Πρόνοια ή απρονοησία;

Αν, προσέξει, κάποιος, τη δομή του κράτους, θα δει, ότι από την εποχή του Καποδίστρια, μέχρι σήμερα, η δομή του είναι η ίδια, με ελάχιστες εξαιρέσεις, μικρής έκτασης.

Του Κων/νου Τζέκη

Ουσιαστικά, η κεντρική εξουσία που εδρεύει στην πρωτεύουσα, ασκεί το σύνολο των βασικών αρμοδιοτήτων και μόνο ελάχιστες αρμοδιότητες έχει εκχωρήσει στην περιφέρεια, έτσι για τα μάτια.

Οι περιφερειάρχες και οι δήμαρχοι έχουν σχεδόν διακοσμητικό ρόλο και ασχολούνται με ήπιες αρμοδιότητες, καθώς η φορολογία, τα δάση, η υγεία, η ασφάλεια, η άμυνα, η γεωργία, η ανάπτυξη, η εκπαίδευση, η παιδεία και ένα σωρό άλλες βασικές αρμοδιότητες ανήκουν στο κράτος που με την συγκεντρωτική και απόμακρη από τον πολίτη πολιτική του φαίνεται να βολοδέρνει σαν κατακτητής ή ασυνείδητος φορέας.

Αρμοδιότητες, όμως, που είναι κοστοβόρες   πολιτικά και τραυματίζουν την εικόνα του πολιτικού, όποια και να είναι η Κυβέρνηση, έχουν εκχωρηθεί στην τοπική αυτοδιοίκηση, που προσπαθεί να ανταπεξέλθει σε δύσκολες συνθήκες χωρίς προσωπικό, μέσα, ειδικευμένους επιστήμονες και φυσικά χρήμα.

Τα  αδέσποτα, το κάπνισμα, η τρίτη ηλικία,  η βοήθεια στο σπίτι, η καθαριότητα, τα άλση, το περιβάλλον, η κοινή ησυχία, τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, το κυκλοφοριακό, η δόμηση, εκχωρήθηκαν στους αυτοδιοικητικούς, να εισπράττουν την κακή κριτική, την αντιπάθεια και την απαξίωση του πολίτη.

Μαζί με αυτά και η πρόνοια. Το περισσότερο ευαίσθητο κομμάτι της κρατικής λειτουργίας που αναφέρεται σε ανθρώπους που είτε είναι ΑμεΑ, είτε ανήμποροι, είτε ανίκανοι, είτε ψυχικά άρρωστοι, είτε γέροντες, παραχωρήθηκε στην αυτοδιοίκηση, χωρίς επιστημονικό προσωπικό, δομές υποστήριξης, φιλοξενίας, θεραπείας, οικονομική ευρωστία.

Έτσι βιάζονται ανήλικα από αγροίκους γονείς, ψυχασθενείς απειλούν άτομα του περιβάλλοντος τους, εγκαταλειμμένοι γέροντες και ανήμπορα ορφανά παιδιά, ανάπηροι στην μοίρα τους και στην ελεημοσύνη των ανθρώπων, που δακρύζουν μπροστά στον ανθρώπινο πόνο και τη δυστυχία.

Η κοινή γνώμη συνταράσσεται με το σκάνδαλο της ΚΙΒΩΤΟΥ ή άλλων φορέων που ιδρύθηκαν να παρέχουν στέγη, τροφή, παιδεία σε ανήμπορους συνανθρώπους μας ή σε παιδιά που οι οικογένειές τους περνούν τρικυμίες.

Οι καταγγελίες σκέτη χιονοστιβάδα αποκαλύψεων για σεξουαλικά εγκλήματα, βιαιοπραγίες δήθεν προς συνετισμό, εγκλεισμούς σε δωμάτια άδεια και άψυχα ή σε κλουβιά πουλιών!!!

Οι καθυστερήσεις απονομής δικαιοσύνης σε βαριές καταγγελίες για πράξεις σε βάρος ανηλίκων και η τυφλή και κουφή δημόσια διοίκηση, βαρήκοη καθώς είναι, δοκιμάζει ακουστικά.

Εύχομαι και προσεύχομαι να είναι ψέματα όλα τα καταγγελλόμενα, αλλά η πληθώρα των καταγγελιών, οι καταγγελίες από όλες τις δομές της χώρας, δημιουργούν στον δύσπιστο ακροατή ή θεατή τη βεβαιότητα, ότι μέσα στις τυχόν υπερβολές, κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας, όπως κραυγάζει και ο Σαίξπηρ στο ομώνυμο θεατρικό έργο του.

Το κράτος διαχρονικά πουθενά ή καθυστερημένο σα να είναι κατάκοπο από τον λήθαργο και τη ραστώνη ή να ακριβολογούμε παρόν στις δεξιώσεις, στα πανηγύρια, στις παράτες και στα εγκωμιαστικά διθυραμβικά λόγια των πατρώνων του.

Οι εκλεκτοί μας εκπρόσωποι ενδεδυμένοι με αξιοπρέπεια στις δημόσιες εμφανίσεις τους, μοιάζει να ενσωματώνονται με τους «βαρβάρους» του Καβάφη. Στολιζόμαστε να τους υποδεχθούμε και κρύβουμε την αλήθεια, μην τους στενοχωρήσουμε.

Ύστερα θα λέμε ότι φταίνε οι «βάρβαροι».