Το ιταλικό περιοδικό DONNA MODERNA περιλαμβάνει ένα εκτενές αφιέρωμα για την Πιερία και τον Όλυμπο, μετά από πρωτοβουλία της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και της Περιφερειακής Ενότητας Πιερίας σε συνεργασία με τον Ε.Ο.Τ., στα πλαίσια της προβολής της περιοχής της Πιερίας και της ανάπτυξης δραστηριοτήτων εξωστρέφειας.
Στις σελίδες του πραγματοποιείται ένα ταξίδι στις μοναδικές ομορφιές του μυθικού βουνού του Ολύμπου. Η δημοσιογραφική ομάδα του περιοδικού πραγματοποίησε ένα οδοιπορικό στον Όλυμπο, ανακαλύπτοντας ακόμα και τα πιο απομακρυσμένα μέρη του, γνωρίζοντας τους φιλόξενους Πιεριείς και απολαμβάνοντας τις τοπικές γαστρονομικές δημιουργίες με τα ποιοτικά προϊόντα της Πιερικής γης. Οι δημοσιογράφοι εστιάζουν, μεταξύ άλλων, στις δραστηριότητες που μπορεί ο επισκέπτης να ασκήσει και στις εμπειρίες που θα αποκομίσει από την περιήγησή του στο παγκόσμιο αυτό μνημείο φύσης και πολιτισμού.
Με αφορμή το αφιέρωμα αυτό η Αντιπεριφερειάρχης Πιερίας κα Σοφία Μαυρίδου ανέφερε χαρακτηριστικά: «Προβάλλουμε τον τόπο μας και συνθέτουμε μια δυνατή τουριστική ταυτότητα της Πιερίας, αναδεικνύοντας το μοναδικό φυσικό, ιστορικό και πολιτιστικό κεφάλαιο της περιοχής μας. Παράλληλα μέσα από τον Όλυμπο, που αποτελεί μια παγκόσμια αναφορά και ένα πολύ σημαντικό brand name, επιδιώκουμε να αναδείξουμε όχι μόνο το μυθικό βουνό των δώδεκα θεών, αλλά και συνολικά την περιοχή της Πιερίας. Αυτό που επιθυμούμε είναι ο Όλυμπος να αποτελεί πόλο έλξης του Πιερικού τουρισμού και της συνολικής ανάπτυξης της Πιερίας».
Μια διαφορετική Ελλάδα που κάνει πεζοπορία στον Όλυμπο
Ανάμεσα σε δάση και καταρράκτες φτάνεις σε καταφύγια όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Και στο ηλιοβασίλεμα, το τελευταίο ξόρκι: το βουνό των θεών φαίνεται να σηκώνεται από τα νερά για να σβήσει το φως
Καταλαβαίνεις ότι υπάρχει μια ανυποψίαστη Ελλάδα όταν στο γραφείο της ελληνικής τουριστικής επιτροπής στη Θεσσαλονίκη, που σε υποδέχεται με τιμές επισκέπτη σε ειδική αποστολή, σου δίνουν και μια γιγάντια ομπρέλα μαζί με τους γεωγραφικούς χάρτες και το τυπικό κλειδί δαχτυλίδι. Γιατί όμως βρέχει στην Ελλάδα; Δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω, αλλά είμαι σίγουρος ότι μπορεί να είναι παγωμένο τον Ιανουάριο. Και αν ο κόσμος πάει ανάποδα, προσαρμοζόμαστε: γυρίζουμε την πλάτη στη θάλασσα και στρίβουμε προς τα βουνά, στόχος αυτής της διαδρομής με αντίθετη τάση να ανακαλύψουμε ότι η Ελλάδα αξίζει το ταξίδι ακόμα και το χειμώνα.
Όλυμπος, το σπίτι των θεών
Ας στοχεύσουμε ψηλά: οι κορυφές του Ολύμπου, του ιερότερου των Ελληνικών βουνών, ανάμεσα στη Θεσσαλία και τη Μακεδονία, στο κέντρο του ομώνυμου Εθνικού Δρυμού που εκτείνεται σε 120 km2, με το Αιγαίο στα πόδια του. Στην κορυφή, στα 2917 μέτρα, βρίσκεται το σημείο Μύτιχα, κατ' όνομα και μάλιστα, και λίγο πιο κάτω, οι κορυφές Σχάλα και Σκολιό, τα ονόματα των οποίων υπόσχονται ήδη θυσίες σε όσους δεν είναι κάτι παραπάνω από επιδέξιοι ορειβάτες. Συμπεριλαμβανομένων βεβαίως, εμένα και τον νεαρό οδηγό μου Γκρεγκ, ενθουσιώδεις αλλά όχι επαγγελματίες, γνωρίζοντας ότι θα ήμασταν ικανοποιημένοι με το να περάσουμε απλώς τις πόρτες εισόδου αυτού που θεωρείται έδρα 12 θεών, ένας από τους οποίους, ο βασιλιάς, έχει ένα δικό του πανοραμικό «δωμάτιο» κάτω από την κορυφή, που ονομάζεται Θρόνος του Δία.
Η κατασκήνωση βάσης προς τον Όλυμπο
Ας ξεκινήσουμε όμως από τα κάτω: στο Λιτόχωρο, το τελευταίο κατοικημένο χωριό, αναποφάσιστο από γεωγραφική θέση αν θα είναι παραθαλάσσιο ή ορεινό θέρετρο, και ως εκ τούτου τουριστικός προορισμός διπλής όψης, φτάνουμε στα Πριόνια, μια κατασκήνωση βάσης πέρα από την οποία μπορείτε μόνο συνεχίστε με τα πόδια. Χιονοπέδιλα στο χέρι, περπατάς στους -8 βαθμούς μέσα στο ξύλο από πουρνάρια, βελανιδιές, οξιές, έλατα, που οι ρίζες τους βγαίνουν και μπαίνουν στη γη σχηματίζοντας μια σειρά από βήματα που σε οδηγούν σε κρυμμένους καταρράκτες των οποίων το νερό, εξηγεί ο Γκρεγκ, κρατάει το καθένα. στάδιο της κάθοδός του η ίδια θερμοκρασία 7 βαθμών, γιατί το βουνό είναι τόσο απότομο που δεν έχει χρόνο να ζεσταθεί.
Στο μονοπάτι για την κορυφή του Ολύμπου
και, μετά από δυόμιση ώρες περπάτημα, φτάνουμε στο «περίπτερο», το πρώτο στάδιο του μονοπατιού Ε4 που οδηγεί στην κορυφή, περνώντας από το καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός, σημείο αναψυχής, άνεσης και αναχώρησης για τους πεζοπόρους. που θέλουν πραγματικά να αγγίξουν τον ουρανό με ένα δάχτυλο. Αλλά πρέπει να επιστρέψουμε πριν το σκοτάδι. Αντιστρέφουμε πορεία και όλα γίνονται πιο εύκολα, αν και ο άνεμος έχει αρχίσει να ουρλιάζει στα δέντρα με τα πρίμα του λύκου: τα παγωμένα φύλλα είναι το χαλί σου και αν γλιστρήσεις λίγο δεν πειράζει, το νερό που κυλάει κάπου είναι πλέον γνωστό φίλε, εσύ βρες τις ίδιες ρίζες σαν σκαλοπάτι, αλλά τώρα νιώθεις πιο ανάλαφρος, διαφορετικός. Ίσως επειδή κατεβαίνεις ή, αντ' αυτού, για το πνευματικό λουτρό που συνεπάγεται αυτό το ταξίδι.
Λίγα βήματα από τον παράδεισο
Καλύτερα να κρατήσεις την ανάσα σου όσο ο Γκρεγκ μου λέει για «παράξενες ιστορίες» που θα συνέβαιναν στο Mt. Από οπτικές ψευδαισθήσεις σε μυστικιστικά οράματα, σε στενές συναντήσεις με αυτούς που ακόμα και σήμερα πιστεύουν ότι οι λατρεμένοι δώδεκα θεοί είναι παρόντες και ασκούν πλήρως τις λειτουργίες τους: ο Ποσειδώνας συνεχίζει να κυβερνά τις θάλασσες, ο Άρης οι πόλεμοι, αν η αγάπη παραπαίει πρέπει να δεις με Αφροδίτη και ούτω καθεξής. Για να ομολογήσουν αυτόν τον συγκεκριμένο πολυθεϊσμό, μεταφράζοντας από τα ελληνικά του Γκρεγκ, είναι οι «πιστοί δωδεκαθεϊστές του δωδεκαθεϊσμού», δηλαδή άνθρωποι που, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, συναντιούνται στις ολυμπιακές πλαγιές για να γιορτάσουν τελετές που δεν είναι γνωστές (ή δεν αποκαλύπτονται).
Επίγειος Παράδεισος
Σίγουρα, λόγω κούρασης, έχεις αποκτήσει δύναμη στην ερμηνεία των ζωδίων: αυτή η πέτρα σε σχήμα κλειστού χεριού, με τον δείκτη να δείχνει προς την «έξοδο», που βλέπεις στα πόδια σου, είναι αδιάψευστη απόδειξη της ύπαρξης Δίας . Που, θεέ του, σε λίγα λεπτά σε πάει με ασφάλεια στο αυτοκίνητο και μετά με τα πόδια κάτω από το τραπέζι ενός άλλου επίγειου παραδείσου: το σαλέ-ταβέρνα Αγνάντι στο παραδοσιακό χωριό του Αγίου Πανταλεήμονα, όπου ο Γκρεγκ και εγώ με πολέντα και μανιτάρια, απολαμβάνουμε ένα πιάτο Bughiurdì (ένα ζεστό μείγμα τυριών) και ένα εκπληκτικό Ζυγούρι στη Γάστρα (στιφάδο πρόβειο κρέας μαγειρεμένο για ώρες), όλα λουσμένα με ρακί, το τοπικό «μπομπαρντίνο».
Αφήνοντας πίσω μας το κάστρο του Πλαταμώνα (αξίζει την επίσκεψη), επιστρέφουμε στη Θεσσαλονίκη και τώρα που η θάλασσα είναι ανάμεσα σε εμάς και τον Όλυμπο νιώθουμε λίγο περήφανοι για την αποστολή που ολοκληρώθηκε στο ιερό όρος. Το οποίο μας επιφυλάσσει ακόμη μια έκπληξη καθώς κοιτάμε το προφίλ του από την παραλία της πόλης: δεν είναι ο ήλιος που δύει, αλλά ο Όλυμπος που τον κρύβει κάθε απόγευμα καθώς ανατέλλει από τα νερά.
Όλυμπος: Πληροφορίες – https://necca.gov.gr/mdpp/m-d-ethnikou-parkou-olybou/
Για ενδιάμεση στάση: στο παραδοσιακό χωριό του Αγίου Πανταλεήμονα, η ταβέρνα Αγνάντι (agnadihotel.gr), προσφέρει σπιτική κουζίνα και δωμάτια με θέα.
Ακολουθήστε το 
