Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Που πάω;
– Ε;
– Ποιος είμαι;
-Ε;
– Ποιο δρόμο να πάρω;
– Ε;
– Που είμαι;
– Ε;
– Τι χρώμα πουκάμισο φοράω; Το πουκάμισο το θαλασσί μια φορούσα εγώ και μια εσύ…
– Αϊντεεεέ…. Το είχαμε που το είχαμε χαμένο, το χάσαμε εντελώς τώρα! Είσαι καλά ρε; Τι είναι αυτά που λες;
– Που είμαι;
– Εδώ είσαι!
– Εδώ είμαι, το ξέρω, αλλά που εδώ;
– Εδώ είναι εδώ!
– Και το εκεί είναι εκεί! Μέχρις εδώ καλά! Όλα μέλι γάλα! Αυτό το εδώ δεν το γνωρίζω! Σα να έχει αλλάξει, σα να είναι από μια άλλη εποχή, σα να μη το αναγνωρίζω, σα να βγήκε από μόνο του στην επιφάνεια…
– Σα να μη μας τα λες καλά! Εγώ αυτό έχω να πω!
– Εσύ ξέρεις που είσαι;
– Ακόμη δεν τα έχω χάσει σαν και σένα! Στέκομαι στα λογικά μου ακόμη…
– Χαχαχαχαχαχα! Είσαι βαθιά νυχτωμένος αν νομίζεις ότι δεν τα έχεις χάσει ακόμη! Χαχαχαχα! Ακόμη έτσι νομίζεις καημένε μου;
– Τι να σου πω τώρα;
– Να παραδεχτείς ότι έχεις χάσει και τα αυγά και τα πασχάλια!
– Όχι, ρε δεν το παραδέχομαι! Μια χαρά είμαι!
– Έτσι νομίζεις!
– Και που το ξέρεις ότι έτσι νομίζω; Αφού εσύ δεν ξέρεις ποιος είσαι, δεν ξέρεις που πας, δεν ξέρεις που είσαι!
– Άρα τις παραδέχεσαι;
– Τι να παραδεχτώ;
– Τις απορίες μου!
– Από πού κι ως που έβγαλες αυτό το συμπέρασμα;
– Αφού μου λες ότι δεν ξέρω ποιος είμαι…
– Αφού το λες εσύ…
– Και εσύ το επαναλαμβάνεις…
– Δεν σε καταλαβαίνω… Λοιπόν, άντε γεια…
– Όχι μη φύγεις! Θα παραδεχτείς την ήττα σου έτσι…
– Ποια ήττα μου, ρε;
– Το έχεις χάσει το παιχνίδι… Έχεις αγγίξει την τελειότητά τους… Δεν ακούς το χειροκρότημά τους; Σε πήραν με το μέρος τους, έγινες πειθήνιο όργανό τους… Δεν μπορείς να φέρεις αντίρρηση σε ό,τι και να σου ζητήσουν! Είσαι άξιος συγχαρητηρίων!
– Να μου ζητήσουν; Ποιος ρε; Και τι; Τι συγχαρητήρια;
– Τη ζωή σου! Την έχουν κλείσει σε ένα δοκιμαστικό σωλήνα! Έχεις εγκλωβιστεί εκεί μέσα. Εκεί! Όχι εδώ!
