Της Δέσποινας Ποικιλίδου

Αγαπητοί αναγνώστες, έχουμε καιρό να τα πούμε. Όχι πως μπήκαμε σε μια κανονικότητα, τουναντίον τα γεγονότα εναλλάσσονται διαρκώς και δεν μπορούμε να κρίνουμε και να διακρίνουμε τι ακριβώς μας συμβαίνει. Πόσο μάλλον να τα σχολιάσουμε…
Έτσι αποφάσισα να επιστρατεύσω τον «άλλο» μου εαυτό προκειμένου να τα προσεγγίσω. Σας υπενθυμίζω, για όσους δε με θυμούνται, πώς είμαι η Παρθένα η γυναίκα του Λευτέρ’, η γειτόνισσα της Σημέλας και της Πανάγιως.
Τρέχοντας ξωπίσω από τα γεγονότα, άργησα λιγάκι να συναντήσω τις φίλες μου και τώρα σίγουρα με περιμένουν με αγωνία. Βέβαια όλο και κάτι θα έχουν ακούσει κι αυτές από την τρέχουσα επικαιρότητα που εισβάλει σα χείμαρρος μέσα στα σπίτια μας από παντού. Μόλις είχα επιστρέψει από το «συλλαλητήριο» της Θεσσαλονίκης και πήρα το δρόμο για το σπίτι της Σημέλας σκεφτόμενη ξανά γύρω από την επικαιρότητα.
Κατ’ αρχήν μας προέκυψε πάλι «ονοματολογικό»… ύστερα από είκοσι χρόνια στασιμότητας. Η σημερινή κυβέρνηση «έκρινε» πως οι συνθήκες είναι κατάλληλες για να ασχοληθεί με αυτό το δισεπίλυτο πρόβλημα. Πολλές εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων θεωρούνται από μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού «ενδοτικές», με αποτέλεσμα τη συμμετοχή σε πολυπληθή συλλαλητήρια όπως και στο παρελθόν.
Είναι γνωστό ότι πολιτικές σκοπιμότητες οδήγησαν στην ίδρυση αυτού του κρατιδίου που αποτελείται από ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων φυλετικά εθνοτήτων Σλάβων, Βουλγάρων, Αλβανών, Ρομά ακόμη και Ελλήνων. Ως ανεξάρτητη πολιτική οντότητα προήλθε από την πρώην Γιουγκοσλαβία της οποίας αποτελούσε επαρχία με το όνομα Μπανόβινα του Βαρδάρη του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας (1929-1941) και Σοσιαλιστική Δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας (1944-1991).(πηγή Wikipedia)
Αυτή η «ένωση» διαφορετικών λαών που υιοθέτησε το όνομα «Μακεδονία» έφτασε στο σημείο να διεκδικεί μια ξένη καταγωγή, τη «Μακεδονική», και οι πολίτες της να νιώθουν εθνικά «Μακεδόνες» και απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με ότι αυτό συνεπάγεται. Η δημόσια μάλιστα παραδοχή του Προέδρου τους Γκλιγκόροφ ότι είναι ένας λαός σλαβικής καταγωγής χωρίς καμία σύνδεση με τον Μεγαλέξανδρο και τους Αρχαίους Μακεδόνες, χαρακτηρίστηκε «προδοτική» από τους φανατικούς «μακεδονιστές». Εντούτοις κατάφεραν να πείσουν 140 κράτη της διεθνούς κοινότητας να τους αναγνωρίσουν με το όνομα αυτό και όχι με το όνομα «φούφουτοι». Ακόμη και η ελληνική πλευρά χρησιμοποιεί μια σύνθετη ονομασία με το όνομα «Μακεδονία», την ΠΓΔΜ ή FYROM.
Βέβαια αν αυτοί επέλεγαν το Νέα Βουλγαρία, Νέα Αλβανία, Νέα Υόρκη ή έστω Νέο Δελχί κι εμείς θα τους αναγνωρίζαμε. Το «Νέα Μακεδονία» όμως που επιθυμούν να χρησιμοποιούν κρύβει αλυτρωτικούς σκοπούς που ίσως κάποτε τους οδηγήσει να διεκδικήσουν και την ελληνική Μακεδονία. Αλλά δεν θα γινόταν αυτή η κουβέντα τώρα αν δεν ήθελαν διακαώς οι γείτονές μας να γίνουν δεκτοί από ΝΑΤΟ και Ε.Ε που θέτουν ως προϋπόθεση την επίλυση του ζητήματος της ονομασίας με τους Έλληνες. Αυτοί όμως επιμένουν να περιλάβουν τον όρο «Μακεδονία» στην ονομασία τους βρίσκοντας απέναντί τους τον ελληνικό λαό που βροντοφωνάζει ότι η «Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική» ώστε οι διαπραγματευτές να λάβουν σοβαρά υπόψη την άποψή του.
Κάτω από το βάρος όλων αυτών των σκέψεων ούτε που το κατάλαβα πώς έφτασα στο σπίτι της Σημέλας. Εκεί οι φίλες μου με περίμεναν με το μπρίκι του καφέ να ζεσταίνεται στη …χόβολη.
– Έλα τέρε μέρ έβαλα την τσεβζέ να εφτάγω σε καϊμακλίδικο την καϊβέ σ’.
– Ναι, ναι, συμφώνησε ήρεμα και η Πανάγιω.
– Άμα πέει με, εσύ μέρ κιές ελασούρευες και ιρικλώσκουσνε ατόσα ώρας αδά κι εκεί;
– Σουρτουκλεμέ, έ σουρτουκλεμέ, πρόσθεσε χαϊδευτικά και η Πανάγιω.
– Τι να σας πω, φιλενάδες μου, ήμουν κι εγώ στο συλλαλητήριο και είδα εκεί έξω να γίνεται ο χαμός. Τα κόμματα με τους εκπροσώπους τους να μαλώνουν και να λένε ο ένας τον άλλον «προδότη», «κολοτούμπα» και άλλα εύηχα επίθετα αντί όλοι μονοιασμένοι να συμφωνήσουν μαζί με το λαό και να πουν στον κάθε Ξέρξη το «μολών λαβέ»
– Τεμέκ άτς εφτάνε όλ’ν ατούν!
– Έτσι και χειρότερα.
– Ντό λες και στέκς! Άτς, έρτε με να παίρω έναν φορκάλ και να γουστουρεύ’ ατς. Ταχ α σην Κρήτη πα έρθαν τα παλικάρε μουν, μαζί με τον Παύλο Μελά να χουρταρεύνε την Μακεδονία α ση Τούρκς και α ση Βουλγάρτς. Εκείν έκξιανε το γαίμαν ατούν και ατοίν θέλνε να χαρίζνε τ’ όνομάν ατς ση ξέντς λες και εν τη κυρού ατουν. Χαθέστε απατουκά…
– Κ’ ιγού αυτού λέγου, συμφώνησε η Πανάγιω.
– Κορίτσια βλέπω ήσαστε ενημερωμένες, ενωμένες και αγανακτισμένες αλλά αυτοί εκεί των κομμάτων, εις τας Αθήνας, πάλι διχασμένοι μου φαίνονται. Όπως πάντα…

Γλωσσάρι τέρε:κοίτα, μέρ:που, τσεβζέ:μπρίκι, εφτάγω: κάνω, καϊβέ:καφέ, ελασούρευες:βολόδερνες, ιρικλώσκουσνε:τριγυργνούσες, σουρτουκλεμέ: γυρίστρα, έρτεμε: μου έρχεται, φορκάλ:σκούπα, γουστουρεύα ατς:να τους κυνηγήσω, τάχ:έως, χοτρταρεύνε: ελευθερώσουν, έκξιανε: έχυσαν, απατουκά: από εκεί κοντά

Παρθένα του Λευτέρ
Κατά κόσμον Δ.Χ Ποικιλίδου