Η γειτονιά μας είναι πολύ ήσυχη. Ο πιο δυνατός ήχος είναι τα πρωϊνά κοκόρια και οι καμπάνες.
Αυτά τα δύο, δηλαδή τα κοκόρια και οι καμπάνες, έχουν κάτι κοινό. Μόλις τελειώνει το ένα, σε λίγο αρχίζει πιο κάτω το άλλο. Μόλις λαλήσει ο ένας πετεινός, σε λίγο απαντάει ο άλλος από την άλλη γειτονιά. Μόλις σημάνει η μία καμπάνα, ύστερα από λίγο χτυπάει μια άλλη.
Από τον ήχο της καμπάνες καταλαβαίνω περίπου τι ώρα της ημέρας είναι, πρωί για όρθρο ή βράδυ για εσπερινό κλπ.
Τα κοκόρια είναι λίγο διαφορετικά, πιο αυτόνομα και απρόβλεπτα. Λαλούν όποτε τους γουστάρει, μπορεί και στις 3 η ώρα τη νύχτα, μπορεί και χαράματα, μπορεί και μέρα μεσημέρι. Από εδώ φαίνεται ότι προήλθε και η γνωστή παροιμία, «όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει».
Τόσα χρόνια που ακούω κοκόρια και καμπάνες τα συνήθισα και δεν μου κάνουν εντύπωση. Η μόνη φορά που πετάχτηκα αλαφιασμένος απ’ το κρεβάτι μου, ήταν φέτος το Πάσχα, που πήγαμε στην Λήμνο. Μέναμε σε ένα ξενοδοχείο κοντά στην εκκλησία, και το δωμάτιό μας ήταν ακριβώς προς την πλευρά του καμπαναριού. Αποβραδίς είχαμε πάει στον Επιτάφιο, γυρίσαμε πολύ αργά στο ξενοδοχείο και το πρωί αργήσαμε να ξυπνήσουμε, χρειαζόμασταν ακόμα ύπνο και ξεκούραση.
ΝTAN… NTAN… NTAN ! ΝTAN… NTAN… NTAN !
χτύπησε πάνω απ’ το κεφάλι μου η καμπάνα.
Από τότε κάθε φορά που θέλω να κοιμηθώ βάζω βύσματα στα αυτιά.
Και πριν κλείσω δωμάτιο σε ξενοδοχείο ρωτάω πόσο μακριά είναι οι καμπάνες της εκκλησίας!
Ακολουθήστε το 
