Όταν διαβάζει το παιδί σου με αφοσίωση την Ανάγνωσή του, το Ανθολόγιό του, το διηγηματάκι του, το παραμυθάκι του, μην κάνεις το λάθος και το ξεκόψεις στα μέσα της διαδρομής του με την άσκοπη παρουσία σου, το ύποπτο βλέμμα σου, την ψεύτικη φωνή σου, ακόμα και την ανάπνα σου.
Την ώρα εκείνη ταξιδεύει αυτό με δικό του πλοίο, σε θάλασσες μακρινές, ξωτικά νησιά, εντυπωσιακούς κάβους ή κάνει γύρους με δικό του τρενάκι σε άγνωστες χώρες, σε ελκυστικούς προορισμούς ή, τέλος, αναπετά με τα φτερά της φαντασίας του σε δικούς του ουρανούς και κόσμους.
Διψάει για μάθηση, για γνώση, για το άλλο, το σπάνιο, το περίεργο, το περιπετειώδες, το διαφορετικό. Διψάει, ξεδιψάει και εμπλουτίζει το πνεύμα του, ικανοποιεί τις προσδοκίες του, βρίσκει την ισορροπία του, πληρώνει την ψυχή του.
Μην το ξεκόψεις στα μέσα της διαδρομής του με την άσκοπη παρουσία σου, το ύποπτο βλέμμα σου, την ψεύτικη φωνή σου, την ανάπνα σου, μη, μόνο περίμενέ το στο ελπιδοφόρο τέρμα της διαδρομής του, στην άφιξή του την ποθεινή. Και τότε, μόνο τότε, πες του να σου πει τι συνάντησε, τι άκουσε, τι οσμίστηκε, τι γεύτηκε, τι είδε. Όχι σαν δάσκαλος κριτής – ανακριτής, αλλά σαν ισότιμος συνομιλητής, καλοπροαίρετος συνταξιδευτής, ειλικρινής συμμέτοχος της γνώσης, που θέλει εξίσου να αποκτήσει, να απολαύσει, να χαρεί.
Δε ζητάμε νόημα, απ’ έξω αναφορά. Τις εντυπώσεις του ζητάμε, τα πρωτόγνωρα που έζησε, τα μοναδικά, τα ευχάριστα, τα τερπνά, μόνο αυτά, για να ‘ναι έτσι μοιρασμένη η ευχαρίστηση, μοιρασμένη κι η χαρά, αυτή που λέμε διπλή χαρά.
Του Γιάνη Ευσταθιάδη
πρ. Σχολικού Συμβούλου
Α/θμιας Εκπ/σης
