Φέτος, το δίσεκτο 2016 ντε, δώδεκα χρόνια μετά την πρεμιέρα της ταινίας, «Πολίτικη Κουζίνα», του Τάσου Μπουλμέτη, πάλι καλά που το κατέβασμα των καλικαντζάρων στα έγκατα της γης, μετά τα άγια Επιφάνια, συνοδεύτηκε από το ανέβασμα στις αίθουσες του «Νοτιά», αυτού του ιδίου, μπας και φυσήξει τη γουρσουζιά, έξω από δω και μακριά, Θεός φυλάξοι!
Φέτος, το δίσεκτο 2016 ντε, δώδεκα χρόνια μετά την πρεμιέρα της ταινίας, «Πολίτικη Κουζίνα», του Τάσου Μπουλμέτη, πάλι καλά που το κατέβασμα των καλικαντζάρων στα έγκατα της γης, μετά τα άγια Επιφάνια, συνοδεύτηκε από το ανέβασμα στις αίθουσες του «Νοτιά», αυτού του ιδίου, μπας και φυσήξει τη γουρσουζιά, έξω από δω και μακριά, Θεός φυλάξοι!
Ναι, για(!), και να λείπουν οι απορίες. Διότι, οι πολίτικες σπεσιαλιτέ (σ.σ. ξέρετε τώρα. Σουτζουκάκια, τας κεμπάπ κ.λπ. κ.λπ.) είναι που ατσάλωσαν την κράση τού μικροσυνταξιούχου «Μήτσου», έναντι των όποιων κατσικοπόδαρων, ώστε το Σάββατο, 9 του Γενάρη, πουρνό-πουρνό, να μη συναχωθεί, παρά τον «Νοτιά» πολλών μποφόρ, διά στόματος δημιουργού, από τα «παράθυρα» του «Mega Σαββατοκύριακο», για να μας μπάσει στο ψητό, υγιής, άδοντας σε παράφραση Δημήτρη Χριστοδούλου:
Η αύρα και η θύελλα.
Χαράτσια φέρνει ο Βοριάς
και έχω ξεπαγιάσει
νοτιάς στο πλάι της καρδιάς
μ’ έχει αναγαλλιάσει.
Μια αύρα και μια θύελλα δεν ξέρω τι να κάνω,
με το νοτιά παίρνω λεφτά, με το βοριά τα χάνω
Οι δανειστές συνέστησαν
γερμανική κουζίνα,
περικοπές απαίτησαν
και λιώνω απ’ την πείνα.
Μια αύρα και μια θύελλα, έχω και τον Μπουλμέτη,
ν’ απεικονίζει σφάλματα σε παρελθόντα έτη.
Ποια σφάλματα; Μα τα λάθη που έφεραν το άδοξο τέλος της Μεταπολίτευσης, χαρές μου, καθιστώντας τον «Νοτιά», φιλμ κατάλληλο για υπανάπτυκτους, προλογίζει και δανείζει ο δόκτωρ Σόιμπλε, ανάθεμα τη…
Χαρωπή μαγειρική.
Κακά τα ψέματα. Οι εξωφρενικές απαιτήσεις για κοινωνικές παροχές, εκπνέοντας η δεκαετία του ’70, δεν επέτρεψαν στη Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία να συμβαδίσει με τις χώρες της προηγμένης Δύσης, όπως υπονοεί και το έργο.
«Εφόσον, λοιπόν, άρχισε τότε, δύσκολα κανείς θα το παρακολουθήσει, σήμερα, καθόσον η εύρεση θέσεως είναι οικονομικής υποθέσεως κι εμείς είτε περί κωμωδίας είτε περί δράματος στερούμεθα προγράμματος» που θα ‘λεγε κι ένας Μποστ, σε ελεύθερη απόδοση, τα Μνημόνια μέσα!
Τέλος πάντων. Σημασία έχει πως αντελήφθημεν τα λάθη μας. Κι όταν ο «Μήτσος» ανθιστεί τη φτιάξη, μαγειρεύει κάτι «γκουρμέδες!», μα κάτι «γκουρμέδες!», που να κρεμούν τους σκούφους τους, οι κ.κ. Λευτέρης Λαζάρου, Δημήτρης Σκαρμούτσος, Άκης Πετρετζίκης και άλλοι διαπρεπείς σεφ, από τηλεοράσεως, οπότε ετοιμαστείτε για φαγοπότι κάτσε καλά, ιδού και το δείγμα.
Περί ανέμων και υδάτων.
Αν εις το γιαχνί πατάτας μπει το χέρι Νταϊσελμπλούμ(!),
αραιώνει η «σαλτσίτσα!» και σιχαίνεστε το μπλουμ.
Είναι χούι των Βορείων να κρατούν τα τεφαρίκια,
σερβίροντας στους Νότιους το ζουμί απ’ τα ραδίκια,
κι άντε μετά να στυλωθείς σαν έρθει τραμουντάνα,
να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα,
καθόσον απηνής βοριάς που απαιτεί θερμίδες,
ανύπαρκτες σε όσπρια, χόρτα και λαχανίδες.
Φύσα νοτιά, ζεστή νοτιά, που όστρια σε λένε,
φύσα και «εξοστράκισε!» τα δάνεια που φταίνε,
αφού καλούν τους «τζίτζικες» να άδουν τα μεγάλα,
διάγοντες πολυτελώς, χωρίς μυαλό μια στάλα.
Μόνο αν τη δούμε «μέρμηγκες» και θέλουν οι νοτιάδες,
ευδοκιμούν οι κόποι μας να ζούμε σαν πασάδες,
τότε θα καρπωνόμαστε της γης μας τα καλούδια,
μακράν των καλικάντζαρων απατηλά τραγούδια.
Τhe end, happy end, αναγνώστες μου, και πού είστε; Επειδή το ξεχρέωμα των λαθών δεν είναι παίξε γέλασε, ανασκουμπωθείτε και καλή δύναμη. Αμ πώς!…
-Ω-
