Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Πο πο! Τι μπηχτή είναι αυτή!
– Μπα, θα μας πέσει λίγο βαριά!
– Ποια ρε; Τι άκουσες εσύ;
– Είναι λάθος εποχή για πηχτή! Λάθος! Μέγα! Που να βρεις γουρουνοκεφαλή και ποδαράκια!
– Άιντε! Ο νηστικός καρβέλια ονειρεύεται! Που τη θυμήθηκες την πηχτή; Γουρουνάκια μού ονειρεύεσαι! Μπαγάσα! Μπηχτή ρε! Μπηχτή!
– Ααααα!
– Επιτέλους ήρθε το ρεύμα!
– Καλά! Για πες τώρα για την πηχτή… Συγγνώμη την μπηχτή!
– Η Φώφη ρε!
– Ε! Τι έκανε;
– Δεν μπορεί να έκανε! Είπε! Και πέταξε τα καρφιά της! Κάτι καρφάρες… να με το συμπάθειο! “Δεν θα γίνουμε συμπλήρωμα κανενός” είπε.
– Σε ποιον ρε; Στον Αλέξη!
– Και για ποιον ήταν το καρφί;
– Για τον Πάνο ρε! Τι; Για τον Αλέξη; Από πού κι ως που;
– Δηλαδή…
– Έτσι ακριβώς…
– Μα δεν είπα τίποτα…
– Αυτό που θα πεις… Δεν θα έλεγες ότι ο Πάνος είναι το συμπλήρωμα;
– Ναι, ρε!
– Είδες; Και δεν είναι τώρα αυτό αντισυναδερφικό; Τι σόι συνάδελφοι είναι όταν κονταροχτυπιούνται έτσι! Δεν είναι καλά πράγματα αυτά! Παιδιά μορφωμένα! Δεν κάνει έτσι ο κόσμος!
– Για στάσου ρε φίλε! Αφού κάνει αλλού προσεγγίσεις τι θέλει να πει ο ποιητής; Τον έχει για σχόλασμα τον Πάνο; Και από την άλλη δεν σκοτώνονταν αυτοί; Εσύ φταις, όχι εσύ φταις… φταις, δεν φταίω, φταίτε δεν φταίμε και πάει λέγοντας…
– Έτσι είναι τα κόμματα! Το πρωί σκυλοβρίζονται και το βράδυ αγκαλιάζονται και φιλιούνται.
– Με αυτή την σειρά;
– Όχι! Γίνεται και το ανάποδο! Μπορεί να σκυλοβρίζονται και το βράδυ… Αλλά τώρα, έτσι όπως ακούγεται μάλλον όχι. Μάλλον ισχύει με τη σειρά που το είπα!
– Και δεν μου λες… Την άλλη φορά δεν ήταν αυτοί συμπλήρωμα του Αντώνη; Ή κάνω λάθος. Τέλος πάντων, κάποιος πάντως ήταν συμπλήρωμα του άλλου! Τώρα ούτε να αλληλοειδωθούνε! Περασμένα μεγαλεία!
– Ακόμη είμαστε στο πως θα συναρμολογήσουμε τη συνταγή… Αργεί ακόμη να μπουν τα υλικά στην χύτρα για να φάμε και εμείς το κάτι τις μας!
– Είδες; Στα λόγια μου έρχεσαι! Όλοι περιμένουμε να γίνει …η πηχτή!
