Αντώνη Ι. Ζαρκανέλα
π. Γενικού Διευθυντή Ανάπτυξης
της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης
Περίληψη του Προηγουμένου: Με επιθέσεις σε στρατιωτικούς στόχους οι στασιαστές-«επαναστάτες» του ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ δεν αποβλέπουν απλώς στη στρατιωτική επικράτησή τους, μακροπρόθεσμα, αλλά και στην άμεση τρομοκράτηση και εκφοβισμό του Λαού. Έτσι, παράλληλα με τους στρατιωτικούς στόχους υλοποιείται ένα πρόγραμμα τρομοκράτησης του Λαού στην ύπαιθρο χώρα με καθημερινές προσβολές εναντίον πολιτών από ομάδες 2-3 ενόπλων που επιτίθενται εναντίον αμέριμνων πολιτών οι οποίοι είτε συλλαμβάνονται είτε απελευθερώνονται αφού απειληθούν ή υποσχεθούν «συνεργασία» μαζί τους είτε δολοφονούνται ως προειδοποίηση. Η ναρκοθέτηση των δρόμων άρχισε και πήρε ευρείες διαστάσεις μέσα στο 1946 σκοτώνοντας πολλούς αθώους αλλά και στρατιώτες προκαλώντας μεγάλα προβλήματα στον στρατό αλλά και φόβο στον Λαό.
Η Ανταρσία-«Επανάσταση» του ΚΚΕ/ΕΑΜ εναντίον του Κράτους φουντώνει – Το Κράτος το προστατεύει για να πετύχει η «Επανάσταση»..
Παντού προκαλούνταν και διαδίδονταν η φωτιά του πολέμου από ένα κόμμα και το ίδιο αυτό κόμμα, το ΚΚΕ, λειτουργούσε ελεύθερα με διεύθυνση, γραφεία, τηλέφωνα.. σε όλη τη χώρα. Ο Ζαχαριάδης, επικεφαλής του Πολιτικού Γραφείου και της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, εκσφενδόνιζε καθημερινά κατηγορίες και εκτόξευε απειλές εναντίον της Κυβέρνησης, της Βουλής, του πολιτικού κόσμου γενικά. Οι εφημερίδες και τα άλλα έντυπα του κόμματος, ο προπαγανδιστικός μηχανισμός, νόμιμος και παράνομος, εργαζόταν υπό την προστασία των Αρχών, οι οποίες, μάλιστα, ήταν υπό καθημερινή κατηγορία ότι δεν τους προστάτευαν επαρκώς στο έργο τους… που ήταν η επιτυχής έκβαση της υπό εξέλιξη ανταρσίας την οποία εκείνοι καθοδηγούσαν…
Στα καθημερινά οξυμένα προβλήματα μιας χώρας και ενός Λαού που ανυπομονούσε να ξεφύγει από τη μέγγενη της φτώχιας, προστίθετο τώρα και η κατάρα ενός εσωτερικού, πραγματικού πολέμου με τον συνακόλουθο τρόμο που αυτός εμπεριέχει, με σαφείς και καθημερινώς εντεινόμενες και σε ένταση και σε αριθμό ένοπλες επιθέσεις των κομμουνιστών, με δολοφονίες και καταστροφές στην ύπαιθρο και ιδιαίτερα στη Βόρειο Ελλάδα, όπου όλα αυτά συμπλέκονταν και με ζωτικά εθνικά θέματα. Σε αυτό το περιβάλλον το ΚΚΕ και η άλλη άκρα Αριστερά, το ΕΑΜ, πλειοδοτούσαν στις οργανωμένες από αυτούς απεργίες, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, δημιουργώντας και διατηρώντας και στα «μετόπισθεν», εκεί που δεν υπήρχε πραγματικός πόλεμος -Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη- συνεχή αναβρασμό και αναταραχή, συνθήκες ενός άλλου πολέμου. Ψυχολογικού, αυτή τη φορά, σε έναν ταλαιπωρημένο Λαό που έπρεπε και να τρομοκρατηθεί. Όλα όμως δείχνουν σήμερα -και παραδέχθηκαν και πολλοί της Άκρας Αριστεράς, τότε και μετά- ότι ο κόσμος και της Αριστεράς, ιδιαίτερα της Αθήνας, ήταν ήδη τρομοκρατημένος από τις ωμότητες, τις ακρότητες και τις καταστροφές της «Στάσης-Επάναστασης» των Δεκεμβριανών.. στην προσπάθεια κατάλυσης του Κράτους, γι αυτό και τους γύρισε για καλά την πλάτη..
Στις εφημερίδες και τα έντυπα των κομμάτων της Άκρας Αριστεράς (ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ κλπ.), που κυκλοφορούν κανονικά σαν να μην συμβαίνει τίποτα, υπερτονίζονται οι απεργίες, οι αγώνες του «λαού», οι διώξεις του «δημοκρατικού λαού» κλπ., επιτίθενται εναντίον της κυβέρνησης, των κομμάτων, της Βουλής, ενώ υποβαθμίζονται οι συνθήκες του εσωτερικού πολέμου που τα κόμματα αυτά άρχισαν και προετοίμαζαν μεθοδικά και αθόρυβα, ζητώντας την παραίτηση της κυβέρνησης και «δημοκρατικές εκλογές»…
Η Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ, για παράδειγμα, που ήταν το Όργανο του Πολιτικού Συνασπισμού του ΕΑΜ -του νέου ΕΑΜ- καλούσε σε «ανατροπή της Κυβερνήσεως του Αίματος», γιατί «οδηγεί στην χρεωκοπία», γιατί ο Τσαλδάρης είναι «δουλοπρεπής», γιατί η κυβέρνηση παρέδωσε τον τόπο «…στην πιο στυγνή εκμετάλλευση της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας..», «..ξεθεμελίωσε τον κρατικό μηχανισμό..». Στο τέλος, μάλιστα, αφού διερωτάται «..Τί δηλαδή έπρεπε να κάνει μια κυβέρνηση για να αποπεμφθεί πυξ-λαξ», ζήτησε «να καθίσουν όλα τα μέλη της στο εδώλιο του κατηγορουμένου!» καλώντας σε μια και μοναδική ΛΥΣΗ: «..Να δοθεί στο Λαό η δυνατότητα να εκφράσει ελεύθερα και γνήσια τη θέληση του..». Αυτά αναφέρονται στο κύριο άρθρο της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ την 29η Οκτωβρίου 1946, της οποίας πολιτικός αρθρογράφος ήταν ο Μιχαλης. Κύρκος ο οποίος προσπάθησε, είναι αλήθεια, να πείσει το ΚΚΕ να συμμετάσχει στις εκλογές αλλά, τελικά, δεν συμμετείχε ούτε αυτός, ακολουθώντας το ΚΚΕ στην αποχή…από τις εκλογές που είχαν γίνει μόλις ένα επτάμηνο πριν!
Πέραν της εξωκοινοβουλευτικής άκρας Αριστεράς η Κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει την κριτική και τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης μέσα στην Βουλή. Η κριτική οδηγούσε σε συνεχή διέγερση καθώς τα προβλήματα ήταν πολλά και δυσεπίλυτα. Σε αυτό το κλίμα «των τεταμένων νεύρων» υπήρχαν και ακραίες αντιδράσεις σαν εκείνη που οδήγησε σε αποχώρηση της Αντιπολίτευσης από την βουλή, όταν ο Κανελλόπουλος, που μόλις είχε επιστρέψει από περιοδεία στη Βόρειο Ελλάδα, διατύπωσε την άποψη ότι «από του Ολύμπου και εκείθεν κάθε έννοια του Κράτους έχει καταλυθή». Σε αυτό υπήρξε οξεία αντίδραση του Πρωθυπουργού ο οποίος απάντησε ότι «..η αντιπολίτευση, όπως ασκεί το έργον της απόψε, κάμει αντεθνικήν προσπάθεια», που, όμως οδήγησε την αντιπολίτευση, των κομμάτων του κέντρου, να αποχωρήσουν από τη Βουλή. Την επομένη, αφού ο Πρωθυπουργός εξήγησε ότι παρεξηγήθηκαν τα λόγια του για τα οποία, πάντως, λυπάται, το γεγονός θεωρήθηκε λήξαν μετά και από παρέμβαση του Γ. Παπανδρέου ο οποίος αφού βεβαιώνει τη Βουλή ότι «..τα συνήθη όπλα του κομμουνισμού είναι η κατασυκοφάντησις παντός εθνικιστικού στοιχείου ως μοναρχοφασιστών και δοσιλόγων..», ζήτησε να επικεντρωθεί η προσπάθεια όλων στην αντιμετώπιση «..της κομμουνιστικής Στάσεως..», σκοπός της οποίας, όπως είχε πει απευθυνόμενος στη Βουλή, είναι «..η κατάλυσις της εθνικής μας ανεξαρτησίας, η κατάλυσις της εδαφικής μας ακεραιότητος, η κατάλυσις της πολιτικής ελευθερίας και η κατάλυσις της εννοίας της Ελλάδος». (Εφ. ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, 20/11/1946).
Έφθανε να είναι, σε πολλές περιπτώσεις, και δηλητηριώδης η ατμόσφαιρα καθώς οι συζητήσεις γινόταν υπό το βάρος των πολλών κοινωνικο-οικονομικών προβλημάτων, που η κυβέρνηση αδυνατούσε να αντιμετωπίσει, υπό την σκιά ενός πολέμου για την αντιμετώπιση του οποίου υπήρχαν δύο τάσεις μέσα στην Βουλή: Η τάση μιας πολύ μεγάλης μερίδας βουλευτών της συμπολίτευσης αλλά και κάποιων από την αντιπολίτευση ήταν υπέρ «μιας πολιτικής περισσότερον ακόμη δυναμικής έναντι των αναρχικών, μόνον δε μετά την πάταξιν της αναρχίας το Κράτος να επιδείξη επιείκιαν και γενναιοψυχίαν»… Υπήρχε όμως και μια άλλη τάση – άποψη την οποία εξέφραζε ο Σοφούλης, το κόμμα του και άλλοι βουλευτές από άλλα κόμματα, κατά την οποία έπρεπε «..να εφαρμοστεί πολιτική κατευνασμού χωρίς να σημαίνει αυτό ότι εάν οι αναρχικοί απεδεικνύοντο αμετανόητοι» ότι το Κράτος θα έμενε απαθές, αντίθετα, τότε «..το Κράτος είχε το δικαίωμα και την υποχρέωση να λάβη όλα τα ενδεικνυόμενα μέσα δια να πατάξη την αναρχίαν» (Εφ. ΤΟ ΦΩΣ, 6/12/1946).
(Συνεχίζεται)