Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Ποιος ο άρτος και ποιο το θέαμα!
– Νάτος πάλι!
– Εδώ είμαι! Έχεις πρόβλημα!
– Εγώ; Άσε ρε που έχω πρόβλημα, δεν μπορώ χωρίς εσένα! Άμα μου λείπεις, μου λείπει και η ανάσα!
– Α! Έτσι μπράβο!
– Όχι να μην νομίζεις ότι δεν ενδιαφέρομαι για την υγεία σου! Αφού σε πονάω ρε! Για λέγε! Τι σχέση έχει ο άρτος και το θέαμα!;
– Και πολύ μάλιστα!
– Για ρίξε τα ψάρια στο τηγάνι!
– Τι θέλουμε πια από αυτή τη ρημαδοζωή; Ένα πιάτο φαΐ διότι χωρίς λιγδωμένο αντεράκι …που πας ρε Καραμήτρο; Πουθενά! Οπότε κάτσε στα αυγά σου! Αφού έχουμε σίγουρο το φαγάκι, δεν θες και λίγο διασκέδαση; Κάτι να γελάσει το χειλάκι σου, κάτι να ευφρανθεί η ψυχούλα σου, όχι πολλά πράγματα, κάτι ψιλά δηλαδή, κάτι ολίγον από γκιουβέτσι!
– Και λοιπόν;
– Και το λοιπόν που λες, θα πορευτεί η ζωή μας όπως ήξερε παλιά, θα ηρεμήσει η ψυχούλα μας, διότι δεν αντέχει και τις πολλές εντάσεις… κάθε μέρα, σκέψεις και στενοχώριες δεν λέει, οπότε…
– Οπότε, να σου και η διασκέδαση!
– Ποια ρε;
– Πως διασκεδάζουμε σήμερα;
– Εγώ πάντως δεν διασκεδάζω..
– Γιατί ρε; Στο πηγάδι κατούρησες εσύ, ρε;
– Όχι, αλλά…
– Τι αλλά ρε; Δεν έχεις σπίτι τηλεόραση;
– Έχω…
– Τότε;
– Τι τότε; Τηλεόραση και πάσης Ελλάδος. Θες να μου πεις ότι η τηλεόραση είναι διασκέδαση;
– Γιατί δεν είναι;
– Αυτή; Η τηλεόραση με τα προγράμματα που έχει; Με τα σκουπίδια που έχει; Με τα σορβάιβορ και τις κουζίνες; Αυτό δεν είναι διασκέδαση. Είναι κοιτάζω από την κλειδαρότρυπα και σχολιάζω τους ήρωες μελλοντικών μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας!
– Δεν σε αρέσει δηλαδή;
– Τι να μ’ αρέσει; Είναι που είναι η σκέψη μας στα τάρταρα, τώρα σκάβουμε ακόμη πιο βαθιά σαν τους τυφλοπόντικες! Ρε, είναι ένα κομμάτι σκοτάδι καλυμμένο με την ιδιότητα της διασκέδασης. Θεέ και Κύριε! Τι να διασκεδάσω με τούτο και με το άλλο; Με δουλεύεις;
– Όχι καθόλου αλλά..
– Δεν έχει αλλά! Έχει όποιος πεινάει ας σερβιριστεί μόνος του! Εγώ δεν θα πάρω! Έχω κεφτεδάκια από το σπίτι!
