Ήρθε στην πόλη μας για άλλους λόγους. Το αντιλήφθηκαν οι μικροί φίλοι του και τον περικύκλωσαν για να του δείξουν την αγάπη τους.
Μοίρασε αυτόγραφα σε όλους.
Πρόλαβε να μας πει λίγα λόγια.
Γιάννης Παπαγεωργίου : Παναγιώτη Γιαννάκη πώς είδες αυτήν τη λατρεία των μικρών σου φίλων;
Παναγιώτης Γιαννάκης : Αισθάνομαι ιδιαίτερα συγκινημένος, γιατί πιστεύω ότι οι κόποι και οι μόχθοι όλων των παιδιών στο χώρο του μπάσκετ, οι επιτυχίες της εθνικής ομάδας αλλά και των ομάδων, όλα αυτά δημιούργησαν ένα εξαιρετικό κλίμα, ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή στο πρόσωπό μου αλλά και για όλα τα παιδιά που παίζουν μπάσκετ. Θεωρώ ότι κανένα μετάλλιο δε συγκρίνεται με τούτη την αγάπη του κόσμου. Σε τούτα τα παιδιά που βρίσκονται μπροστά μου σήμερα βλέπω τα μάτια τους να λάμπουν από χαρά, από όρεξη και διάθεση για δουλειά, για να ασχοληθούν με το μπάσκετ. Νομίζω ότι είναι κάτι πολύ συγκινητικό, γι’ αυτό όποια λόγια και να χρησιμοποιήσω, δεν θα ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Γιάννης Παπαγεωργίου : κ. Γιαννάκη, εκτός από ίνδαλμα, είστε και ένα σύμβολο μαχητικότητας αλλά και ήθους. Τι θα θέλατε να συμβουλεύσετε τους μικρούς μας φίλους, αλλά και σε όλους τους ανθρώπους;
Παναγιώτης Γιαννάκης : Αυτό το οποίο θα ήθελα να πω στους μικρούς μου φίλους, αλλά και γενικότερα σε όλους τους ανθρώπους, είναι ότι τους προτρέπω να παίξουν μπάσκετ, να μάθουν όμως στη ζωή τους να δουλεύουν σκληρά, για να μπορέσουν να φτάσουν ψηλά. Πρέπει να κάνουν θυσίες απέναντι στις ευκολίες που προβάλλει η ζωή και τις οποίες ο κάθε άνθρωπος ζητά να βρίσκει θέλοντας να ανέβει με εύκολο τρόπο. Η δουλειά και η υπομονή που θα δείξουν στη ζωή τους, θα τους ανταμείψουν στο τέλος και θα τους κάνουν πραγματικά πρωταθλητές σε ό,τι ασχοληθούν. Δεν αφορούν όλα τούτα μόνο τον αθλητισμό, μπορεί να είναι τα μαθήματα, να είναι η δουλειά τους, οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό με το οποίο ασχολείται κάποιος στη ζωή του. Αυτό είναι το πιο σημαντικό στη ζωή μας, η προσπάθεια για δουλειά και η υπομονή.
Γιάννης Παπαγεωργίου : Σας ευχαριστώ πολύ.
Παναγιώτης Γιαννάκης : Κι εγώ ευχαριστώ πολύ.
