Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Που είσαι ρε;
– Μπροστά ρου δεν με βλέπεις;
– Τώρα σε βλέπω! Τόσο καιρό όμως; Μας χάθηκες!
– Θα τα πούμε άλλη φορά αυτά!
– Γιατί άλλη φορά; Μυστικό είναι; Τι μας κρατάς κρυφά;
– Τα μυστικά του κράτους!
– Καλά, δε λέω αυτό! Τέλος πάντων αφού δεν θες να μας πεις μη μας λες! Θα σε παρακαλάμε κιόλας; Άμα θες να πεις πες, άμα δεν θες μη λες!
– Τι να σου πω; Ότι ήθελα να πάω διακοπές…
– Διακοπούλες ακούω! Για πού με το καλό;
– Ούτε με το καλό ούτε με το κακό! Δεν κατάλαβες! Ήθελα σου είπα… Το ήθελα με το θέλω και το πηγαίνω έχουν μια απόσταση, μεγάλη θα έλεγα…
– Δεν πήγες δηλαδή;
– Πήγα…
– Α πάγαινε ρε από δω… Με δουλεύεις;
– Καθόλου…
– Τότε;
– Ήθελα να πάω διακοπές αλλά επειδή κυκλοφόρησαν τα νέα…
– Ποια νέα;
– Έρχονται τα μαντάτα από τα βόρεια…
– Ποια βόρεια; Προάστια;
– Αυτά είναι νότια. Μιλάμε για βορινά βόρεια! Για τις απάνω ραχούλες…
– Και;
– Που να πάω; Καρφώθηκα εδώ!
– Και;
– Ξέρεις ότι οι Γερμανοί λένε ότι ο ελληνική οικονομία ξυπνάει από το λήθαργο της μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια!
– Ε! Σα να παρακοιμήθηκε αρκετά! Τσίτωσε η επιδερμίδα. Καιρός είναι να σηκωθεί και να μπουσουλήσει σιγά σιγά!
– Αμέ! Η Die Welt λέει ότι η συλλογική κατάθλιψη μας αφήνει χρόνους.
– Έλα!;
– Αμέ! Και όχι μόνο αυτό! Υπάρχει μια κινητικότητα και στις τέχνες!
– Στις τέχνες;
– Ναι! Σου λέει ανοίγουν νέες γκαλερί, εστιατόρια καφενεία!
– Τι μου λες;
– Ναι ρε! Αρχίζει και συνέρχεται ο Έλληνας! Ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία!
– Τι μου λες;
– Λίγο το έχεις να μειωθούν οι εισαγωγές του λεξοτανίλ;
– Ένα δίκιο το ‘χεις!
