Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Τι σκέφτεσαι;
– Δεν σκέφτομαι!
– Μα πως; Αφού σε βλέπω! Είσαι σκεφτικός!
– Μπορεί, αλλά κάποιος μπορεί να φαίνεται μόνο, αλλά να μην σκέφτεται τίποτα!
– Δηλαδή; Τι; Έτσι; Κενό;
– Κενό αέρος! Κενό εγκεφάλου!
– Τι άλλο κενό;
– Απόλυτο κενό! Ένα απολύτως κενό! Τί-πο-τα! Καταλαβαίνεις;
– Όχι, δεν καταλαβαίνω, άμα θες να μάθεις!
– Προσπαθώ να σκεφτώ, αλλά αδυνατώ! Α-δυ-να-τώ, σου λέω! Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου να καταλάβω οτιδήποτε! Ένα κενό! Ένα κε-νό! Καταλαβαίνεις;; Δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχουν πυρκαγιές, δεν καταλαβαίνω γιατί πέφτουν καταιγίδες, γιατί καίγονται άνθρωποι, γιατί πνίγονται άνθρωποι, γιατί δεν μπορούμε να βγάλουμε μια άκρη, γιατί δεν μπορούμε να αντέξουμε όλες αυτές τις ιστορίες, όλες αυτές τις χαμένες ζωές, όλες τις χαμένες περιουσίες, όλους αυτούς που δεν γνωρίζουμε, όλους αυτούς που δεν έχουνε που να πάνε, όλους εμάς που δεν ξέρουμε τι συμβαίνει, τι μπορεί να συμβαίνει, δεν μπορούμε να ακούσουμε τι συνέβη, να ακούσουμε ποιος φταίει, και γιατί να φταίει άλλωστε; Άραγε δεν μπορεί να φταίει κανείς; Και γιατί να φταίει; Μήπως φταίμε εμείς; Ποιοι εμείς; Όλοι εμείς! Και γιατί να φταίμε εμείς; Ποιος μπορεί να σκεφτεί και να αποφασίσει για το ποιος φταίει; Αλήθεια, γιατί δεν μπορούμε να σκεφτούμε; Δεν μπορεί! Έχει πάθει βλάβη ο εγκέφαλός μας; Και δεν μπορούμε να τον επισκευάσουμε; Αλήθεια υπάρχουν ανταλλακτικά για τον εγκέφαλό μας; Να τον αλλάξουμε ίσως; Να κάνουμε έναν καινούριο, που μπορεί να λειτουργεί σωστά, σαν καινούριος. Μπορεί έτσι να μπορούμε να σκεφτόμαστε, να καταλαβαίνουμε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, να μάθουμε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά και να μην είμαστε γεμάτοι ερωτηματικά! Θα μπορούμε να τα βάλουμε σε μια σειρά, να αποκεφαλίσουμε τις απορίες μας και τις φοβίες μας! Να πάψουμε να υπάρχουμε σαν…
– Να πάψουμε να υπάρχουμε;
– Ναι! Τι νομίζεις; Ότι όταν υπάρχεις, όντως υπάρχεις;