Ομογενής πολεμιστής αφηγείται ιστορίες από την καθημερινότητα στο ουκρανικό μέτωπο

«Οι πρόγονοί μας πάλεψαν για την ελευθερία της Ελλάδας, το πολυτιμότερο αγαθό για τον άνθρωπο. Εγώ παλεύω για την ελευθερία της Ουκρανίας, χώρας όπου οι Έλληνες μένουν αιώνες, χώρα στην οποία ιδρύθηκε η “Φιλική Εταιρία” – λίκνο της Ελληνικής Επανάστασης, που γιορτάζαμε κάθε χρόνο στο Κίεβο και την Μαριούπολη 25 Μαρτίου”, λέει ο 47χρονός ομογενής υπολοχαγός Αλέξης Λυπηρίδης μιλώντας στο ΑΠΕ – ΜΠΕ από το ουκρανικό μέτωπο, και περιγράφει με μελανά χρώματα την κατάσταση.

«Πολλά είναι τα θύματα του πολέμου… Καταστράφηκαν πόλεις, χωριά, μεταξύ τους και τα ελληνικά χωριά και το Κέντρο των Ελλήνων στη Μαριούπολη».

Ο Αλέξης μιλάει άπταιστα ελληνικά, αν και γεννήθηκε στο Κίεβο. Είναι παιδί του Δημήτρη Λυπηρίδη, παλιού πρόεδρου της Ελληνικής Κοινότητας της Ουκρανικής πρωτεύουσας.

Η Ελληνική γλώσσα και η πολιτική – τα πάθη του Αλέξη

Μας μίλησε για τα δυο πάθη του: την ελληνική γλώσσα και την… πολιτική. Το πάθος για την ελληνική γλώσσα τον ολοκλήρωσε, λέει, ενώ η πολιτική παραλίγο να τον κατέστρεφε οικονομικά.

“Πριν 30 χρόνια, το 1993, ήμουν 18 χρόνων και γράφτηκα στη Σχολή Ελληνικής γλώσσας του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου. Δεν ήξερα ελληνικά και ένιωθα μισός. Είχα όνειρο ζωής να μάθω την νεοελληνική γλώσσα και έζησα μόνο ένα χρόνο στη Θεσσαλονίκη για σπουδές στη Σχολή”, λέει. Κατάφερε με πολύ διάβασμα, “μέρα- νύχτα”, σε ένα μήνα να μιλάει ελληνικά άνετα, να κάνει διάλογο, να στηρίξει μια συζήτηση. Όταν γύρισε από την Θεσσαλονίκη στο Κίεβο, σπούδασε οικονομικά. Εργάστηκε σε μία μεγάλη επιχείρηση, ασκώντας του επάγγελμα του. Και μετά ήρθε η πολιτική.

“Ήμουν υποψήφιος βουλευτής στη “Ράντα”, το Ανώτατο Συμβούλιο της Ουκρανίας από την περιφέρεια της Μαριούπολης. Ασχολήθηκα με την πολιτική με πάθος και «το πιστεύω», ότι μπορώ να προσφέρω από την ουκρανική Βουλή στους Έλληνες , άλλα δεν κατάφερα να γίνω βουλευτής. Στη συνέχεια ασχολήθηκα με την ιδιωτική μου επιχείρηση μέχρι που ξεκίνησε ο πόλεμος. Τώρα δεν παθιάζουμε, κάνω μόνο το καθήκον μου”, λέει.

Από εθελοντής του στρατού – υπολοχαγός τάγματος

Μιλήσαμε με τον Αλέξη μεσάνυχτα. Βρισκόταν στο Αρχηγείο, στην περιοχή του Ντονμπάς, όπως μας είπε. Ρωτήσαμε, αν αναμένεται ήσυχη νύχτα; “Δεν μπορεί κανείς να ξέρει, αν θα έχουμε ήσυχη νύχτα ή μπορεί να πιάσω το όπλο και να φύγω στο μέτωπο. Ο πόλεμος είναι πόλεμος, είσαι έτοιμος να σκοτωθείς ανά πάσα στιγμή”.

Ο Αλέξης Λυπηρίδης από το 2014 πήγε στο Ντονέτσκ στην εθελοντική ομάδα των Ουκρανών, στην πρώτη εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία. Βοηθούσε στο τμήμα με τις προμήθειες .

“Στις 24 Φεβρουαρίου, όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, είπα στον εαυτό μου “Δεν θα είσαι πια εθελοντής, αλλά στρατιώτης και πήγα από τις πρώτες ημέρες στο μέτωπο να υπερασπίσω την πατρίδα μου!”, λέει ο Αλέξης Λυπηρίδης .

Τα καθήκοντα

«Είμαι αξιωματικός επιμελητής και έχω την ευθύνη να εξασφαλίσω όλες τις ανάγκες των στρατιωτών. Γι' αυτό προσπαθώ να επικοινωνήσω με πολύ κόσμο και με τους φίλους στο facebook από τη που σελίδα μου. Υπάρχει ένα μέρος της υπηρεσίας μου και της δουλειάς μου που δεν θα το αναφέρω, δεν επιτρέπεται. Αλλά μπορώ να απευθύνομαι στους φίλους, να ζητάω κάποια συγκεκριμένα πράγματα ή να σχολιάζω κάποια θέματα που αφορούν τη συλλογική μας ευθύνη για την νίκη”, λέει.

Ο φόβος της εισβολής

O 47χρόνος Αλέξης έχει οικογένεια: γυναίκα, δύο παιδιά – κόρη και γιο – και μια εγγονή. Μιλώντας για την θέληση του να πολεμήσει για την πατρίδα, τονίζει την ανάγκη να προστατέψει και την οικογένειά του και τους συγγενείς και φίλους.

«Η έννοια “πατρίδα” δεν είναι αφαιρετική. Είναι άνθρωποι που τους αγαπάμε. Είναι το σπίτι οπού νιώθουμε προστατευμένοι, είναι πολλά…λέει και προσθέτει πως ” η δύναμη που αποκτάς για να σώσεις τους άλλους, διώχνει τον φόβο” .

Κάποια φορά, όμως, όπως μας είπε, φοβήθηκε πάρα πολύ.

“Πρώτη και μοναδική φορά που φοβήθηκα πάρα πολύ για τη ζωή της οικογένειας μου αλλά και τη δικιά μου ζωή. Ήταν στο ξεκίνημα της επίθεσης, όταν τα ρωσικά στρατεύματα ήτανε περίπου στα πέντε χιλιόμετρα από το σπίτι μου στα προάστια του Κιέβου. Έβγαινα στο μπαλκόνι και έβλεπα όλα αυτά που μπορεί να δει κανείς – στις ταινίες τρόμου. Εκρήξεις, τρομερό βουητό αεροπλάνων, βόμβες να πέφτουν, πυροβολισμοί …

Τρόμαξα, γιατί δεν ήξερε κανείς αν οι Ρώσοι θα καταφέρουν να μπουν στο Κίεβο. Φοβήθηκα πάρα πολύ για την οικογένεια μου. Αισθάνθηκα αυτήν την στιγμή ανήμπορος. Αλλά μέχρι το μεσημέρι τις 24 Φεβρουαρίου ο φόβος μου εξανεμίσθηκε. Πήγα στη στρατολογία του Κιέβου και είδα χιλιάδες άντρες και γυναίκες σε ουρά μερικών χιλιομέτρων, που έιχαν σπεύσει να ενταχθούν στο στρατό.

Τότε είπα: “Δεν υπάρχει περίπτωση – θα νικήσουμε!” Βρήκα μια ισορροπία, μια ελπίδα και πίστη για τη νίκη μας. Είμαστε ανίκητοι. Ο κατακτητής δεν θα μπορέσει ποτέ να νικήσει έναν λαό, που υπερασπίζει την χώρα του, το σπίτι του, τα παιδιά του. Η Ρώσοι δεν έχουν κίνητρα να πολεμήσουν εμάς, ενώ εμείς είμαστε έτοιμοι να δώσουμε ακόμα και τη ζωή την ίδια για να σταματήσουμε τον εισβολέα!”

Γράμματα από το μέτωπο στο Facebook

Διαβάζουμε στη σελίδα του FB του Αλέξη Λυπηρίδη:

“Πήγα στη στρατιωτική αποθήκη το πρωί και παρέλαβα 5 κούτες ξηρές σούπες. Τις μετέφερε ο αποθηκάριος που λέει:

– Τι; Πάλι κονσέρβες;

– Όχι, αστειεύτηκα: είναι σπιτικές σούπες από τις γυναίκες μας.

Χάρηκε πολύ. Λέει, ότι οι στρατιώτες θα της καταπίνουν μονομιάς, γιατί εκεί , στα χαρακώματα, επιθύμησαν πάρα πολύ το αγαπημένο Borscht (σσ. ουκρανική λαχανόσουπα).

“Στο σημερινό πόλεμο οι στρατιώτες δεν στέλνουν γράμματα στους δικούς τους πια, επικοινωνούν μέσω διάφορων σελίδων μέσω του Internet. Η άμεση αυτή επαφή με αγάπη, χαμόγελα και δάκρια συγκίνησης, μας βοηθάει στο να διατηρούμε τη φιλοδοξία μας”, λέει ο Αλέξης και αφηγείται την ιστορία με ένα ψυγείο που βρήκε από τους φίλους στο FB. «Στο Αρχηγείο μας δεν είχαμε ψυγείο.Το χρειαζόμαστε τώρα, που ήρθε η άνοιξη. Ζήτησα από τους φίλους στο facebook ένα μικρό ψυγείο και αμέσως ανταποκρίθηκαν. Μας ήρθαν όχι ένα, αλλά δύο ψυγεία! Ένα από το Κίεβο και το άλλο από την Ελλάδα! Από κάποιον Κωστα Τ. Φυσικά, το δεύτερο ψυγείο θα το δώσω στους συναδέλφους στο άλλο αρχηγείο…” λέει.

Μια μαντίλα που ενώνει

Καθώς συζητάμε με τον Αλέξη Λυπηρίδη, Σστην οθόνη, πίσω του διακρίνουμε μια μαντίλα με σχέδιο δυο σημαίες: ουκρανική και ελληνική. “Είναι το δώρο των εθελοντών από την Ελληνική Κοινότητα Ζαπορίζιε. Το σχέδιο της μαντίλας συμβολίζει το δεσμό των δύο χωρών, των δυο πατρίδων μου”, εξηγεί .

Το παρατσούκλι “Γκρεκ”

Ο Αλέξης έχει παρατσούκλι που παραπέμπει στην ελληνική εθνικότητα τους. “Ήθελα να με φωνάζουν “Γκρεκ”, αλλά ένας άλλος Έλληνας, στο τάγμα μας, πήρε αυτό το παρατσούκλι. Έτσι με φωνάζουν “Λέξους”. Αρχικά θέλανε το “Αλέξιος”, όπως είναι το όνομα μου στα ελληνικά, αλλά τους φάνηκε μακρύ και δύσκολο στη προφορά και το αλλάξαν στο “Λέξους”.

Στο τάγματος υπάρχουν κ' άλλοι Έλληνες . Ένας Έλληνας ομογεν;hς από την Αζοφική, και δυο άλλοι ήρθαν από την Ελλάδα. “Ο ένας από αυτούς είναι Ουκρανός, που μεγάλωσε στην Ελλάδα. Με την έναρξη του πολέμου γύρισε στην Ουκρανία για να υπερασπιστεί την πατρίδα του. Μιλάει ελληνικά καλύτερα από τα ουκρανικά, αφού έχει αποφοιτήσει από το ελληνικό λύκειο. Ο άλλος δεν είχε σχέση με την Ουκρανία, είναι ο Κωνσταντίνος Ν, που παλεύει στον πλευρό μας, υπέρ της Ουκρανίας, υπέρ της Ελευθερίας!”

Σοφία Προκοπίδου