Ήταν την εποχή των διωγμών του Νέρωνα. Έκπληκτος και έντρομος τον ρώτησε «που πηγαίνεις Κύριε;» και άκουσε την πάντοτε γαλήνια απάντηση: «ad Romani!», «προς την Ρώμη!». Δεν θεώρησε προφητικό το όραμα φαίνεται και επανήλθε στην Ρώμη για στερνή φορά πλέον!
Ανάμνηση του μαρτυρικού του θανάτου ο ναός του Αγίου Πέτρου. Ο σταυρικός θάνατος του Ιησού στο βυθισμένο και ασήμαντο Ισραήλ προσπεράστηκε σαν μία συνηθισμένη τιμωρία που δεν προήλθε κιόλας από αυτούς. Ήταν θέμα καθαρά εσωτερικό μεταξύ γραμματέων και φαρισαίων. Και τότε παγκοσμιοποίηση ήταν! Για Λακεδαιμονίους να μιλούν;
Η Ρώμη η νικήτρια επέβαλε την Pax romana (ρωμαϊκή ειρήνη) την οποία επιτηρούσε άγρυπνα με τους υπάτους και τις λεγεώνες της. Όλη η μεσογειακή λεκάνη, που ήταν Provingra romana (ρωμαϊκή επαρχία) στέναζε κάτω από την ισότητα του «Ρωμαίου πολίτη», αλλά σιωπούσε. Τότε ήταν πρώτος αιώνας μ.Χ. και τώρα είναι εικοστός πρώτος με άλλο όνομα, Ο.Η.Ε., ΝΑΤΟ και άλλα παρόμοια εύηχα και παραπλανητικά… Και να, ώ του θαύματος φτάσαμε στα ίδια ονόματα, μόνο που τώρα ο τροχός έχει γυρίσει και το Ισραήλ ανέβηκε στην κορυφή και κρατά στα χέρια του την τύχη του κόσμου. Αυτό βέβαια δεν ήταν άξαφνη αστραψιά! Ήρθε σιγά, ήρθε αργά. Αφού τους άφησαν να περιπλανώνται σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, τους ταπείνωσαν και τους ποδοπάτησαν σαν έθνος και σαν ανθρώπους, μόλις μύρισαν τα πετρέλαια, γιατί εκτός από τα γερακίσια μάτια έχουν και γερακίσια αρπακτικότητα, αποφάσισαν να τους παραχωρήσουν την πατρίδα τους που την κατείχαν οι Παλαιστίνιοι. Η πρώτη φιλάνθρωπη υπόσχεση ήρθε από την πρώτη σ’ αυτά τα παιχνίδια, την Αγγλία.
Υπερθεμάτισε η Αμερική και δημιούργησε μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο το κράτος του Ισραήλ. Ήταν μία ωραία βάση για τον έλεγχο του Περσικού κόλπου και όλης της Ανατολής. Κάτω από την ομπρέλα τους το Ισραήλ παραβιάζει συνεχώς και ατιμώρητα τις συνθήκες ειρήνης και δίκαιας διανομής των εδαφών με τους Παλαιστίνιους. Έγινε η αγιάτρευτη πληγή της Ανατολής και η απειλή της ειρήνης του Κόσμου. Τώρα όμως φαίνεται πως και οι Παλαιστίνιοι μπήκαν κάτω από κάποια ομπρέλα και έβγαλαν άγρια δόντια. Τι παιχνίδι παίζεται πάλι; Ποιος κινεί τα νήματα; Ο Βοράς ή η Δύση; Δεν θα εκπλαγώ πάντως αν αποκαλυφθεί ότι τα κινεί η μητέρα Δύση για να εισδύσει στο Ιράν και πιο πέρα για να απειλεί τους βορειανατολικούς εχθρούς…
Έφτασε λοιπόν και κινητοποίησε και πάλι τον μηχανισμό της Δύσης για να σώσει το στερνοπαίδι της. Και εμείς οι συνάδελφοι φτάσαμε πρώτοι! Πρώτοι στο Βελιγράδι, πρώτοι στο Κίεβο, πρώτοι και πάλι εδώ! Τι να πει κανείς για την απείθειά μας!; Όταν όμως κάνουμε συναλλαγές, παίρνουμε και δίνουμε! Εμείς τι παίρνουμε; Δίνουμε κεφάλι και δεν παίρνουμε ούτε νύχι. Μόνο τον παγκόσμιο γέλωτα… Η κατάπτωσή μας αξιακή, ηθική, οικονομική, διανοητική πρώτα απ’ όλα… Πού οδεύουμε;
Στην Ρώμη; Όχι! Στο στόμα μιας λάμιας που δεν έχει χορτασμό. Δεν έχει ιερό και όσιο, και αρνούμαστε με όλες τις δυνάμεις μας να το δούμε. Και αυτό αφορά όλον τον κόσμο. Παντού τα ίδια συμβαίνουν.
Εμείς όμως ως πότε θα πιστεύουμε ότι θα μας σώζει από την αυτοκαταστροφή μας το λαμπερό μας παρελθόν;
Κοτίδου Χαριτοπούλου Σωτηρία,
φιλόλογος συγγραφέας
