Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Το ήξερα εγώ!
– Τι ήξερες πάλι;
– Ότι δεν επρόκειτο να εγερθεί η αγορά στο τέλος του μήνα. Πήγε επτά Δεκέμβρη, πήγε δεκατέσσερις, πήγε τέλη Δεκέμβρη, τα σχολεία στις 7, έχουμε ακόμη δρόμο!
– Αμάν ρε! Πρέπει κάποια στιγμή να μειωθούν τα κρούσματα, να ανασάνουμε, να δούμε λίγο φως, έτσι κι αλλιώς μπόλικο φως να δούμε το βλέπω δύσκολο, θέλει καιρό ακόμη!
– Δεν είδες ότι σε αυτήν καραντίνα ο κόσμος και τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν ήταν περισσότερα από την πρώτη καραντίνα; Είχε αυξηθεί και το κίνημα της άρνησης, οπότε;
– Τι οπότε; Ξεψάρωσε ο κόσμος, στην πρώτη καραντίνα μας έπιασαν στον ύπνο και δεν ξέραμε από πού μας ήρθε, τι μας ήρθε, που πήγε, εμείς που πήγαμε, όσο να πεις μια ασυναρτησία γενική υπήρχε. Τώρα ξεψαρώσαμε ρε, μελετήθηκαν καλύτερα οι αναλύσεις περί συνομωσιών! Να φανταστείς ότι αυξήθηκαν οι βοηθοί λοιμωξιολόγων, καινούριο επάγγελμα, χωρίς σπουδές, χωρίς πτυχία! Εγώ αρνήθηκα αυτήν την ιδιότητα διότι φίλε μου, δεν προλάβαινα, αν προλάβαινα μπορεί να γινόμουν κι εγώ βοηθός γιατρού λοιμωξιολόγου. Είναι επάγγελμα της μόδας! Να έχω να πω και εγώ το κάτι τις μου, να ενημερώσω τον κόσμο, να τον βοηθήσω, να ξέρει πώς να πορευτεί!
– Καλά, το κακό έχει παραγίνει! Αυτό που ο Έλληνας είναι παντογνώστης, εκφέρει άποψη επί παντός με αρρωσταίνει! Είναι δυνατόν;
– Εδώ σου λέει γιατρός λοιμωξιολόγος, γιατρός κανονικός, κανονικότατος όχι μαϊμού, ότι και μετά το εμβόλιο η μάσκα είναι απαραίτητη!
– Είπες εμβόλιο… Ξέρεις ότι υπάρχουν και πολλοί αρνητές, που δεν θα κάνουν εμβόλιο δηλαδή!
– Ναι, το ξέρω κι αυτό! Και θυμάμαι κιόλας τότε που βγήκε το εμβόλιο για την γρίπη ότι έγινε ο ίδιος κουρνιαχτός, οι ίδιες διαφωνίες, οι ίδιες αρνήσεις… Και τώρα ξέρεις πόσοι κάνουν εμβόλιο γρίπης; Μη σου πω και οι μισοί Έλληνες! Αφού φέτος δεν μπορούσες να το αγοράσεις μόνος σου, χρειαζόταν συνταγή γιατρού, και ο γιατρός έκρινε αν θα σου έδινε συνταγή. Διότι σου λέει πρώτα οι ομάδες υψηλού κινδύνου και μετά εσείς. Και που πήγαν εκείνα τα γλαφυρά και τα ωραία της πρώτης φοράς και όχι από δω και όχι από κει… Πόσο εύκολα ξεχνάμε ρε παιδί μου!
– Όσο να πεις μια επιλεκτική μνήμη την έχουμε εμείς οι Έλληνες. Σε αυτό δεν διαφωνεί κανείς! Και ούτε υπάγεται στην κατηγορία συνωμοσιών και του κυνηγητού των μαγισσών ενός σύγχρονου Μεσαίωνα!
– Βοήθεια χωριανοί! Μας έπιασαν στα πράσα!
– Φτάνουν για μια πρασόπιτα;
