Στην πρώτη του ατομική έκθεση ο Αποστόλου, κυρίως λάδια με τοποφιλικό θεματολόγιο, εξέχουσα θέση κατέχει η μέριμνα για τα μικρά πράγματα που αρθρώνουν τον ιστορικό και αισθητικό ιστό της Κατερίνης.
του Αντώνη Κάλφα
Στα μοντέρνα, μη παραστατικά και εξπρεσιονιστικά δημιουργήματα της επόμενης ζωγραφικής στάσης του Σταύρου Αποστόλου το εικαστικό τοπίο αλλάζει. Ο ίδιος μάς εξηγεί εύστοχα τι ακριβώς επιθυμεί όταν επεξεργάζεται στον καμβά τον κόσμο των πραγμάτων: προέχει η πρώτη εντύπωση και έπεται εν συνεχεία η επεξεργασία με χρωματικά μέσα αυτής της αρχικής ανάμνησης.
Με τα λόγια του Σταύρου Αποστόλου: «Σημασία έχει να μην χαθεί εκείνη η πρώτη εντύπωση, που άλλωστε με όποιον τρόπο και να μεταφερθεί πάντοτε θα γίνει μέσα από ξεχωριστό φίλτρο του κάθε καλλιτέχνη. Απομακρύνοντας ότι μπορούσε να θολώσει την καθαρή ανάμνηση και την καθαρή μεταφορά της πρώτης σύλληψης, ανακάλυψα ότι η τέχνη παράγεται στο φίλτρο των εμπειριών μας και της ατομικής έκφρασης και λειτουργεί με αυτόματο σχεδόν τρόπο πάνω στον καμβά.
Έπειτα το χέρι ακολουθεί τα πλήρη, τα κενά, τους ήχους, τον ρυθμό, τις γραμμές και τα σχήματα αυτής της μυστηριώδους κατάστασης ανάμεσα στην έμπνευση και την δημιουργία».
Ο Γιάννης Ιωαννίδης ξεκίνησε να ζωγραφίζει από πολύ μικρός, από την ηλικία των τριών ετών, μιμούμενος πρώτα πρώτα τα κινούμενα σχέδια. Αργότερα άρχισε να ζωγραφίζει τα παιχνίδια που χρησιμοποιούσε, ενώ ταυτόχρονα παρατηρούσε προσεκτικά, σχεδιάζοντας— και ζωγραφίζοντας ασταμάτητα συν τω χρόνω— μ’ εκείνη την παλιά, αρχέγονη επιθυμία των ανθρώπων που νιώθουν την ανάγκη να αφήσουν ένα επίγειο ίχνος («στην ουσία κάνουμε το ίδιο πράγμα με τους ανθρώπους των σπηλαίων» θα γράψει σε ένα του κείμενο δηλωτικό των προθέσεών του).
Η πρόσφατη έκθεση των αποφοίτων της Σχολής Καλών Τεχνών έδωσε την ευκαιρία στον νεαρό καλλιτέχνη να φανεί το ξεχωριστό του ταλέντο: έργα φρεσκότατα, μοντέρνα, ζωντανά, νευρικά, ευεργετικές όψεις της δουλειάς μιας πενταετίας, προκάλεσαν το ενδιαφέρον της κριτικής. «Ένας εκρηκτικός νέος έλληνας ζωγράφος που θυμίζει Μπασκιά και συζητιέται πολύ» θα γραφεί σε επιδραστικό αθηναϊκό, φιλότεχνο έντυπο ενώ μας ξεναγεί σε μια «Γνωριμία με τον πολλά υποσχόμενο ζωγράφο (και μουσικό) Γιάννη Ιωαννίδη, που μόλις αποφοίτησε από την Καλών Τεχνών».
Ο ίδιος δεν κρύβει τις καταβολές της τέχνης του: «Οι επιρροές μου είναι πολλές και διάφορες, είναι κυρίως ζωγράφοι, ποιητές, μπάντες και ταινίες που έχουν έντονο το στοιχείο του υποσυνείδητου. Μπορώ να σου πω ότι λατρεύω πολλούς “μάστερς” και κλασικούς και εξπρεσιονιστές, είναι πράγματα που κατάλαβα όταν τα είδα από κοντά, σε σύγκριση πάντα με το τότε. Μικελάντζελο, Καραβάτζιο, ήτανε σοκ. Ιερώνυμος Μπος, Μουνχ, Βαν Γκονγκ, Γκόγια και πολλούς άλλους “psychos”. Έχουνε ένα μυστήριο πίσω από αυτό, σε κάνουν να αναρωτιέσαι».
