Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Πόσες μέρες έχει ένα έτος;
– Καλά, ούτε αυτό δεν ξέρεις;
– Τριακόσιες εξήντα πέντε…
– Αφού το ξέρεις γιατί ρωτάς;
– Έτσι! Για να δω άμα το ξέρεις εσύ!
– Γελάσαμε πάλι βρε! Νόστιμο το αστειάκι σου!
– Λοιπόν, μείον διακόσιες τρεις μέρες… πόσο μας κάνει;
– Εκατόν εξήντα δύο!
– Σαΐνι!
– Πες μου όμως, ως προς τι αυτή η αφαίρεση; Τι αφαιρούμε;
– Ακόμη δεν μπήκες; Μέρες!
– Αφαιρούμε από πού και γιατί; Τις δίνουμε πουθενά; Κάτι σαν το ο Θεός να μου κόβει μέρες να σου δίνει χρόνια;
– Τώρα που καλοσκέφτομαι πολύ του ταιριάζει αυτή η εκδοχή. Δεν θα έλεγα όχι σε μια τέτοια άποψη. Γιατί όχι; Πάντα υπάρχει η διαφορετική ματιά! Τελικά ναι! Έχεις δίκιο!
– Βοήθησε με λίγο σε παρακαλώ!
– Αυτό το βοήθα με λίγο, με σκοτώνει! Γιατί ρε φίλε να σε βοηθήσω; Όχι δεν σε βοηθάω! Εσύ δεν βλέπεις, δεν ζεις, δεν αναπνέεις, δε νιώθεις; Θες κάποιον άλλον να σε πάρει από το χέρι; Μπορείς και μόνος σου! Μην τα περιμένεις όλο από τους άλλους! Γκέγκε;
– Γκέγκε!
– Λοιπόν! Σύμφωνα με μια έρευνα που έγινε για την ημέρα φορολογικής ελευθερίας…
– Άκουσα καλά; Τι είναι αυτό… το… ημέρα φορολογικής ελευθερίας; Καλό είναι; Σαν καλό μου ακούγεται!
– Δεν ξέρω άμα είναι καλό ή κακό. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Έλληνας εργάζεται συγκριτικά με το 2006 δυο μήνες περισσότερο.
– Δηλαδή;
– Οι διακόσιες τρεις μέρες που λέγαμε προηγουμένως
– Ε;
– Οι διακόσιες τρεις μέρες εργασίας αφορούσε εμάς!
– Για πες, για πες!
– Φτάνουμε αισίως αυτές τις ημέρες εργασίας για το κράτος!
– Κάπου σε χάνω!
– Ρε οι διακόσιες τρεις μέρες πάνε στο κράτος και οι υπόλοιπες είναι για μας! Να τα κάνουμε ό,τι θέλουμε ρε τα μεροκάματα μας! Να πάμε στα μπουζούκια, να πάμε διακοπές, να πληρώσουμε τα καθημερινά μας… και που ξέρεις όλο και κάτι θα περισσέψει!
– Και όλα αυτά η ημέρα φορολογικής ελευθερίας;
– Κατά πως φαίνεται!
– Κάπου κάνουν λάθος στην έρευνα! Κάπου, κάτι, χάνουν!
– Το βρήκα! Τα Σαββατοκύριακα, ρε!
