγει αφειδώς νέο χρήμα, για να στηρίξει την οικονομία της και που τέτοια δυνατότητα δεν την έχει η Ελλάδα, επειδή είναι ενταγμένη στο ενιαίο νόμισμα, δηλ. στο ευρώ κι έχει χάσει τη νομισματική της αυτονομία
Γι’ αυτό λοιπόν η Τουρκία εκδηλώνει επεκτατικές τάσεις, γιατί έχει στα χέρια της εκτός από την ισχύ, που αντικειμενικά διαθέτει ( μεγάλος ο πληθυσμός της, μεγάλο της το έδαφος συγκριτικά με την Ελλάδα), επιπρόσθετα όμως έχει πολιτικά και οικονομικά εργαλεία, με τα οποία μπορεί να διαπραγματεύεται την ισχύ της διεθνώς. Τέτοια εργαλεία η ελληνική ιθύνουσα πολιτική ελίτ ή τα έχει παραμερίσει ή τα έχει χάσει ή τα έχει ξεχάσει εντελώς.
Η πολιτική και η οικονομική ελίτ της χώρας μας ουσιαστικά από την εποχή της Βαβαροκρατίας και μετά ήταν πάντα εξαρτημένη σε βαθμό υποτέλειας από τους Δυτικούς. Οι ελληνικές κυβερνήσεις κατά κανόνα εκτός φωτεινών εξαιρέσεων ήταν πιστές στα δόγματα και τις επιταγές των δυτικών ξένων κρατών.
Όσον αφορά τη σχέση Ελλάδας Τουρκίας, όταν τυπικά έληξε η οθωμανική περίοδος , ουσιαστικά με τη συνθήκη της Λωζάνης , που στους σημερινούς καιρούς έχει μπει στο τραπέζι από την Τουρκία με αναθεωρητικό τρόπο, θα αναφέρουμε ένα γεγονός, που έχει κατά τη γνώμη μας ουσιαστική σημασία. Όταν υπογράφηκε το 1923 η συνθήκη της Λωζάνης, στα πλαίσια αυτής, στο διάδοχο κράτος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, που ήταν η Τουρκία, οι Δύση έκανε ένα σημαντικό δώρο στο τουρκικό κράτος: Το απάλλαξε από τον ΔΟΕ (Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο), που είχε επιβληθεί στη Οθωμανική αυτοκρατορία το 1875, πριν από τον ΔΟΕ που είχε επιβληθεί στην Ελλάδα ,το 1898
Το ίδιο έγινε και με την Αίγυπτο, με τη σκοπιμότητα η Αίγυπτος να μείνει προτεκτοράτο των Εγγλέζων. Στη μόνη χώρα που η Δύση δεν έκανε σκόντο στα Χρέη της ήταν η Ελλάδα. Ούτε καν κάποια αναθεώρηση στον ΔΟΕ της, μόλο που οι βασικές δυτικές δυνάμεις, που επέβαλαν τον ΔΟΕ, είχαν πια εκλείψει, όπως η Γερμανία, η Αυστρία και φυσικά η τσαρική Ρωσία – τη διαδέχτηκε ήδη η Σοβιετική Ένωση – παρά ταύτα η Ελλάδα παρέμεινε υπό το καθεστώς του ΔΟΕ και δεν της έφταναν τα οικονομικά δεινά με το συσσωρευμένο χρέος, με τις πολεμικές πιστώσεις, που της είχαν φορτώσει, λόγω του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, της φόρτωσαν και μέρος του χρέους των σουλτάνων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Κι αυτά βέβαια γιατί δυστυχώς η Ελλάδα ιδρύθηκε ως κράτος – προτεκτοράτο και συνεχίζει ιδιαίτερα με τα μνημόνια από το 2010 και μετά, χειρότερα κι από προτεκτοράτο. Και τα λέμε αυτά, γιατί το νικηφόρο τμήμα της ελληνικής επανάστασης του 1821 – 1827 απείχε χρονικά από τη συνθήκη του Λονδίνου του 1830, που ίδρυσε την Ελλάδα. Δηλαδή η Ελλάδα ιδρύθηκε σε μια δύσκολη περίοδο, όταν ουσιαστικά είχε ηττηθεί η ελληνική επανάσταση και τους όρους δημιουργίας της Ελλάδας τους επέβαλαν πρακτικά οι Εγγλέζοι κι όχι ο επαναστατημένος ελληνικός λαός.
Κι ως προς το χαρακτήρα για το νέο κράτος – Ελλάδα , που η συνθήκη του Λονδίνου διαμόρφωσε, συνέβαλε και ένα άλλο σημαντικό γεγονός, δείγμα του συσχετισμού δύναμης των τότε μεγάλων της Ευρώπης. Συγκεκριμένα τότε έχομε την κάθοδο του ρωσικού στρατού μέχρι την Ανδριανούπολη. Αυτό υπήρξε ο καθοριστικός παράγοντας, που έδωσε στην Ελλάδα την ανεξαρτησία. Μέχρι τότε οι Εγγλέζοι συζητούσαν τη δημιουργία ενός φόρου υποτελούς κράτους. Μπροστά όμως στο ρωσικό κίνδυνο, θεώρησαν φρονιμότερο γι’ αυτούς να δημιουργηθεί ένα ανεξάρτητο προτεκτοράτο, που να το ελέγχουν, και αυτό συνέβη σε πολυποίκιλες χρονικές από τότε μέχρι σήμερα.
* Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. ( Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο)
Mail: vazakas1954@gmail.com