Το παραμύθι έχει δράκο;…
Διπλά γενέθλια, το περασμένο Σάββατο, αναγνώστες μου, του, διά των ενεργειών ημών των αγωνιζόμενων περί «πάρτης!» δημοκρατών (σ.σ. όχι όλοι, ασφαλώς, αλλά πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, εκ του Δυσθεώρητου κρίνοντας, δυστυχώς, αμ πώς!) «λαβωμένου» Συντάγματος και του πάλαι ποτέ κραταιού Κινήματος, οπότε τι πιο εύλογο για τον σοσιαλιστή μικροσυνταξιούχο, «Μήτσο», από το να παραφράσει πασίγνωστο θούριο του αείμνηστου Μάνου Λοΐζου. άδοντας:
Θα τον γιορτάσουμε τον ήλιο,
να πείσουμε και κάνα φίλο,
με τα τσιτάτα και με το «μπλα – μπλα»,
καλημέρα, ήλιε, καλημέρα,
προκειμένου να υπενθυμίσει το χρέος τού εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, να εκφωνήσει βαρυσήμαντο πανηγυρικό, λόγω της ημέρας.
Αν, βεβαίως – βεβαίως, επιτρέψει να μιλήσουμε, η μανδάμ «Μήτσαινα» που βρήκε την ώρα να επισημάνει τα ένεκεν πρώτου Μνημονίου μονοψήφια εκλογικά του Πα.Σο.Κ, αναφωνούσα: «Ποιος ήλιος; Αυγά με λέπια δράκων, τρία τον αριθμό, κόκκινο, πράσινο και μπλε, για την ακρίβεια, είχε η φετινή λαμπριάτικη κάρτα των σοσιαλιστών, που τους συνεπήραν κάτι παιχνίδια, να δείτε πως τα λένε, πώς τα λένε… Α, ναι, “Games of Thrones” τα λένε αλλά με τα “φλογοβόλα θεριά” θα ξαναθρονιαστούμε στην εξουσία; Δεν ελπίζω!».
Τέλος πάντων. Αντί της αφεντιάς μας κάλλιο να μιλήσει σύζυγος που ευλόγως έχασε τα «πασχάλια», διερωτώμενος:
Το παραμύθι έχει δράκο;…
Κακά τα ψέματα, αναγνώστες μου. Όταν, στις 3 του Σεπτέμβρη 1843, οι Γιάννης Μακρυγιάννης και Δημήτριος Καλλέργης, ανιδιοτελείς πατριώτες και μεγάλοι ηγετικοί νόες, για να μην ξεχνιόμαστε, μερίμνησαν να ξεσηκώσουν τον λαό ενωμένο, για να πετύχουν τη μετατροπή τής απόλυτης μοναρχίας σε συνταγματική, κάτι παραπάνω ήξεραν από μεταρρυθμίσεις, όσο να πείτε.
Αμφιβάλλει κανείς; Δεν νομίζω(!), κι έτσι, αφού ζητήσουμε «συγγνώμη» από την πρόεδρο του Πα.Σο.Κ., κ. Φώφη Γεννηματά, για τα ανεπίτρεπτα κουτσομπολιά της μανδάμ, χρονιάρα μέρα, φύγαμε να θέσουμε το ανωτέρω παράδειγμα υπόψη όλων, μα όλων, των πολιτικών μας, μηδενός εξαιρουμένου, που, ενόψει της εξαγγελθείσας από τον Πρωθυπουργό συνταγματικής αναθεώρησης, συνεχίζουν να ανεμίζουν πομπωδώς το διεφθαρμένο μεταπολιτευτικό παρελθόν οι μεν, εισπράττοντας τις περί «δεύτερης φοράς αριστερά» κυβερνητικής ανικανότητας κατηγορίες των δε, αντί να μονιάσουν.
Εντάξει, τα ανωτέρω εκστομίζονται, από τηλεοράσεως, για εσωτερική κατανάλωση, θα πείτε, δημοκράτες μου.
Σύμφωνοι, αλλά έλα που δεν τα ακούμε μόνον εμείς, όμως. Τα παρακολουθούν και οι υποστηρίκτριες δυνάμεις της «Ψωροκώσταινας» του ενεστώτα, πιστώτριες ή προστάτιδες, δεν παίρνουμε όρκο, κι αν συνεχιστεί το βιολί, διόλου απίθανο σε καμιά Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής να διεξαχθεί, απόντων ημών, διάλογος αντίστοιχος εκείνου που εμπνεύστηκε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης στο «Μεγάλο μας Τσίρκο», οπότε δώστε βάση, σε παράφραση της στήλης διευκρινίζουμε, προς αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων.
Κλάψε, Γιάννη Μακρυγιάννη…
ΓΑΛΛΟΣ: Να έχουν σύνταγμα ή να μην έχουν;
ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Αφού δεν το τηρούν γιατί να έχουν;
ΑΥΣΤΡΙΑΚΟΣ: Δεν είναι ίδιοι με τους νομοταγείς που έχουν.
ΙΤΑΛΟΣ: Αν εμποδίσουμε να έχουν, υπάρχει κίνδυνος να έχουν.
ΓΑΛΛΟΣ: Εκεί που τους φτάσαμε με τα Μνημόνια θα έχουν!
ΑΥΣΤΡΙΑΚΟΣ: Αποφασίζουμε να έχουν;
ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Αν είναι να χαίρουν που το έχουν κι εμείς να ξέρουμε πως δεν έχουν, να το έχουν.
Λήξη αφήγησης με τον σοσιαλιστή, ευχόμενο: «Κλάψε μας, Γιάννη αψηλέ!» και «ο νοών νοείτω», αμ πώς, επαναλαμβάνουμε.
Αμ πώς, τις προρρήσεις μέσα!…
-Ω-
