– Πάμε παρακάτω, κοιτάμε μπροστά!
– Αισιόδοξο σε βλέπω! Πως κι έτσι;
– Απεναντίας! Αρχίζω και νιώθω ότι κάτι πλησιάζει!
-Μη με τρομάζεις!
– Μπα; Τρομάζεις κιόλας; Προετοιμάσου τότε, για να μην σου έρθει απότομα η κατραπακιά!
– Λες, ε;
– Περιμένω στη γωνιά έτοιμος να δω τι μας περιμένει! Διότι κάτι μας περιμένει, δεν είναι δυνατόν! Αν είσαι χαζός μόνο δεν το βλέπεις!
– Ποιο να δω;
– Είσαι χαζός;
– Όχι βέβαια!
– Τότε γιατί ρωτάς;
– Να μην ρωτήσω ρε; Άμα δε ρωτήσω πως θα μάθω;
– Αυτά τα πράγματα δεν είναι για να τα μαθαίνεις! Δεν τα ξέρεις! Έρχονται από εκεί που δεν τα περιμένεις και …βουρ στον πατσά!
– Τότε αφού δεν τα ξέρω, πως πρέπει να περιμένω να εμφανιστούν!
– Εδώ είναι όλη η μαγεία του μυστηρίου! Έτσι… να υπάρχει λίγο σασπένς! Αλλά μόνο λίγο; Σασπένς διαρκείας… Να έχουμε βρε αδερφέ… Να μην μας τελειώσει και μετά δεν θα ξέρουμε τι θα κάνουμε. Κατάλαβες;
– Όχι!
– Διότι καλό μου παιδί η ζωή ήταν ωραία…
– Όχι! Και τώρα!
– Ήταν! Γιατί δεν ξέρεις τι σε περιμένει! Γιατί τώρα δεν ζεις τη ζωή! Ζεις το χρήμα!
– Ζω το χρήμα;
– Με τα μπούνια!
– Όχι, ρε!
– Ναι, ρε! Όλη σου η ζωή είναι κρεμασμένη σε ένα μπουγαδόσκοινο, ανεμίζει σαν φυλλαράκι κάτω από το δήθεν ελαφρύ ρομαντικό αεράκι μέχρις ότου θα βρεθεί το χέρι που θα αρπάξει ότι μπορέσει, για να σ’ αφήσει αναίσθητο χωρίς όνειρα, χωρίς αύριο, μόνο ένα σήμερα που δεν ξέρεις πάλι από πού θα ξεφυτρώσει! Και σαν τελειώσουν όλα, τι να σου γίνει πια το μυαλό, η σκέψη; Ένα μουσικό όργανο ξεκούρδιστο, σκουριασμένο, με ένα θλιβερό χαμόγελο να σβήνει…
– Τι μου λες τώρα; Μπορεί να έχει το μυαλό ένα θλιβερό χαμόγελο;
– Εσύ αν θες να το ωραιοποιήσεις καρφίτσωσε του ένα χαρούμενο χαμόγελο, έτσι για να γλυκάνουμε την απότομή στροφή βρε αδερφέ! Για να μας φανεί πιο γλυκιά η περιστροφή! Να μας φανεί είπα! Δεν είπα ότι θα είναι! Για να μην παρεξηγηθούμε! Γιατί ξέρεις πόσοι καραδοκούν!
– Όχι δεν ξέρω! Που να ξέρω; Πώς να ξέρω;
– Φτωχέ μου φίλε! Δεν ξέρω ακόμη πότε μπορούμε να αρχίσουμε να αυτολυπηθούμε για τον χαμένο μας ορίζοντα!
