Του Μακρυγιάννη
Ο υπουργός του υφισταμένου διαρκείς μεταμορφώσεις δύσμοιρου υπουργείου παιδείας, έρευνας και θρησκευμάτων έδειξε για μία ακόμη φορά το απύθμενο αντιεκκλησιαστικό του μένος! Τόνισε συγκεκριμένα σε εκπομπή τηλεοπτικού σταθμού: «Η εκκλησία έχει συμβάλει στην ηθική έκπτωση της κοινωνίας»! Έθεσε μάλιστα, προκειμένου να κατοχυρώσει την άποψή του, το ερώτημα: «Με ποιο μέρος ήταν η εκκλησία και που ήταν στη χούντα και στην κατοχή;». Δήλωσε μάλιστα κατά τρόπο σαφή ότι πρόθεση της κυβέρνησης, γνωστή βέβαια από καιρό, είναι η μετατροπή του κράτους μας σε ουδετερόθρησκο με την σχεδιαζόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος της χώρας.
Ο μακ. αρχιεπίσκοπος αντέδρασε με επιστολή προς τον υπουργό, στην οποία αναφέρει μεταξύ άλλων: «Ο επίσημος ρόλος της Εκκλησίας στην περίοδο της Δικτατορίας ήταν συνεπής και αδιάβλητος για την αποστολή της, γι’ αυτό αποκλείει πλήρως τις οποιεσδήποτε ιδεοληπτικές ερμηνείες των οποιωνδήποτε επικριτών ή πολεμίων της». Αναφέρθηκε στη συνέχεια σε κάποια περιστατικά προς επίρρωση της άποψης αυτής, τα οποία, δυστυχώς, δεν είναι τόσο ισχυρά, ώστε να πείσουν κάποιον «ουδέτερο» παρατηρητή της σύγκρουσης. Ας εξηγήσουμε τον λόγο.
Ο Φίλης ως άθεος, όπως βέβαια δηλώνει, δέχεται την Εκκλησία ως εγκόσμια οργάνωση, που δεν διαφέρει από σύλλογο, σωματείο ή κόμμα. Δυστυχώς ο μακ. αρχιεπίσκοπος σπεύδει να αντιμετωπίσει τον πολέμιο της Εκκλησίας αποδεχόμενος την ταύτιση αυτής με τα πρόσωπα, που κατά καιρούς την εκπροσωπούν. Το ίδιο έπραξε ο σεβαστός και εντιμότατος Μανόλης Γλέζος, ο οποίος, για μία ακόμη φορά, πρόβαλε την προσφορά της Εκκλησία κατά την κατοχή. Η ταύτιση ιδίως των κληρικών με την Εκκλησία, βαθειά πληγή, την οποία προκάλεσε σ’ αυτήν η βατικάνεια αντίληψη, οδήγησε στη διαμαρτύρηση, η οποία, απεναντίας, υποτίμησε τον ρόλο των κληρικών στην Εκκλησία. Η Εκκλησία ως θείο καθίδρυμα, για τους πιστούς, δεν απολογείται για τις πράξεις ή παραλείψεις των μελών της, αλλά δίδει απαντήσεις στους ερωτώντες για θέματα πίστεως και διδασκαλίας. Ο Χριστός και σήμερα απευθύνει το ερώτημα: «Τις ελέγχει με περί αμαρτίας;». Τα πρόσωπα της Εκκλησίας κρίνονται με βάση τον ευαγγελικό λόγο και μόνον. Σε κάθε εποχή, και στη δική μας βέβαια, τα εκκλησιαστικά πρόσωπα διακρίθηκαν σε εκείνα, τα οποία σ’ όλη τους τη ζωή αγωνίστηκαν με συνέπεια και λάμπρυναν την Εκκλησία και στα άλλα, τα οποία με τη στάση τους και τις ενέργειές τους έδωσαν αφορμές στους εχθρούς της να την πολεμήσουν, αφού αυτοί αισθάνονται ανήμποροι να πολεμήσουν την κεφαλή της, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό.
Έτσι λοιπόν, τόσο κατά τη διάρκεια της κατοχής όσο και της δικτατορίας, υπήρξαν κληρικοί και λαϊκοί, οι οποίοι θυσιάστηκαν για την πατρίδα και τον λαό μας, και άλλοι, οι οποίοι έγιναν αιτία να βλασφημηθεί το όνομα του Θεού. Θα ήταν χωρίς νόημα να προχωρήσουμε σε στατιστική ανάλυση, ώστε να εξαγάγουμε συμπέρασμα για το τι έπραξε η πλειοψηφία των εκκλησιαστικών προσώπων. Τα γεγονότα μαρτυρούν και ο λαός όντως έχει μνήμη, όπως διατείνεται και ο κ. Φίλης. Στην κατοχή, όταν ακόμη ο λαός μας στη συντριπτική του πλειοψηφία κρατούσε σταθερά τις παραδόσεις μας, λίγα ήταν τα εκκλησιαστικά πρόσωπα που δεν στάθηκαν στο ύψος τους.
Στη δικτατορία πολλαπλασιάστηκαν σημαντικά, επειδή βέβαια και ο λαός μας κάτω από τα διαρκή πλήγματα των οπαδών του «διαφωτισμού» είχε αρχίσει να παραδίδεται. Αυτό συμβαίνει σε κάθε περίοδο παρακμής ενός λαού. Με την επικράτηση του κομμουνισμού στη Ρωσία βρέθηκαν ανάξιοι κληρικοί, οι οποίοι υπηρέτησαν το νέο καθεστώς ακόμη και ως καταδότες στη Νι.Κα.Βε.Ντε. Ήταν οι πλέον εξαχρειωμένοι επί τσαρικής εξουσίας. Αλλά και σήμερα δεν υπάρχουν θεολόγοι πρόθυμοι να υπηρετήσουν τα σχέδια των εμφανών εχθρών της Εκκλησίας;
Για την οργανωμένη επίθεση κατά της Εκκλησίας, και όχι μόνο κατά προσώπων, κατά τη μεταπολίτευση αφορμή έδωσε η στάση πολλών ιεραρχών κατά τη δικτατορία. Φθάσαμε στο θλιβερό κατάντημα, ως λαός, να υποστηρίζεται, χωρίς να εκφράζονται αντιρρήσεις, ότι η Εκκλησία είναι εχθρός της ελευθερίας, την οποία οι λαοί οφείλουν να αναζητήσουν σε διάφορες ιδεολογίες. Βέβαια η σύγχυση, που έχουν επιφέρει οι εμπαθείς πολέμιοι της Εκκλησίας και αποδομητές της παράδοσής μας αρχίζει και αποδίδει τους πικρούς καρπούς. Θα ακολουθήσουν και άλλοι.
Πάντως είναι βέβαιο ότι πληθώρα εκκλησιαστικών προσώπων δεν τόνισαν επαρκώς ότι η ελευθερία του προσώπου είναι το κατ’ εξοχήν δώρο του δημιουργού στο πλάσμα του και ουδείς έχει το δικαίωμα να του την στερεί για οποιονδήποτε λόγο. Ίσως είναι καιρός η Ιεραρχία της Εκκλησίας μας να εξετάσει σε βάθος τα συντελεσθέντα κατά τη μεταπολίτευση και να αναθεωρήσει την εσφαλμένη άποψη ότι όλα είχαν και έχουν καλώς στο σώμα της Εκκλησίας.
Ο κ. υπουργός αντιπροσωπεύει μερίδα του ελληνικού λαού, η οποία εν τω γεννάσθαι της κομματικής παράταξης της, εκδήλωσε την εχθρικότερη διάθεση έναντι της Εκκλησίας. Αυτοαποκαλείται «Αριστερά» και είναι γνωστό το αντιθρησκευτικό μένος των κομμουνιστών κατά της θρησκευτικής πίστης κατά το παρελθόν. Βέβαια οι οπαδοί του σταλινισμού δεν έχουν δικαίωμα να κατηγορούν την Εκκλησία για ανελευθερία.
Ο κ. Φίλης όμως ανήκει στους άλλους, οι οποίοι ενώ απετάξαντο τον μαρξισμό, εξακολουθούν να κυκλοφορούν με αριστερή ταυτότητα, ώστε να ικανοποιούν πλήρως εκείνους που θέλουν να αποδίδουν στον κομμουνισμό και μόνο όλες τις συμφορές του πλανήτη! Κατ’ αρχήν τόσο ο κ. υπουργός, όσο και οι ομοϊδεάτες του, είναι μέλη της Εκκλησίας, την οποία εμπαθώς πολεμούν! Αν ήσαν έντιμοι, δεν έπρεπε να αρκούνται στο να δίδουν τον λεγόμενο, άνευ νοήματος, πολιτικό όρκο, αλλά να τονίσουν ευθαρσώς στον λαό ότι διαχωρίζουν τη θέση τους από την Εκκλησία.
Αντί αυτού, πρόσφατα ο κ. Φίλης έγινε νονός σε βάπτιση βρέφους σε ναό της Αθήνας, δηλώνοντας ότι απετάξατο τον Σατανάν και απαγγέλοντας το Σύμβολο της πίστεως! Βέβαια, η Ιεραρχία έπρεπε να είχε προλάβει αυτά τα θλιβερά συμβάντα ασυνέπειας με τον εξωεκκλησιασμό των μελών της, τα οποία αναλώνονται στην εναντίον της πολεμική, δηλαδή με τον αφορισμό τους, όρος που χλευάζεται και λαμβάνεται ως αφορμή για δριμεία επίθεση κατά της Εκκλησίας με την κατηγορία ως σκοταδιστικής! Δηλαδή όλοι οι σύλλογοι και τα κόμματα έχουν το δικαίωμα να διαγράφουν μέλη, τα οποία δεν τηρούν το καταστατικό τους, όχι όμως και Εκκλησία, θεωρουμένη ως παραπλήσιος προς αυτά οργανισμός!
Το σημαντικότερο ολίσθημα του κ. Φίλη είναι άλλο: Έχοντας αποβάλλει, αυτός και οι «σύντροφοί» του, το ένδυμα της ιδεολογίας τους κράτησαν ως φύλο συκής την αθεΐα του μαρξισμού. Υπηρετούν την αγριότερη μορφή παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού με άκρα συνέπεια και επιβραβεύονται με το να διατηρούνται στην εξουσία και εξακολουθούν να αυτοπροβάλλονται ως πολέμιοι του συστήματος, που καταδυναστεύει τους λαούς! Υπάρχει πιο θλιβερή κατάντια; Και αντί να βλέπουν τα χάλια τους, επιτίθενται κατά της Εκκλησίας κατηγορώντας την για την ηθική έκπτωση της κοινωνίας μας! Η παρούσα κυβέρνηση, με τη στήριξη της περίεργης παραφυάδας, απεργάζεται όλη τη «βρώμικη» δουλειά, την οποία δεν ήθελαν να φέρουν σε πέρας οι κυβερνητικοί σχηματισμοί της μεταπολίτευσης που προηγήθηκαν, όπως δεν ήθελαν να επωμισθούν το βάρος της προδοσίας της Κύπρου και παρακάλεσαν το αφεντικό να το μεταφορτώσει στις πλάτες επιόρκων αξιωματικών. Ερήμην του λαού οι υπερδημοκράτες, ολοκληρώνοντας τον χαλασμό, θα προβούν στην αναθεώρηση του Συντάγματος, ώστε να απαλειφούν οι παράγραφοι, στις οποίες γίνεται λόγος για θρήσκευμα. Και τότε ο λαός μας θα απολαύσει, επί τέλους, ελευθερία! Τότε θα επανέλθουν στην εξουσία, ως σωτήρες, αυτοί που μας κατάντησαν σ’ αυτό το χάλι! Και θα τονίσουν ότι πλέον δεν είναι δυνατή άλλη αναθεώρηση, πιστεύοντας ότι ο λαός με τη βραχύβια μνήμη θα λησμονήσει με πόσες ψήφους ψηφίστηκε κάθε νόμος και έγινε η αναθεώρηση του Συντάγματος.
Και θα λάβουν άφεση, καθώς είναι ευρέως γνωστές οι κομματικές προτιμήσεις πολλών εκκλησιαστικών προσώπων. Δυστυχώς η Διοικούσα Εκκλησία δεν προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, για να ζητήσει την ακύρωση των αντιευαγγελικών νόμων ως αντισυνταγματικών. Γι’ αυτό οι νυν ασκούντες την εξουσία έχουν αποθρασυνθεί τσαλαπατώντας το Σύνταγμα πριν το αναθεωρήσουν. Και ο λαός σέρνεται από δουλεία σε δουλεία βαρειά και ασήκωτη. Γιατί πολύ πιο επαχθής από την οικονομική δουλεία του καπιταλισμού και την εθνική υπό ξένη κατοχή ή την πολιτική υπό δικτατορικό καθεστώς είναι η πνευματική δουλεία, στην οποία ήδη σέρνεται ο λαός μας χωρίς να είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει το κατάντημά του.
Άραγε οι ποιμένες είναι βέβαιοι ότι αγρυπνούν;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
Ακολουθήστε το Ολύμπιο Βήμα στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις με καθημερινή ενημέρωση
