Post-covid επιθυμίες

Ο φίλος μας ο Τάκης κόλλησε κορωνϊό, νοσηλεύτηκε στην εντατική, υπέφερε, κόντεψε να πεθάνει, αλλά τελικά την πήδηξε και επέζησε.

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Δύο μήνες αργότερα τού παρουσιάστηκαν μερικά συμπτώματα long covid, όπως αδυναμία και εξάντληση, αλλά πέρασαν κι αυτά με τον καιρό και με υπομονή. Τώρα πλέον είναι καλά, όπως πρώτα, αλλά με άλλα μυαλά.

Όταν τον ρωτάμε, λέει:

Πρώτα-πρώτα είμαι ευγνώμων και ευχαριστώ τον Θεό που παρέτεινε τη ζωή μου. Και τους γιατρούς που με γιάτρεψαν.

Είδα πόσο σύντομη και πολύτιμη είναι η ζωή, γι’ αυτό όσες μέρες θα ζήσω ακόμα από εδώ και πέρα, θα προσπαθήσω να τις χαρώ όσο μπορώ, χωρίς στενοχώριες, κοντομυαλιές και μικροψυχίες, δηλαδή όπως αυτό που είπε κάποιος, “Ζήσε το σήμερα σαν να ήταν η τελευταία μέρα της ζωής σου, γιατί δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το αύριο”.

Δεν θα δίνω σημασία στις ιδιοτροπίες και τα ελαττώματα των άλλων και θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο χρήσιμος και ευχάριστος για αυτούς.

Θα παύσω να περιμένω τα χρήματα που δάνεισα και ξέχασαν να μού τα επιστρέψουν.

Θα χαρώ με την ψυχή μου τα απλά καθημερινά πράγματα που στερήθηκα τις μέρες που ήμουν άρρωστος. Που τα θεωρούσα ασήμαντα και αυτονόητα. Μεγάλο πράγμα, ρε παιδιά, να μπορείς π.χ. να αναπνέεις κανονικά, να μην έχεις πυρετό, αυτοεξυπηρετείσαι, να ντύνεσαι μόνος σου, να κάνεις μπάνιο, να πηγαίνεις για ψώνια στο σουπερμάρκετ και στη λαϊκή αγορά, στο ΑΤΜ της τράπεζας, στον γιατρό και στον οδοντίατρο, στην καφετέρια να πιείς έναν καφέ με τους φίλους.

Όσο ήμουν άρρωστος καθηλωμένος στο κρεβάτι, το μόνο που έβλεπα απέναντι από το παράθυρο του θαλάμου της εντατικής ήταν ένα κομμάτι ουρανού, σαν κορνίζα, και σκεφτόμουν, άραγε θα γίνω καλά, να πάω πάλι μια βόλτα με το αυτοκίνητο μου, να δω τα σπίτια, τα δέντρα, τη θάλασσα τους δικούς μου, τους φίλους;

Κι επειδή ο ιός δεν έχει φύγει και μπορεί να ξαναχτυπήσει, ιδίως αυτός ο τελευταίος, ο ύπουλος και 5 φορές πιο μεταδοτικός, ο Όμικρον, θέλω να προλάβω αν μπορώ να ξανακάνω μερικά πράγματα. Για παράδειγμα, μια εκδρομούλα, ένα ταξιδάκι σε μέρη που μου άρεσαν πολύ, να κάνω δώρα στους άλλους και στον εαυτό μου, να τηλεφωνήσω και να κάνω επισκέψεις η να προσκαλέσω όσους έχω πολύ καιρό να τούς δω, να κάνω εκείνην την κρουαζιέρα στο Ντουμπρόβνικ και την Βενετία, και άλλα τέτοια πολλά.

Μια από τις Long Covid παρενέργειες που εμφανίζονται σε αρκετούς που νοσήσαν με κορωνοϊό σε μένα ήταν για αρκετούς μήνες να μην έχω όσφρηση και γεύση, δηλαδή δεν αισθανόμουν καθόλου τις διάφορες οσμές ούτε τη γεύση από όσα έτρωγα ή έπινα. Δόξα το Θεό όμως, κι αυτό πέρασε και τώρα πλέον απολαμβάνω πάλι τα υπέροχα αρώματα των λουλουδιών και τις εκπληκτικές νοστιμιές των φαγητών. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο νόστιμη μου φαίνεται μια απλή τυρόπιτα, μια κοτόσουπα με αυγολέμονο, μια κρεμ καραμελέ  ή μια σοκολάτα γάλακτος σαν κι αυτές που διαφημίζει η τηλεόραση.

Κάθε μέρα για μένα είναι πραγματικά μια μεγάλη γιορτή!