– Πάρε μέτρο και μέτρα!
– Έχω μεζούρα, κάνει;
– Τέλος πάντων, έτσι κι άλλος θα πιάσουμε ένα ράψιμο, ένα ξήλωμα όλο και κάτι θα χρειαστεί, μάλλον μέσα θα πέσουμε!
– Και τι θες να μετρήσουμε;
– Το χρόνο που σπαταλάει το κάθε κόμμα για τα εσωτερικά του, και το χρόνο που χρειάζεται για να αποδείξει το πόσο σωτήρας είναι για να σώσει εμάς τα ελληνάκια και να ζήσουμε τη αναγέννηση!
– Τότε δεν θέλουμε μεζούρα ρε. Χρονόμετρο χρειαζόμαστε! Δεν καταλαβαίνεις;
– Εγώ καταλαβαίνω και επιμένω! Μεζούρα χρειάζεται! Υπολογίζουμε τον χρόνο επί χάρτου διότι αλλιώς ζήτω που καήκαμε. Θέλει να είσαι πάνω από το χρονόμετρο κάθε λεπτό και δίλεπτο, βάλε πώς να συγκεντρωθούν οι ώρες, έτσι κι αλλιώς δεν είναι απαραίτητος ο επ’ ακριβώς χρόνος, πέντε πάνω, πέντε κάτω δεν θα μας σώσει. Καλά, δεν τα λέω; Εδώ χάνουμε χρόνια και χρόνια και μερικές ώρες που θα πέσουμε έξω θα χάσει η Βενετιά βελόνι! Κατάλαβες τώρα;
– Κατάλαβα!
– Και σου λέω τώρα εγώ, βάλε πόση φαιά ουσία καταναλίσκεται, πόσος χρόνος, πόσοι εμπλέκονται, πόσες φωνές, βάλε νεύρα, ηρεμιστικά, υπογλώσσια, μέχρι να επανέλθει η πλήρης ηρεμία, -σιγά θα πέσεις- και εκείνο το υποβόσκον ρεύμα που δεν το παίρνουν χαμπάρι τα ελληνάκια, και σιγοβράζει και έτσι εγώ ρε και έτσι εσύ ρε, τι γίνεται με τους σωτήρες ρε παιδιά, γιατί τέτοιος αχταρμάς δεν παίρνει άλλη γέμιση στο ταψί, δεν χωράει άλλο τίποτα, μέχρι να ψηθεί να πιάσει και λίγο κάψιμο, πατάτες στο φούρνο λίγο καφετί προς το μαύρο δεν λέει, έτσι δεν είναι; Και μαγειρεύονται τα πάντα, αισιοδοξία, απαισιοδοξία, θα τον πετάξουμε έξω, βρε, τι έγινε πόσους χάσαμε, πόσους πήραμε, τι έγινε, έμαθες τίποτα, πέσαν πολλές υποσχέσεις, θα πάμε μπροστά, θα σκοντάψουμε, άντε να τελειώνουμε να πάρουμε τα πάνω μας, τώρα ποιος θα πάρει τα πάνω του, άγνωστα ακόμη και για την Πυθία, για πάνε ρώτα την, μέχρι να βρεις τι λέει θα φτάσουμε στο τέλος και τότε θα τα συνδυάσουμε όλα και οι πανευτυχείς σωτήρες θα βγουν στους δρόμους να πανηγυρίζουν τη νίκη, εν τω μεταξύ θα νυχτώσει, τι κούραση κι αυτή, τόση πια αναγέννηση εγώ τουλάχιστον δεν την αντέχω, δυσκολοχώνευτη, καιρός για λίγες διακοπές, για βάλε κάτω τη μεζούρα και μέτρα, πώς μετριέται ο χρόνος λοιπόν;
– Με μεζούρα, το παλιό ξύλινο μέτρο – το θυμάσαι; – σπάει εύκολα, και άντε μάζευε τα κομμάτια από κάτω!
– Νομίζω και εγώ χρειάζομαι διακοπές, δεν πήγα στον καιρό τους, μου ήταν απαγορευμένο, δεν πρόλαβα!
– Γιατί;
– Είχα κολλήσει κόβιντ!
– Σαν δεν ντρέπεται!
– Ποιος;
– Ο κόβιντ!
