Ουδέν σχόλιον ! Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Κακομοίρη μου τι έπαθες…
– Άστα, άστα είναι να σκάσω…
– Γιατί ρε παιδί μου, γιατί πήγες κι έπεσες στα βράχια, που πήγες ξυπόλητος στα αγκάθια;
– Μα είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν;
– Εδώ στο Ελλάντα όλα είναι δυνατά! Τι σκας;
– Άμα δεν σκάσω εγώ, άμα δεν σκάσεις εσύ, άμα δεν σκάσει αυτός θα σκάσουμε όλοι μαζί και μετά θα σου πω κι εγώ τι σόι σκάσιμο θα φάμε!
– Χαλάρωσε, όλα θα γίνουν…
– Πως θα γίνουν; Από μόνα τους;
– Ένα δίκιο το έχεις!
– Ρε, μπαίνω προχτές σε ένα μαγαζί και μένω …ενεός!
– Ενεός;
– Κάγκελο ρε!
– Ενεός σημαίνει κάγκελο; Άντε! Αλλάζει η γλώσσα και χαμπάρι δεν παίρνουμε!
– Ρε, δεν σημαίνει κάγκελο!
– Μας τα αλλάζεις και δεν γουστάρω!
– Ενεός μεταφορικά πάει προς το κάγκελο!
– Καλά, κάπως το έσωσες! Και για λέγε λοιπόν!
– Μόλις μπαίνω μέσα βλέπω ολωνών τα μάτια να γυρνάν καταπάνω μου!
– Ήμαρτον Θε μου! Και γιατί;
– Έλα μου ντε! Έμεινα για κάμποσο ακίνητος, δεν έκανα βήμα, ήθελα να αφουγκραστώ τις διαθέσεις τους, θα πέσει ξύλο σκέφτηκα, άρχισα να σκέφτομαι γρήγορα γρήγορα μπας και έκανα κάτι που τους έκανε όλους να με κοιτάν έτσι με ένα άγριο βλέμμα επιθετικό, εκδικητικό, αφού για μια στιγμή σκέφτηκα να κάνω πίσω και να γίνω σφαίρα για να γλυτώσω από τις απειλητικές διαθέσεις τους, γύρισα μια έτσι το βλέμμα μου και τα βλέμματα τους λες και με κάρφωναν. Δεν μπορεί κάτι θα έκανα! Κοιτάχτηκα μπας και φορούσα κανένα ρούχο ανάποδα, όλα καλά, φορούσα το παντελόνι, μπας και από αφηρημάδα μου – γιατί ξέρεις πόσο αφηρημένος είμαι – ξέχασα να το φορέσω, τίποτα, όλα καλά, και το φερμουάρ στη θέση του. Δεν μπορεί κάτι συμβαίνει που δεν μπορούσα να καταλάβω εκείνη τη στιγμή!
– Έλα ρε, τι έγινε; Τι έγινε μετά;
– Τι θες να γίνει; Προχώρησα με αγέρωχο ύφος και πέφτω πάνω στον καθρέπτη του μαγαζιού. Και τι να δω;
– Τι είδες; Τι είδες;
– Φορούσα μάσκα προστασίας από τον κορονοϊό!
– Αυτό ήταν όλο; Μιας χρήσης ή υφασμάτινη;
– Αυτό είναι το πρόβλημα, ρε; Και γιατί λες με κοιτούσαν έτσι; Κανείς τους δεν φορούσε μάσκα!
– Χριστέ και Παναγιά!
– Όπως ακριβώς στο λέω! Χώρια που αχνοείδα μερικά ειρωνικά χαμογελάκια του στιλ, ά τον καημένο τι φοράει… μάσκα φοράει… μα πόσο ηλίθιος μπορεί να είναι…
– Εσύ είσαι ο ηλίθιος;
– Εμ, εγώ!
– Και μετά τι έγινε;